Gerard Dekker

Lang, lang geleden liep er een kleine jongen met tranen in zijn ogen langs de winterse straat.

Zijn verdriet zat er in dat hij zich onbegrepen voelde door zijn vader en daardoor, zo net voor de Kerst hij een leegte voelde.

Nu had hij een goed leven thuis met een fijne vader en een lieve moeder die de zorg hadden voor een groot gezin.

Zijn vader en moeder wilde alleen het beste voor hun kinderen, maar ja het was net na de tweede wereldoorlog en het gezin moest het doen met een karig loon en met de producten die de vader teelde op zijn kleine lapje grond in zijn tuin.

Eigenlijk hadden ze het met z’n allen heel goed, maar als er even wat minder was liep de kleine jongen naar de boer op het eind van de straat om een klusje te doen wat hem dan weer een dik gesneden dubbele witte boterham opleverden met heerlijke dik gesmeerde boter en een stevige plak ham.

Nee zo slecht had hij het nog niet.

Op zijn vijfde verjaardag kreeg hij van zijn vader verpakt in een houten sigaren kistje een jong tortelduifje cadeau, zo lief en tam dat het beestje altijd bij hem was,  begrijpelijk dat de jongen zo verknocht was aan het duifje dat hij Koertje genoemd had.

Maar kleine jongens worden groter en als tien of elfjarige had hij heel wat soorten duifjes zitten in de volière van zijn vader tussen de tropische vogels en kippen in.

Ook een aantal van zijn broertjes wilde dieren houden en algauw moesten er knopen door gehakt worden en tot verdriet van de jongeman betekende dit keuzes maken tussen het Tortelduifje en zijn inmiddels meerder postduiven.

Beslissingen zijn moeilijk vooral op  jonge leeftijd, maar hij maakte een keuze en het Tortelduifje dat hij inmiddels al menig jaar verzorgde verhuisde naar een vriendje een paar straten verderop.

In de nacht nadat hij zijn duifje had weg gebracht kon hij de slaap niet vatten en uiteindelijk lag hij toen zijn vader nog even bij hem kwam kijken in zijn slaap te huilen.

Zijn vader maakte hem wakker en vroeg wat er aan scheelde en hortend en stotend kwam het verhaal eruit dat hij Koertje miste en dat hij hem zo graag terug wilde hebben.

De vader streek met zijn hand over zijn hart, als de liefde voor dat duifje zo diep zat bij zijn zoon moest hij hem de volgende dag maar terug halen. Getroost sliep de jongen in.

De volgende dag vroeg in de morgen voor schooltijd ging hij naar zijn vriendje om het duifje terug te vragen, maar dat ging niet het vriendje wilde hem houden. Teleurgesteld ging de jongen weer naar huis maar de hele dag bleef het duifje in zijn hoofd. In de avond aan de etenstafel vroeg de vader, heb je het duifje nog terug gehaald en verdrietig vertelde de jongen toen dat zijn vriendje hem wilde houden en hem niet terug wilde geven.

Na het eten, toen de kinderen in bed lagen trok de vader zijn jas aan en ging door de winterse kou naar het huis van de ouders van het vriendje met als resultaat dat hij na een gulden te hebben betaald als troost voor het vriendje hij in zijn binnenzak het geliefde duifje van zijn zoon had zitten.

Toen de kinderen op Kerstochtend uit bed kwamen zei de vader na het ontbijt tegen zijn zoon ga je duiven even voeren.

Het resultaat was een dolgelukkige zoon met zijn duifje op zijn schouder. Dit duifje, Koertje werd uiteindelijk bijna 16 jaar en heeft op die enkele dag na altijd dezelfde eigenaar gehad.

Deze eigenaar wordt binnenkort 75 jaar maar zal het duifje dat hem 16 jaar lief was nooit vergeten.

Prettige Kerstdagen en alvast een gezond en gelukkig nieuwjaar