Zondag 25 februari 2018. Koning winter neemt Nederland steeds meer in zijn greep. Voorlopig met vrieskou en zon. Die laatste buldert dan ook op dit moment door de ramen. Het is buiten strak blauw echter de thermometer wijst op dit moment in mijn omgeving slechts minus 3,5 graad aan. De komende dagen zal het nog wat kouder worden.

Of het echt lang winter blijft durf ik echter te betwijfelen. We zitten al te ver in de tijd en op de site van Weer Online zag ik dat de temperatuur in München komende vrijdag overdag alweer ruim boven nul wordt. Dit belooft niet zoveel goeds voor een langdurige vorstperiode. De schaatsliefhebbers ten spijt. Hopelijk voor hen lukt het nog net om eind van komende week wat baantjes te trekken op ondergelopen landjes of ondiepe poeltjes.

De meeste duivenmelkers hebben ook wel en zwak voor de winter maar ik vermoed dat velen er op dit moment niet meer op zitten te wachten. De hokken zitten vrijwel overal weer vol en dan moeten er toch wel veel bevroren waterbakken schoongemaakt worden. Het voordeel daartegenover is dat tijdens een echte vorstperiode de mest iets makkelijker kan blijven liggen. Zelf deed ik dit laatste eigenlijk niet. Ik probeerde gewoon dagelijks de vast gevroren stront te verwijderen simpelweg omdat bij mij de hokken rijkelijk gevuld zaten met duiven en het bij plustemperaturen overdag of bij invallende dooi direct een bende werd.

Een bende was het zeker niet op de hokken van TEAM KOOPMAN uit Ermerveen. Afgelopen vrijdagmorgen toog ik toch richting het Noordoosten van Nederland ondanks een griep die nog dicht aan de oppervlakte zat. Die griep had/heeft mij namelijk sinds afgelopen dinsdag flink te pakken genomen. Koorts, hoofdpijn en keelontsteking op hetzelfde moment. Dinsdag, woensdag en donderdag was ik geen cent waard.

http://www.beekman-tilmans.nl/wp-content/uploads/2018/02/20180223_133433-300x225.jpg 300w, /cache/remote_images/b136f0f93d6c1a95147283558779e09a.jpg 768w, http://www.beekman-tilmans.nl/wp-content/uploads/2018/02/20180223_133433-400x300.jpg 400w" sizes="(max-width: 640px) 100vw, 640px" width="640" height="480">

Ergerlijk want het kwam natuurlijk totaal niet uit qua geplande activiteiten. Ziek zijn heb ik altijd verafschuwd en gelukkig had ik er vele jaren niet of nauwelijks last van. Dit keer vond ik het vooral ergerlijk omdat de ziekte viel in mijn twee vrije weken in Europa. Tot mijn spijt moest ik er zelfs een hokbezoek aan de sterkste dagfondspelers van Zuid Nederland voor afzeggen. Hopelijk heb ik volgende week nog tijd voor een herkansing.

Ook een familieactiviteit moest er aan geloven. Om niet alles in het water te laten vallen toog ik op vrijdag dus toch naar Ermerveen. Ik voelde mij echter als een jonge duif die na een Coli aanval alweer te vroeg aan de bak moest. Gammel en bibberig. Na de autorit van ruim 2 uur ging het nog wel maar eenmaal op het erf van de misschien wel bekendste duivenmelker ter wereld merkte ik dat ik bepaald niet mijn normale zelf was. Gelukkig zorgden nieuwsgierigheid en leuke gesprekken met sportvrienden voor de nodige afleiding.

Ook de openheid trof mij. Bij aankomst liep je namelijk zo ongeveer recht de openstaande hokken in. Natuurlijk slechts een deel, maar toch viel het mij als westerling direct op. Het kan natuurlijk niet anders bij een open dag, want rondleidingen geven is ook geen optie, maar ik vond het vertrouwen in de mensheid toch opmerkelijk. De grote groep aanwezigen, veelal toppers uit binnen en buitenland, gedroeg zich overigens meer dan goed. Iedereen keek vol interesse en bewondering naar de imposante hokken. Ruim, licht en luchtig en allen bovendien voorzien van een volière en soms nog een soort grote erkers.

Ook viel het op hoe netjes alles er bij stond. Niet alleen de kweekboxen boven de woonboerderij maar simpelweg alle hokken. Succes is naast een kwestie van goede duiven en een vaste aanpak ook gewoon hard werken. Voor niets komt alleen de zon op, iets dat ze in Ermerveen goed begrepen hebben. Letterlijk dan, want ook treffend was het grote aantal zonnepanelen in de ruime voortuin of beter gezegd het land voor eerste bebouwing.

