Het is altijd weer een dag waar je naar uit kijkt, de dag dat de kweekkoppels weer bij elkaar gaan. Je krijgt er zo'n voorjaar gevoel van. Het seizoen gaat nu echt weer beginnen, al waren we allang met de voorbereiding bezig.

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. De datum was al eerder gepland, eigenlijk hou ik deze periode meestal aan, eerste weekend februari koppelen. De laatste week ging echter niet zonder slag of stoot. De voorbereiding liepen eigenlijk gesmeerd, vanaf de paramyxo enting half december, de winterkuur rond kerst en oud en nieuw, na de korte vakantie in week 3 nog een wormenkuur, 2 x 1 pil met een tussenpoos van een week en vorige week bij het toedienen van de tweede wormenpil meteen nog even de jaarlijkse luizendrup. Alles weer geregeld, de duiven keurig op tijd klaar. 

De duivinnen waren iets zwaar, maar zeker beter in conditie dan vorig jaar. De duiven waren toen te zwaar, tegen beter weten in toch gekoppeld waardoor er een slechte eerste ronde was, opvolgend nog een serieuze winterdip in maart. Kweek 2019 gaat vast beter lopen.

Het venijn zat hem in de staart. Ik moest deze week nog even naar Duitsland op en neer voor het werk. 700 kilometer vanaf huis naar bestemming en de dag erop weer terug. Het zat terug ook nog tegen, 4 uur vastgestaan op de weg tussen Berlijn en Hannover wegens een ongeval en dichtgeslibte afslagen en uitvalswegen. Tijdvreters noem je dergelijke gevallen, daarnaast waren op de andere dagen veel gebeurtenissen, waardoor je rustig van een drukke week kunt spreken. Drukte betekend langere dagen dus minder tijd voor de duiven. 

Ik had oorspronkelijk in het hoofd om op vrijdagavond de duiven bij elkaar te zetten, maar heb toch eerst maar even de tijd genomen om op de zaterdagochtend eerst alles op punt te zetten. Daarna voer inslaan en een bezoek aan jeugdlid Joan en zijn ouders om nog wat van gedachten te wisselen. 

 Uiteindelijk werd het dus de zondag waarop de kwekers en sierduiven bij elkaar konden. Ideale dag achteraf, met prachtig weer. Vanavond dacht ik te zien dat de meeste koppels het goed met elkaar kunnen vinden.

 Vanochtend de duivinnen nog los gehad, wel met kromme tenen. De weekenden ervoor telkens een duif kwijtgeraakt door de slechtvalk. Ik hoop dat het slechts een winterpassant is, er zijn in mijn omtrek geen gebouwen of hoge punten waar de slechtvalk normaal gesproken vertoefd. Dus duimen maar. Vandaag ging het overigens goed, al merkte je aan de duiven dat ze in de lucht angstiger waren, of moet ik zeggen alerter? Ik vind het toch belangrijk dat ze los kunnen als er gelegenheid is, dan maar kromme tenen.

Verder weinig nieuws onder de zon in Engelum, komt waarschijnlijk ook dat er door de drukte waar ik in verkeer weining gelegenheid is om met collega melkers te converseren. Alleen vorige week zaterdag nog even een bakkie gedaan bij sportvriend Hans en zijn vrouw Imkje.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl