Zondag 12 februari 2017. De vaste lezers van dit wekelijkse schrijven moesten vandaag even geduld hebben. Het was namelijk een buitengewone zondag waardoor van het schrijven op het gebruikelijke tijdstip niets terecht kwam. Het waren niet de uitstekende prestaties van de Nederlandse sporters in het verre Korea en in het Zeeuws Vlaamse Hulst die mij afleidden, het kwam vooral door het feit dat ik mij weer eens klaar moest maken voor een tripje of beter gezegd trip (twee keer zes uur vliegen). Een trip die de enigszins mysterieuze titel van dit weekstuk verklaart.

Op het moment dat ik deze woorden intyp bevind ik mij namelijk aan boord van het grootste verkeersvliegtuig ter wereld. Ik zit in een Airbus 380-800 die mij na een vertraagde start naar Dubai zal brengen. Een eerste stop op weg naar Kuala Lumpur, de eindbestemming van mijn reis.

Ik ben vliegend en op dit moment etend op weg naar een mogelijke toekomst door een uitnodiging van een mogelijk nieuwe werkgever. In Kuala Lumpur (of beter de directe omgeving) ga ik de komende dagen kijken bij deze mogelijk nieuwe werkgever. Uit dezelfde branche overigens. Tevens zal ik kijken of de omgeving mij voldoende bevalt om er een nieuw bestaan op te bouwen. Grote stappen die mij soms een beetje onzeker maken, maar zoals Ronald Koeman een aantal jaar geleden verwoordde, “de trein komt maar één keer voorbij”.

Het avontuur lonkt bovendien. Ik heb de eerste vijftig jaar van mijn bestaan doorgebracht in een cirkel van grofweg 50 bij 50 kilometer maar nu lonkt de wijde wereld. Vanuit mijn mogelijk nieuwe woon- en werkomgeving kan ik namelijk een deel van de wereld bereizen dat tot op heden zo goed als onbereikbaar was. Australië, Japan en in minder mate China hebben al jaren mijn interesse. Tot een bezoek kwam het tot op heden nooit. Vanwege de kosten en de onmogelijkheid lang van huis te zijn. Als duivenmelker met een grote kolonie ga je niet zo maar een week of drie op reis. Vanuit KL, zoals de intimi deze stad noemen, is dit natuurlijk wat eenvoudiger te bereizen. Eerst echter maar eens even zien of het mij ter plaatse een beetje aanstaat. Ik was tenslotte nog nooit eerder buiten Europa.

Overigens heb ik ook nog best wel een interessante optie voor een nieuwe baan in Nederland dus mocht een en ander toch niet mijn “cup of tea” zijn dan lijkt er nog geen man over boord. Eerst maar eens kijken hoe het de komende dagen loopt. Op dit moment geeft het on-board entertainment systeem aan dat we zo juist Leipzig achter ons gelaten hebben. Voor de intimi, het zal wel toeval zijn.

Zo’n vijfdaagse trip naar het verre Oosten vereist zoals altijd wel weer de nodige voorbereiding. Vooral als de kwekers op grote jongen zitten en de vliegers een kleine twee weken gekoppeld zitten. Op zaterdag was ik dan ook de hele dag druk in de weer om alle hokken nog een keertje goed schoon te maken. Het is feitelijk water naar de zee dragen want als je een paar dagen van huis bent maakt een dagje meer of minder schoonmaken natuurlijk ook niets uit. Ik kan het echter gewoon niet laten en heb ook gewoon een hekel aan vuile hokken.

Daarnaast heb ik gisteren alle jonge duiven van 2017 opgeschreven. Ze lagen nog keurig in de broedschotels maar gezien de leeftijd van de oudsten zal dit aanstaande vrijdag niet meer het geval zijn. De hoogte tijd dus om ze allemaal even in het kweekboekje te zetten aangezien er 30 tot 32 stuks verkocht zijn. In dit geval is het zeker zaak dat de administratie keurig op orde is. Normaal gesproken hecht ik er minder aan (of ben ik gewoon een beetje te makkelijk in dit soort zaken).
Het is wel altijd iets meer werk dan op voorhand gedacht. Bovendien bemerkte ik dat mijn ogen een beetje moeite hadden met de combinatie van een rode ring met zwarte cijfers en enigszins verouderd Tl-licht. Uiteindelijk bracht ik dus geruime tijd door in het kweekhok. Hetgeen wel weer even fijn was. Doordeweeks is het altijd haasje repje, nu was er even meer tijd. De jongen groeien goed dit jaar en de mest rond de schotels is prima. Op één koppel na, hiervan voert de doffer teveel water en dit zie je vooral aan de mest die overdag geproduceerd wordt. Deze doffer deed dit vorig jaar ook maar aan zijn jongen hebben ik verder niets gemerkt.

Al bij al was ik deze zaterdag van ’s morgens 8:30 tot ’s middags 16:15 uur in de duivenhokken. Slechts onderbroken door een uurtje waarin ik naar het schaatsen keek. Gelukkig maar want hierdoor heb ik ook nog even kunnen genieten van de magistrale 10 kilometer die de heren Kramer en Bergsma op het ijs legden. Menigeen vindt het kijken naar schaatsen saai en dan vooral de 10 km. Amerikanen roepen dat het kijken is naar gras dat groeit maar ik kan er geen genoeg van krijgen. Mocht mijn avontuur in den vreemde doorgaan dan overweeg ik zeker om komende winter de Olympische Spelen te bezoeken. Ik zit dan toch in de regio.

Uiteindelijk was ik juist op tijd klaar om te worden opgepikt door sportvriend Cor. In de stille tijd bezoeken we altijd samen de huldigingen en ditmaal stond de kampioenenmiddag van Rayon F op de rol. Het werd een aangename middag/avond waar de kampioenen in een vlot tempo op een leuke, spontane en soms zelfs op een ontwapenende wijze gehuldigd werden door de stand-in voorzitter Jan Snoek. Zelf mocht ik mij gelukkig prijzen met tien kampioenschappen waaronder vijf eerste kampioenschappen (1e Midfond onaangewezen, 1e Midfond aangewezen, 1e Oude Duiven aangewezen en de 1e duifkampioen Midfond en de 1e Duifkampioen Generaal). Van de duifkampioenen kregen de liefhebbers een prachtige foto, gemaakt door multi-talent Bert de Moor.

Door het vlotte tempo van de uitreiking kon de schuurdeur rond 21:00 uur weer geopend worden. In de plattelandsomgeving waar ik woon gaan we altijd door de schuur naar binnen. Altijd prettig om zo vroeg thuis te zijn na een drukke week en met een drukke dag (week) op komst.

De afgelopen week was ik namelijk ook veel van huis. Maandag en dinsdag werd Frankfurt bezocht voor een ECB bijeenkomst. Het was mijn dertiende en voorlopige laatste bezoek aan deze metropool aan de Main. Omdat het de laatste bijeenkomst was in het kader van de nieuwe Euro 50 was er een etentje georganiseerd in Frankfurt downtown. Het centrum van Frankfurt is nieuw maar heeft ondanks de nieuw- en hoogbouw toch wel een bepaalde gezelligheid. Vaak ben ik er niet geweest tijdens mijn bezoeken, omdat daar simpelweg de tijd niet voor was, echter de keren dat ik er was beviel het prima.

Ook prima beviel het bezoek dat ik afgelopen vrijdag bracht aan P.V. De Reisduif in Oud-Beijerland. Deze actieve vereniging organiseert iedere winter een aantal activiteiten om de eigen leden en die uit de regio wat wintervermaak te bieden. Na een bezoek van fond-goeroe Ko van Dommelen in November was het nu mijn beurt om samen met ZLU-grootheid Bert Saarloos uit Klaaswaal een behoorlijke groep melkers een avondje van duiveninformatie te voorzien.

Het format was een tweegesprek en dit pakte naar mijn smaak prima uit aangezien de zaal zeer geboeid en muisstil luisterde. Ook de interactie met de mannen in de zaal was meer dan prima te noemen.

Voor de pauze beantwoordde Bert veelal mijn vragen over het hoe en waarom achter zijn successen op de ZLU-vluchten. Een drietal zaken zijn mij echt bijgebleven. Ten eerste was dit het minimale gebruik van medicijnen. Bert en zijn vader zweren bij de methode van Fernand Marien en geven dus geen medicijnen tenzij Marien iets constateert. Dit betekent dat ze inmiddels al jaren niet meer kuren tegen Het Geel en ook geen medicijnen gebruiken om de luchtwegen schoon te houden. Ook de zware fondduiven gedijen dus goed op de methode Marien (siroop, mineralen en vismeel/eiwit). Ten tweede is mij bij gebleven dat de klassieke weduwnaars in het seizoen hun duivin niet of nauwelijks te zien krijgen. Niet voor het inmanden maar ook niet na thuiskomst. Ze vliegen gewoon naar huis en dit doen ze dusdanig goed dat dit kennelijk voldoende motivatie is. Tenslotte viel mij op dat Bert een grote voorkeur heeft voor een relatief snelle vleugel met een relatief korte achtervleugel, gezien de afstand die zijn duiven moeten afleggen. “Anders kunnen ze de eerste uren de snelheid niet maken die voor een ochtendlossing noodzakelijk is”, aldus Bert.

Na de pauze waren de rollen een beetje omgedraaid en verhaalde ik over de keuze voor en het spel met de duivinnen. Vooral de eenvoud hiervan verbaasde de toehoorders. Ook waren er de nodige vragen over de voersamenstelling en de bijproducten.
Al bij al vloog de tijd en kon tegen 23:00 uur het gezellige tweegesprek worden afgesloten. Na nog een kwartiertje te hebben nagekaart met een aantal goede bekennen werd de dinky toy gestart om via de besneeuwde wegen terug te rijden naar Aalsmeer. Het was weer een hele leuke duivenavond en ik wil Wim van Es en Maurice Laban bedanken voor de uitnodiging om weer eens achter de forumtafel te mogen plaatsnemen.

Doordat de afspraak voor het tweegesprek al een tijdje geleden gemaakt was en ik een “man van mijn woord ben”, kon ik niet naar de informatieavond van het NPO-bestuur in Ede. Als ik de berichten op de sociale media goed interpreteer heb ik veel gemist. Hopelijk komen er nog meer van deze gelegenheden. Volgende week kom ik onze voorzitter zonder twijfel weer tegen bij de Viering van De Gouden Duif dus zal ik het hem eens vragen.

OP EIGEN HOK

Ook hedenmorgen heb ik nog snel, kort voor vertrek, de hokken even gereinigd. Gezien het pak sneeuw dat er afgelopen nacht viel was dit zeker geen overbodige luxe. Vooral in de volières lag een flink laagje sneeuw dat verwijderd moest worden. Meer werk dan gepland maar gelukkig was mijn vlucht naar de toekomst een beetje vertraagd.

Ook heb ik de gelegenheid te baat genomen om wat vechtersbazen in een lege volière op te sluiten. Op dagen dat ik thuis ben sluit ik deze vervelende knokkers op in hun broedhok en laat ze ten tijden van de dagelijkse verzorging even vrij. Tijdens mijn afwezigheid gaat dit natuurlijk niet en dan is het wegnemen van deze lastpakken de beste optie.

Overigens ben ik wel benieuwd of de duivinnen van deze doffers de komende dagen een nieuwe partner zoeken. Meestal duurt dit niet zolang en er is (nog) keuze genoeg. Als deze nieuwe partners niet gaan knokken met de buren is dan tegelijkertijd het pleit voor de vorige partners beslecht …

Voor het overige laat ik de komende dagen de verzorging in de inmiddels vertrouwde handen van mijn vriendin. Mijn vader zal vervolgens nog tweemaal deze week de volières reinigen, de waterbakken bijvullen en de boel een beetje nalopen. Mijn vlucht naar de toekomst heeft in deze tijd van het jaar best wat voeten in aarde …. Tot volgende week.

Michel Beekman’

P.S.
Op dit moment bereiken we net de Zwarte Zee, die we ten Noorden van Istanbul oversteken!

• Vorige
• Volgende