We zijn weer een weekje verder in het leven en onze gezamenlijke hobby die we postduivensport noemen. Voor deze hobby heb je wat duiven nodig van het soort dat je postduif noemt, geen kropper of Hollands meeuwtje maar postduif, je neemt vier oude deuren en schroef deze aan elkaar en aan eentje doe je twee scharnieren zodat je in het hokje kan , in deze deur zaag je ook een gat waar de duiven door in en uit kunnen en voor dat gat zet je een stuk glasplaat en in die opening hang je wat trengels. Op de bovenkant een golfplaat en onder gewoon wat tegels. Vervolgens haal je een zak gewoon duivenvoer en een zakje grit. Een oude pan of kom kan als drinkbak dienen. Je bent duivenliefhebber geworden en kan gaan genieten van duiven die van de vlucht waarop je ze hebt meegegeven thuiskomen of ……

Je laat een hok maken van twintig meter met de mooiste broedbakken erin , helemaal volgens de moderne postduivenkenners regels, je schaft de duurste en beste duiven aan, haal voer van vijf en dertig euro per baal , je loopt de drempel er bij de witte jas eruit, alle theorieën streef je na en je geeft zaterdags het beste mee op de vlucht en baalt van je uitslag.

De grootste vraag is dan uiteindelijk ,,wie beleeft het meeste plezier aan zijn hobby ,, de genieter van zijn simpele duivenhobby of de uitsluitend op succes uit zijnde duivenhouder.

Als ik naar mijn gevoel luister dan moet ik erkennen dat ik wel bij die laatste groep behoor, ik geniet wel van de aankomst van de duiven , vind dat ik redelijk mee doe maar baalt elke week als ik de uitslag zie. Eerlijk is eerlijk ,daar sta ik om bekend. Doe er alles aan maar soms vraag je jezelf af waarom, waarom geen vier deuren met enkele duiven en genieten van hun thuiskomst en die lijst ? is om je reet mee af te vegen. Goed wat zou mijn wereld veranderen maar … dat wil ik helemaal niet , ik wil , zal en moet presteren daar ben ik sportman voor.

Maar soms vraag ik me af , ben ik wel die fanatieke sportman net als mijn Reeuwijkse mattie die echt alles voor onze gezamenlijke hobby oever heeft , ben ik niet te laks of te lui . Wakker kan ik er soms van liggen. Keer op keer vraagt hij ,,ben je al weg geweest met je jongen,, en steeds antwoord ik , morgen , morgen ,morgen.  Maar vanochtend was het zover. Onze club ging gezamenlijk opgooien vanuit Barendrecht en met onze club bedoel ik liefhebbers in onze vereniging die allemaal twee km westelijker liggen of vier km oostelijker dan mijn hok. En omdat ik ook wilde helpen  eindelijk mijn jonge duiven in de mand gedaan en mee gereden met mijn eigen auto. Omdat de club had besloten na aankomst op de losplaats een kwartier te wachten gooide ik mijn jonge duiven er eerder uit omdat ik niet in het klad mee wilde waarvan de meeste duiven al een paar africhtingsvluchtjes hadden gehad.  Ik moet zeggen mijn duiven knalde de mandjes uit . Vijf minuten later hebben we de club gelost. Ik had er drie en vijftig gelost en bij thuiskomst zaten er al twintig op het dak te wachten ( ook hier mis ik Ienepien die ze dan altijd binnen riep ) en als snel kwam er nog een koppeltje van vijftien aan en op acht na is de rest die dag binnen gedruppeld. Dus coach je bent in één klap acht jonge duiven kwijt, ja het is niet anders  , eigen schuld , te laks en te lui en dan moet je weleens op de blaren zitten.

Niergnies en Issoudun stonden op het programma voor mij en op beide vluchten werden weer prijzen behaald en uiteraard toonde het laatst verbouwde hokje dat dit niet nutteloos is geweest dus zal de zaag en hamer weer gehanteerd moeten worden om het grote hok aan te pakken. En op zo een moment denk ik ,, Vier deuren , één golfplaat , een glasplaat , één broedbak en een kommetje water maar …..volop genieten.

Tot de volgende rondom.

Kees Commijs postduivencoach.