Het bekijken van de duiven heb ik vanwege mijn brakke gesteldheid maar even beperkt tot een blik op de kooitjes. Ze zagen er strak en dus goed verzorgd/gebracht uit. De potentiele kopers die er gezien de diverse auto’s van statuur voldoende waren, bekeken ze meer dan aandachtig. Dit waren veelal Oosterburen overigens.

http://www.beekman-tilmans.nl/wp-content/uploads/2018/02/20180223_154553-300x225.jpg 300w, http://www.beekman-tilmans.nl/wp-content/uploads/2018/02/20180223_154553-768x576.jpg 768w, http://www.beekman-tilmans.nl/wp-content/uploads/2018/02/20180223_154553-400x300.jpg 400w" sizes="(max-width: 640px) 100vw, 640px" width="640" height="480">

Nog drukker was het in de grote tent naast de woonboerderij waar de interne mens prima verzorgd werd van een natje en een droogje. Alwaar je ook even kon babbelen met diverse sportvrienden en dit blijft zelfs als ex-duivenmelker altijd leuk.

Het laatste deed ik zelfs ook nog even, kort voor vertrek, met enkele melkers in een lege afdeling om enige beschutting te zoeken tegen de frisse wind. Het werd een leuk gesprek met één van de voor mij nieuwe sterke mannen van de Noordoostelijke duivensport. Een melker die wellicht ook niet toevallig deze week in het beursnummer van Het Spoor voor het voetlicht gehaald wordt. Het gesprek was al even leuk als de titel boven het artikel. “Ik dacht altijd goede duiven te hebben totdat ik ze werkelijk in mijn bezit had”. Een herkenbare uitspraak en vooral een zinsnede die veel andere melkers die vooruit willen eens goed tot zich zouden moeten laten doordringen.

Die goede duiven moeten dan natuurlijk wel gespaard worden door het vliegende gevaar. Het is de laatste weken gewoon weer verschrikkelijk op en rond diverse hokken. In dat kader juich ik de petitie “Bescherm de postduivensport tegen onnatuurlijke roofvogelstand” dan ook van harte toe en heb deze dan ook vanmorgen ondertekend. We moeten gewoon aandacht vragen voor dit uit de hand gelopen probleem. Iets dat ik vele jaren geleden al zelf deed door een brief te sturen naar de gemeente Aalsmeer om mij te beklagen over het plaatsen van een nestkast voor slechtvalken op de lokale watertoren. Zonder resultaat overigens.

Daarnaast moeten we ook als duivensport de eigen ogen niet sluiten. Onze vliegprogramma’s beginnen steeds vroeger waardoor de duiven ook steeds vroeger in het seizoen naar buiten moeten. In mijn afdeling staat de eerste oefenvlucht dit jaar gepland voor 31 maart met een afstand van 80 kilometer voor de voorhand en 160 km voor de verste achterhand. De week daarna volgt reeds de eerste wedvlucht. Dit alles is veel eerder dan zo’n 30 jaar geleden. Toen werd de eerste wedvlucht gevlogen tussen 15 en 20 april en bedroeg de maximum afstand niet veel meer dan 100 kilometer. Door deze vroege start zit je dan ook al heel snel in het vaarwater van de teveel toegenomen roofvogels. Ook is door de lange beginafstand de trainingsfrequentie al veel vroeger van belang dan voorheen. De eerste jaren in Aalsmeer kwamen mijn duivinnen pas los na 1 april en sloeg ik een vlucht of wat over. De laatste jaren vlogen de dames al vanaf eind februari.

OP EIGEN HO(N)K,

Arriveerden deze week de damwandprofielen en ander plaatmateriaal voor het toekomstbestendig maken van het “kleine” hok. Alles was prima in orde al was het verplaatsen van de platen in zieke toestand nog wel even een dingetje. Hijgend als een oud postpaard werd dit klusje volbracht.

In een iets betere toestand werd gisterenavond de Kampioenenhuldiging van mijn kleine cluppie, Strijd en Vriendschap Aalsmeer, bijgewoond. Na een jaartje te hebben overgeslagen was het weer als vanouds. Met bijna iedereen aanwezig, met lekker eten en met leuke woorden van sportvriend Henk.

Uit de gesprekken maakte ik op dat de mannen op leeftijd er toch al weer aardig zin in hebben. Hetgeen ook nodig is want de eerder genoemde oefenvlucht vindt over krap vijf weken plaats.

Voor die tijd is er volgende week eerst nog even de Voorjaarsbeurs. De beurs der beurzen. Ik mocht er graag komen en zal er deze keer ook nog een kort bezoekje aan brengen. Op zeker kijk ik dan ook nog even bij Facebookvriend Ton de Kovel. Ton is een bijzondere man maar met het hart op de goede plaats getuige het feit dat hij zijn Witte postduiven verkoopt ten behoeve van het goede doel. In dit geval de stichting ALS. Deze welbekende stichting zal ook middels een collectebus in de stand van Ton aanwezig zijn. Mensen die geen interesse hebben in witte duiven kunnen dan dus toch hun steun laten blijken. Zelf zal ik zeker een donatie doen want er moet toch iets gevonden worden tegen deze vreselijke ziekte.

Tot volgende week, wellicht zelfs in levende lijve.

Michel Beekman