Deze week stonden Grevillers op het programma, een vlucht met een afstand van ruim 240 kilometer voor mij. Opnieuw met een Oostenwind, die naarmate we dichter bij zaterdag kwamen steeds meer naar NO ging. Ik had er best hoge verwachtingen van, naar mijn gevoel zijn de duiven echt goed en met de voor mij gunstige wind en iets meer vlieguren hoopte ik toch echt op een top 10 notering in de Krimpenerwaard.
In verband met mist en matige omstandigheden op de losplek gingen de duiven er pas om 11.15 uur uit. De snelheden in de andere afdelingen die eerder gelost waren lieten snelheden zien tussen de 1275-1300 meter. Ook toen ik duiven uit Noord Holland zag overkomen gaf ik al door aan mijn maat in 6 dat deze 1290 meter maakten. (dit bleken achteraf duiven te zijn die bij de eerste 50 in de afdeling vlogen) Daarna niet meer naar de meldingen gekeken , maar ervan uitgegaan dat we ergens tussen 14.15 en 14.30 zouden moeten draaien. Het was weer een bar lang kwartier maar duiven vielen er niet, terwijl er op `28 al een aantal duiven hard en laag over het huis kwamen. Uiteindelijk kwam op `34 , teveel uit de westhoek een duif aandraaien die zonder al teveel treuzelen op de plank viel. Het was opnieuw de 129, een dochter Rambo die ook op Bierges mijn eerste was. Daarna valt er een (te groot) gaatje waarna kort na elkaar de 029 (op Duffel mijn eerste) en de 852 (Blaakbosje) vallen. De duiven vallen prima door, in ruim een half uur zitten er 42/47 in de klok en na ruim een uur is alles thuis.
Bij de uitslag blijkt dat het eigenlijk hetzelfde laken en pak is als de voorgaande 3 weken, “aardige” 1e duif, prima prijs% en alles vlot thuis. Qua hokprestatie is het wel de minste van de laatste 3 weken en dat had ik onder de huidige eerlijke omstandigheden niet verwacht. Want dat was wel duidelijk na het bekijken van alle uitslagen, overal zaten vroege duiven, aan de kust de meeste maar ook middendoor en aan de oostkant. De gelijkmatigheid van het concours is ook mooi zichtbaar aan de prijzen die de 129 speelt, 25/2398 in de Krimpenerwaard, 123/12070 in Rayon oost en de 340/32000 in de afdeling. Overal op een haar na 1:100, dat is op zich prima. Dit waren de eerste 3 duiven.
Hoewel ik dus over de uitslag niet helemaal tevreden was kijk ik wel tevreden terug op de seizoens opening. Waar ik vorig jaar de eerste 4 vluchten ternauwernood op het eerste blad stond en na 4 vluchten 22e stond bij de vitesse kampioenschappen, zit ik er nu iedere week redelijk bij en voldoende op het eerste blad, wat nu resulteert in een 7e plek bij het vitesse kampioenschap. Als ik daarnaast meeneem dat ik alle vluchten jaarlingen voorop heb gehad (dat was de eerste 7 vluchten vorig jaar niet zo) dan geeft dat vertrouwen voor de rest van het seizoen. Wat me tot nu toe ook opvalt is dat de doffers en duivinnen niet echt voor elkaar onder doen, dat is ook wel eens anders geweest. Ben erg benieuwd hoe dat zich dit seizoen gaat ontwikkelen.
Komend weekend staat de eerste midfondvlucht weer op de rol, Pont st Maxence, 326 kilometer voor mij. De verwachting is een pittige N, NO wind dus dat wordt 4,5- 5 uur vliegen voor de vroege duiven. Kijk ernaar uit hoe ze dat gaan verteren.
Ik schreef al dat ik bezig ben een collega kennis te laten maken met de wondere wereld van de duivensport. Aangezien ze mijn blogs ook leest, moet ik mijn woorden uiteraard zorgvuldig afwegen haha Voor ons is het hele proces van inkorven, transport naar de losplek, lossing en thuiskomen van de duiven een routine geworden. Laat je dit proces in woord en beeld aan een leek zien dan heeft die 100 en 1 (althans deze leek) vragen over het hoe en wat. Ze heeft inmiddels de Benzing app op haar telefoon en ik laat ze “meestalken” op mijn camera thuis zodat ze de aankomsten kan zien. Ik heb ooit eens wat studiegenoten van mijn leraren opleiding dit hele proces live laten zien. Die zijn gezellig op vrijdag gekomen, zijn mee gaan inkorven en hebben de volgende dag de aankomsten meebeleefd. Ze waren verbaasd dat zelfs zij de spanning voelde vlak voor het moment dat de duiven zouden arriveren. Het zal niet snel nieuwe liefhebbers opleveren, maar begrip en respect voor onze sport levert het wel op en dat is broodnodig in deze tijd. Mijn college heeft al beloofd om ook een keer naar de aankomsten te komen kijken, met dien verstande dat ik ook een keer naar haar paardjes moet komen kijken. Die boot probeer ik een beetje af te houden door aan te geven dat ik al genoeg met paarden te maken heb (gehad) door mijn zus en nichtje Hoe dan ook, het kan geen kwaad om mensen in je omgeving mee te laten delen in onze passie voor de sport.