Misschien las U het al: In mijn latere tienerjaren stond ik voor de keus: Voetballen of duiven. Het werd duiven. Vanwege geen talent als voetballer? Hmm. Moet je niet zeggen.
Kijk, het zit zo. Ik voetbalde in ‘de jeugd’ van Chaam. Maken scouts die op jonge talenten jagen tegenwoordig in Brazilie de kraamkamers van ziekenhuizen al onveilig, vroeger vond je ze langs de velden waar 16 en 17 jarigen voetbalden.

OOK ZO
Zelf vond ik destijds dat ik wel talent had en wat deed ik mijn best toen ik hoorde dat een scout van NAC ons wilde zien voetballen.  
Het tijdstip kon niet beter. Mijn moeder zat in Lourdes. Daar was ze met een gezelschap dames naartoe gegaan om te bidden dat de herniapijnen verdwenen en ook haar zoon een beroemd voetballer zou worden. Daar gebeurde immers het ene wonder na het andere. Ze vond het er een commercieel gedoe, maar dat nam ze er maar bij.
Ze kocht een fles gewijd water en een doek om de pijnlijke plekken met dat heilige water in te wrijven. Maar als er al een wonder gebeurde was het dat ze geen besmetting opliep. En bidden voor mijn voetbal carrière?  
Daarvoor gaan we terug naar het voetbalveld.
Ik was in vorm, wist van die scout en zelfs waar die stond.
Toen ik na een uitstekende actie hoopvol zijn kant op keek stond hij met het hoofd te schudden alsof hij wilde zeggen ‘Gepruts’.
In de tweede helft herhaalde dit tafereel zich. Weer zag ik hem meewarig het hoofd. Schudden. ‘Gedaan’, dacht ik. Het wordt duiven.
Te snel de handdoek in de ring? Misschien. Maar hoe kon ik weten dat die scout leed aan Parkinson?

VRIENDEN
Ik adviseerde een vriend (ook duiven en ook voetbal) niet te gauw conclusie te trekken als mensen met het hoofd schudden. Misschien heeft het niets te betekenen,’ zei ik. Wat later zag ik hem weer. Zijn neus gebroken en anderhalf blauw oog.
Wat was er gebeurd? Toen hij zijn eerste meisje naar huis bracht deed hij haar een voorstel. Ze schudde het hoofd en de rest kan je raden. 

WEER
Heel fris weer de laatste dagen. Voor een sportgenoot reden de hokken af te sluiten en de verwarming aan te doen. Een slechtere voorbereiding op het nieuwe seizoen is amper denkbaar. Als er geen wind is doet menig kampioen het tegendeel en doet de hokken open. Ooit was ik met Carlo Gijselbrecht (Pipa) en nog enkele liefhebbers in Roemenie. Tijdens een hokbezoek sloegen we achterover van de conditie van de duiven. Niet normaal. Sl gauw zagen we het. Alle hokken verwarmd en niet te zuinig. En helaas. Wat ik voor de brave borst vreesde gebeurde ook. Een bar slecht seizoen