Jos Nijman

Deze keer een verslag van onze ervaringen in The Algarvegreatderby.

Vorig jaar deden we voor de eerste keer mee, vol goede moed stuurden we 4 duifjes in waarvan er één de finale haalde en dagen later arriveerde. Het werd al snel duidelijk dat in Portugal vliegen/overleven niet eenvoudig is en vooral de finale naar Nederlandse ‘normen’ een ware slijtage slag is. In de winter heb ik goed nagedacht, blogs en rapportages nagekeken/ gelezen en het nodige opgestoken. In 2018 zouden we zeker weer meedoen en hebben we in het voorjaar een 4 tal duifjes geselecteerd, die op jonge leeftijd de nodige vaccinaties kregen en op een leeftijd van 30 dagen verstuurd werden naar de Algarve. Hierna kun je er zelf niets meer aandoen, alleen hopen dat je de juiste hebt opgestuurd met genoeg weerstand, afstand geschiktheid en weerbaarheid en dan maar hopen dat ze overleven. De laatste maanden waren we blij verrast dat ze alle 4 nog aanwezig waren en ook nog van de trainingen en eerste vluchten de weg terug vonden. Eerlijk gezegd voldeed er maar één op die eerste vluchten en vloog zelfs een 6^e. Alle 4 overleven ze de halve finale en op dat moment zat ik zelf in het buitenland en besluit een ticket te boeken voor de finale want ik wil het ook wel eens beleven en ervaren alsmede zien hoe en waar de duiven zijn gehuisvest en verzorgd worden.

Vrijdagmorgen vroeg vertrok ik samen met broer Peter van Schiphol richting de Algarve en waren ruimschoots op tijd om de finale te aanschouwen. Om 9.30 uur arriveerden wij op het terrein waar men nog druk bezig was met de laatste voorbereidingen, dus mooi de gelegenheid de hokken te zien. Grote ruime hokken waarvan de gehele voorkant open is, eigenlijk gelijk bij mij thuis. De duiven zitten op kapelletjes en de bodem bestaat uit stalen rooster, geen enkele gelegenheid om aan te lopen en geen enkele vorm van gezelligheid. Uiteraard wat vragen gesteld over de trainingen, voer en medische begeleiding, niets is hun vreemd want zij beginnen met ruim 2600 duiven om er uiteindelijk maar 1200 in de finale te hebben. Cijfers die misschien niet zo florissant lijken maar kijk dan maar eens de uitslagen in je eigen club en kring na en dan scheelt het niet zoveel.

We nemen al snel plaats in de grote tent die plaats biedt aan wel 500 bezoekers die langzaam binnen druppelen, veel aandacht was er voor de catering want al die dorstige kelen moeten gesmeerd worden en ook de honger moet gestild worden. Alles wordt aangeboden voor een zacht prijsje. Al snel komen we de nodige sportvrienden uit onze eigen club tegen maar ook de regio Zandvoort is goed vertegenwoordigd. Bij de tafel Heemskerkers schuiven Martijn en Marit Kramer aan, gezelligheid en gesprekstof genoeg. Uiteraard komen we nog meer bekende liefhebbers tegen dus we hebben heel wat handjes geschud en gesprekken gevoerd tot dat even voor 14.00 uur de eerste duif zich aandient, snel gevolgd door nog wat duifjes en dat de snelste niet altijd als eerst over de antenne loopt hebben we wederom kunnen aanschouwen. Onze Ierse sportvrienden gingen helemaal uit hun dak maar de ‘Grijze” van Ger Rotman was toch echt de snelste en gaat terecht met de titel asduif aan de loop. Die ‘Grijze’ is een echte, niks Lucky of loterij. De duiven komen zoals verwacht mondjesmaat aan, de omstandigheden zijn zwaar en toch ogen de duiven fris. De combinatie Paap en Paap pakt de eerste Noord-Hollandse duif en vliegt rats aan de kop, nog 2 duiven uit die regio vallen en we maken al een geintje, het is vast oosten wind(: Gekheid natuurlijk, gewoon grote klasse! Vervolgens kunnen Marit en Martijn opspringen en dit duifje wordt ook nog 6^e Asduif even later valt er een duif van Team Burro, (ezel in het Portugees) dus Siem, Tom, Jeffry en Max kunnen uit hun dak gaan. De duiven komen allemaal prima aan, vallen op het dak, gras maar dan moeten ze nog wel een keer over de antenne en dat kan vaak een tijdje duren, ook al zitten ze dan al vaak op de mega valplank. Ook valt er een duif op een stroomkabel die achter hok langs loopt en daar wel heel lang blijft zitten. Aan onze tafel hebben ze die duif al ruim 30 minuten in de gaten en vragen zich af of hij wel thuis hoort, plots valt hij op de klep, loopt binnen en onze naam verschijnt op het scherm. Je kunt niet eens boos of teleurgesteld zijn, we hebben er ook één. Wel een hele “blijde” tafel want maar liefst 6 Noord- Hollandse duiven bij de eerste 100. Uiteindelijk bereiken slechts 150 duiven vrijdag het hok wat in Portugal heel normaal is. Wanneer ik thuis de 84^e plek pak van 1200 duiven, heb ik echt geen enkele euforie maar bij een O.L.R. is dat anders, dan denk ik " wat is het knap dat die duiven thuiskomen".

Jammer dat de prijsuitreiking pas om 19.00 uur plaatsvond voor slechts een handje vol mensen, dat zou je gewoon al na de 50^e duif moeten doen en ook de duif moet je kunnen aanschouwen op het grote scherm, laat maar zien hoever de rui is gevorderd en wat voor uitstraling de duif heeft. Wie weet een ideetje voor volgend jaar.

Op zaterdag komen er nog genoeg doorzetters thuis en arriveren ook onze 2^e en 3^e duif wanneer er op dit moment nog ruim 60% achter is. 3 van de 4 in de finale terug en 1 bij de eerste 100, kortom een prachtige ervaring, vermaak en lering met genoeg ruimte om de prestatie te verbeteren. Wij doen volgend jaar weer mee!

 

 

Simon, Tom, Jeffrey, Max, Marit en Martijn bedankt voor de gezelligheid en Marit ik kom zeker op de koffie om die geweldige topduif van jullie te mogen aanschouwen…………