Zondag 3 september. Buiten is de hemel staalblauw. De zonnestralen vallen door het raam naar binnen, precies op de uitslag van gisteren. Een uitslag, de derde van dit onderdeel, zoals ik wel vaker maak op de navluchten en nog twee weken hoop te maken. De derde uitslag op vijf betekent dat het voorlopige einde van mijn actieve carriere nu echt in zicht komt. Nog slechts twee vluchten en dan zal ik na 33 jaar mijn stofjas aan de wilgen hangen. Of beter gezegd deze goed wassen zodat er over een jaar of tien weer gebruik van gemaakt kan worden.

Tegenover het naderende stopmoment staat het begin van het grote avontuur. Feitelijk begint dit al vanavond want  om 18:40 uur vertrekt mijn vliegtuig naar Duitsland. Een weekje kennismaken met mijn nieuwe bedrijf. Vrijdagavond zal ik met een beetje geluk net op tijd terug zijn om de duiven in te manden. De komende week zal senior de verzorging dan ook weer voor zijn rekening nemen. Hopelijk loopt dit weer net zo goed als twee weken geleden om dit af te tunen zullen we vanmorgen nog even de puntjes op de i zetten.

Op de laatste dag voor vertrek is het altijd druk. Alles nog even nalopen en vooral het mengen van het voer kost meer tijd dan je op voorhand inschat. Gelukkig heb ik de afgelopen dagen het meeste al gedaan en is het vandaag ook hier weer een kwestie van de puntjes op de i zetten.

Ook de organisatoren van de Belgian Masters hadden afgelopen week de puntjes op de i willen zetten. Echter de weergoden in combinatie met een weloverwogen maar achteraf fout besluit gooiden roet in het eten. Na een vlekkeloze dag met een prima opkomst en een uitstekende sfeer ontbrak het zout in de pap. De tijd verstreek namelijk zonder dat er duiven kwamen. De verwachting van de meeste aanwezigen was dat de duiven tussen drie en vier zouden arriveren. Echter toen dat uur verliep en het later en later werd, werd de zorg van de organisatie bewaarheid. Uiteindelijk arriveerden de eerste twee duiven lang nadat sportvriend Willem en ik Nevele verlaten hadden.

Het had uiteindelijk niet veel meer met een vlucht te maken. Twee duiven door op de eerste vluchtdag is geen goede zaak voor de sport. Ik vraag mij echter af wat er is misgegaan want ook de laatkomers hebben het lastig om het eufemistisch te zeggen.

De voortekenen waren niet slecht in de weken voor de eindrace. In de ochtenduren vertelde een van de aanwezigen mij dat de duiven dit jaar beter trainden dan de jaren ervoor en ook waren er meer duiven op de eindrace inzetbaar dan in andere jaren. Het hete weer op de vluchtdag en de drijfnatte tweede dag in combinatie met het feit dat de duiven op zondag waren ingemand hebben het vermoedelijk veel duiven te moeilijk gemaakt. Daarnaast denk ik dat de sprong in afstand en de ligging van de losplaats (Westelijk) met een aflandige wind ervoor zorgen dat er zo weinig duiven hun thuisbasis wisten te bereiken.

In tegenstelling tot wat er op diverse sociale media gesuggereerd werd twijfelden de organisatoren op voorhand wel of ze gezien de weersvoorspelling (erg warm en Oostzuidoosten wind bij de start) niet korter bij zou moeten lossen. Echter als organisator van een eenhoksrace is dit een moeilijk besluit. De deelnemers hebben ingetekend voor een eindvlucht vanuit Tours (456 km) en inkorten wordt om het maar kort te omschrijven door een categorie deelnemers ook niet geapprecieerd. Als organisatie is het dus kiezen uit twee kwaden, al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik het belang van de duiven altijd boven dat van de mens zou stellen. Ik  en velen met mij hebben echter makkelijk praten, namelijk achteraf en zonder verantwoordelijkheid.  Hopelijk komen er nog veel duiven na.

Asse Zellik.

Op onze wedvluchtdag hadden de organisatoren weinig moeite om de puntjes op de i te zetten. Het was even wachten tot het oplossen van hetgeen de Vlamingen het ochtendgrijs noemen voordat de duiven in vrijheid gesteld konden worden.

De losplaats was Asse Zellik al bewijzen de GPS tracks dat er beter gesproken kan worden over Zellik. De weersomstandigheden waren uiteindelijk om 9:30 uur goed genoeg om de 11.419 Noord Hollandse duiven in vrijheid te stellen.

De eerste afdelingslossing veranderde niet veel aan het verloop van de vlucht ten opzichte van het verloop van vorige week toen er ook al in Asse Zellik gelost werd door de Kringen 3, 4 en 5. Ook toen gingen de duiven centraal door de afdeling en toonde Joop Jansen uit Haarlem aan dat hij over een hok geweldige duiven beschikt. Deze week bevestigt deze fitte veteraan en topspeler dit nog maar eens dunnetjes door in Kring 3 (gelegen aan de Westkust) de acht snelste duiven te klokken. Ongekend en vooral het feit dat dit met oude duiven gerealiseerd wordt.

