Na een week van ongeloof en groot verdriet hebben we gisterenmiddag onze duivenvriend en secretaris van de club Pieter Scheer begeleid voor zijn laatste vlucht.

Pieter was een echt mensen mens, maar ook bovenal een echte postduivenliefhebber.

Zelden heb ik iemand meegemaakt die zo intens kon genieten van een vroege duif.

Bij het verschijnen van de uitslag op het tv scherm en als een duif van Pieter de eerste prijs heeft behaald, dan sprong hij in volle vreugde meteen op  van zijn stoel en stak  daarbij de beide handen van blijdschap,onderwijl roffelden wij flink op de tafel, in de lucht. Ja, ja, de eerste prijs en dat mag iedereen  weten.

Met een groot genoegen denk ik terug aan ons jaarlijkse duiven dag, de hele dag op stap naar de najaarsbeurs dit uiteraard met Peter en Cees, ze noemden ons de vier musketiers, nu zou ik zeggen  wat een geuzennaam. Als de de andere even uit beeld, waren, netwerken noemde Pieter het altijd, dan zochten we elkaar op en deelde we onze vreugde en verdriet momenten.

Pieter was tot zijn pensionering werkzaam in het onderwijs. Meester Pieter, was voor hem een echte eretitel. Mede daarom kon hij het niet laten om ongevraagd aanwijzingen te geven op mijn schrijfstijl. Welnu Pieter, of het nu mij of mijn moet zijn, wij zijn er trots op, dat jij onze Vriend was!