We zijn weer een week verder , een dikke week. Normaal ga ik op zondagavond achter mijn peceke zitten en rafelt de column even over het toetsenbord, een column die een beetje een kruising is van de vele geschreven columns en komkom,be die vroeger op het internet stond van onze zuiderburen en die ik graag las , recht voor zijn raap en vaak ophelderend. Ook ik zit zo in elkaar en zag wederom deze week veel ergernissen waar ik mij inwendig erg over op kan winden. Ik ga er over schrijven dacht ik maar ter gelijke tijd wist ik dat ik dan andere goedwillende bestuurders en werkers zou kunnen beschadigen . En dat is dan ook de rede waarom ik mij gisteren niet achter het peceke zette omdat ik met mezelf een inwendige strijd voerde. Ik schrijf hier niet meer over en heb besloten (nu ik iets meer tijd heb) het anders aan te gaan pakken, en weet zeker dat het goed komt.

Over de vluchten afgelopen weekeinde kunnen we kort en krachtig zijn , de ene liefhebber had ze hard en de andere niet. Het weer en wind is je duif en daar zal je het mee moeten doen, elke vlucht is anders en daar waar de één een prachtvlucht vind denk een ander daar anders over en vindt het een kutvlucht. Leuk is dat er liefhebbers zijn die met dezelfde omstandigheden maar als ze de duiven iets minder hadden het geen vlucht vonden en nu opeens een prachtvlucht, af en toe krijg ik gewoon medelijden met ze, maar dat zal de ervaring en leeftijd wel zijn.

Zondag op de eerste aankomende vlucht vanuit Peronne kreeg ik een jaarling  die moeilijk te klop zou zijn geweest maar op het dak toen weer op het dak van het hok en daarna weer een rondje draaien om dit geheel driemaal te herhalen, op de galerij van de huizen naast me stonden de mensen te kijken en dachten volgens mij dat ze een witte jassen brigade met dwangbuis voor me moesten gaan bellen. Dit is een nadeel als je weet welke snelheden in de voorvlucht behaald werden en als je dan ff op een kladje gaat zitten rekenen. dan weet je dat er een onklopbare op je dak, op je hok, maar niet op je antenne zit. Inderdaad ik denk dat de omwonende dachten dat ik gek was geworden. Achteraf boert het me dan niet meer het is gebeurt en de rest komt daarna ook naar huis , eentje is er op dit moment nog onderweg vanuit Peronne en een jaarling die nog niet gemist had viel vanochtend op de plank, waar ik wel blij van werd. Niks geleden nog rond maar gewoon fout gezeten en dat kan de beste overkomen. Raar was wel dat deze vanuit Peronne kwamen en deduiven vanuit Salblis gewoon zondagmiddag allemaal thuis waren. Allemaal is natuurlijk een groot woord als je met 17 en 18 duiven het moet opnemen tegen anderen. Maar mijn motto is en blijft kwaliteit wint  op den duur altijd van kwaliteit al lijkt dit op de uitslaglijsten vaak anders.

We hebben weer een duivenweekend achter de rug en laten we hopen dat we volgend weekend weer een goed duivenweekeind hebben.

Tot de volgende rondom.

Kees Commijs Postduivencoach