De snelste duif van de lossing landde deze week bij Cees van Vliet in Kudelstaart. Cees moest dit jaar voor zijn doen lang wachten voordat hij een Kringoverwinning pakte op de natoer. Dit spelletje is de specialiteit van het huis en ieder jaar uit dit zich in resem vroege duiven en/of overwinningen. Gisteren toonde de eerstgetekende echter dat Cees het kunstje nog bepaald niet verleerd is want zijn 16-092 vloog bijna twee minuten los op de tweede snelste duif van de lossing (van Henny La Grouw) die nog net de tweede duif van Cees voor bleef. Ook de serie met 64 prijzen op 88 duiven toont aan dat de concurrentie zich de komende weken nog wel zorgen moet maken.

De winnaars per Kring:

Kring 1: Arie Tromp, Egmond aan de Hoef – 1286 mpm

Kring 2: Martijn van Zelst, Midden Beemster – 1276 mpm

Kring 3: Joop Jansen, Haarlem – 1299 mpm (maar liefst 1 tot en met 8)

Kring 4: Cees van Vliet, Kudelstaart – 1326 mpm

Kring 5: Henny La Grouw, Amsterdam – 1304 mpm

OP EIGEN HOK

Qua resultaat had ik gisteren ook de puntjes op de i willen zetten. Zonder als de zeurende duivenmelker te willen overkomen kan ik concluderen dat dit door falende techniek behoorlijk in gevaar kwam maar dat het uiteindelijk met een sisser af liep.

Mijn eerste duif, een jonge doffer, werd namelijk voor het eerst sinds lange tijd niet geklokt. De vijfde getekende en hiermee een punten duif dook na een kleine minuut te hebben getreuzeld bij het binnenlopen uiteindelijk gelijktijdig met een twee jonge duif het hok in. Bij controle op de teller, twee duiven, later waren er maar drie constateringen zichtbaar op de display. Een snelle blik leerde dat het de 17-265 was, een zoon van Hannah Asduif generaal Rayon F 2016, die niet geconstateerd bleek.

In plaats van als eerste werd deze talentvolle doffer nu als tiende geconstateerd. Pas bij het verschijnen van de eerste voorlopige uitslagen werd de schade duidelijk. De andere duif die gelijktijdig naar binnen dook bleek namelijk geen puntenduif. Iets dat ik mij tijdens het wachten niet gerealiseerd had. Doordat de duiven in onze sterke Kring keihard gepakt werden betekende dit dat de punten behaald werden op plaats zevenentwintig. In plaats van op plaats vier (tegen 2960 duiven). Jammer, maar ik zal het er mee moeten doen, al blijf ik mij af vragen hoe het jonge doffertje het voor elkaar heeft gekregen om te vallen zonder geklokt te worden.

In het district Amsterdam en omstreken liep het uiteindelijk met een sisser af omdat er in dit spel geen limiet zit op het aantal duiven dat vliegt voor de punten. Mijn eerst geklokte duif klasseert zich als zesde terwijl mijn grote concurrenten Jan en Piet Schutte als tweede worden afgevlagd. De voor mij persoonlijk best spannende strijd blijft in dit grote samenspel (werkgebied van de voormalige Afdeling Amsterdam) tenminste nog een week en hopelijk nog twee weken duren.

Ondanks het missen van twee duiven, want ook een oude duivin wist het hok binnen te sluipen zonder geklokt te worden, werd het een prachtige vluchtdag. De duiven kwamen ondanks de kalme wind uit Noordelijke richtingen zeer vlot naar huis. Ik klokte er 51 van de 95 in elf minuten.

Ook prettig deze week was de eindstand in de competitie WHZB. Voor mij persoonlijk want op de Midfond schoof mijn vertegenwoordiger in deze competitie een plaatsje op. Van acht naar negen.

Minder prettig waren de nieuwe standen voor mijn vriend Bas Schell uit Alkmaar. Na in de voorlopige standen van vorige week als tweede te hebben gestaan in de categorien Dagfond en Asduif viel zijn topduivin deze week naar de nog altijd knappe negende plaats in de Asduif competitie . Vermoedelijk heeft een en ander te maken met de laatste dagfondvlucht. Of beter gezegd het niet tellen er van.

De voorlopige Asduif eindstand wordt overigens aangevoerd door de klasbak van Dave van Zon uit Amsterdam. Een driejarige doffer die zelfs nog helemaal niet gemist heeft. Het feit dat het een doffer is maakt dit echt bijzonder want de laatste jaren waren het duivinnen die de meeste punten behaalden. Zijn puntentotaal is volgens mij het hoogste dat in de huidige opzet ooit door een doffer behaald is, echter ten opzichte van het hoogste puntentotaal van alle duiven komt hij iets tekort. Mijn Gini haalde namelijk in 2015 het ongelooflijke totaal van 9.515 punten.

Hopelijk voor alle winnaars ontstaan er de komende weken geen grote veranderingen in de standen. Ook hiervoor geldt als zo vaak, afwachten maar weer.

Tot volgende week,

Michel Beekman

P.S.

Nog wat kort nieuws van het GPS tracking front. Ook deze week had ik weer twee duivinnen in de strijd voorzien van een GPS ring. Met het fixeren van de ringen liep het bij beide duiven deze week niet lekker en beide arriveerden buiten de prijzen. Qua route waren de routes zo goed als identiek aan die van vorige week. Als ik vandaag nog een beetje tijd over heb zal ik nog wat beelden plaatsen.