- vrijdag 23 maart 2018
Zondag 18 maart 2018. Daags na Milaan San Remo waarin weer eens bewezen werd dat in de sport niets onmogelijk is. De door mij persoonlijk niet zo geliefde renner, Vincenzo Nibali won na een demarrage op de beroemde Poggio en hield tegen alle verwachtingen in stand tot aan de finish. Het was een mix van klasse, karakter plus een beetje geluk dat het hem de zege bracht.
Niet toevallig zijn de hierboven genoemde ingrediënten ook binnen de duivensport van groot belang. Zowel voor duif als melker overigens. Een duif met de juiste eigenschappen zal nooit helemaal tot volle ontplooiing komen als ze niet begeleid wordt door een eigenaar die ook dit pakket aan eigenschappen bezit.
Ik schreef er al vaker over dus zal ik er dit keer niet te lang bij stil staan. Wellicht dat er zich de komende weken, als het seizoen weer gestart is, nog een gelegenheid voor doet hier bij verder stil te staan.
Deze week vormt de combinatie van klasse en kwaliteit een mooi bruggetje naar de WHZB competitie. Gisteren vond weer de jaarlijkse huldiging plaats en verzamelden zich weer veel klasse liefhebbers met dito duiven om te worden gehuldigd in Vianen. Helaas kon ik er door de bekende omstandigheden niet bij zijn.
Voor de tweede keer in drie jaar mocht ik namelijk komen opdraven om een prijsje in ontvangst te nemen. Minder prestigieus dan in Maart 2016 toen GINI werd gekroond tot de beste Asduif van de natie van het seizoen 2015, maar toch nog altijd bijzonder. 8e in mijn favoriete categorie Midfond. Totaal onverwacht behaald door Haze een driejarige doffer (!) die het hele jaar tussen mijn duivinnen woonde omdat ik pas midden in het seizoen 2016 ontdekte dat het een doffer was. Daarom liet ik hem ook dit jaar tussen de duivinnen zitten. Alleen had hij op zaterdag na de vlucht nu wel de beschikking over een broedhok.
Maar goed, gisteren zal de zaal in Vianen ondanks mijn afwezigheid (grapje) wel weer lekker vol gezeten hebben. De huldiging zat en zit namelijk al jaren prima in elkaar. De winnaars krijgen veel aandacht en vooral het feliciteren na afloop zal voor altijd in mijn geheugen gegrift blijven. Alle eerste prijswinnaars staan dan op het podium en de overige gasten/winnaars lopen langs om de winnaars persoonlijk de hand te schudden.
Dit jaar is aan dit unieke pallet nog een nouveauté toegevoegd. Als ik het goed heb gelezen is er van iedere winnaar een korte video gemaakt door Falco Ebben. Ik zie een analogie met de huldiging van de Gouden Duif maar dit maakt het natuurlijk niet minder leuk. Voor de winnaar veel eer en voor de overige aanwezigen is het altijd leuk kort een kijkje te nemen in andermans keuken. De hokken te zien en meekijken hoe de winnaar zijn of haar sport bedrijft. Het zou wellicht leuk zijn deze video’s ook te plaatsen op de site van het Spoor der Kampioenen. De site waarop de WHZB competitie gehuisvest wordt. Hierdoor krijgen de winnaars nog meer eer omdat ook alle andere liefhebbers, waar ook ter wereld, even kunnen zien hoe deze klasbakken hun duiven houden.
Een ander leuk aspect is het maken van de groepsfoto van alle winnaars. Een traditie die in 2016 niet werd gevolgd maar normaal gesproken ieder jaar plaatsvindt. Of de foto gisteren ook is genomen weet ik eerlijk gezegd niet maar als het doorgang heeft gevonden zal het een frisse bedoening geweest zijn. Via de sociale media en contacten met familie en vrienden heb ik begrepen dat Koning Winter weer even terug is in Nederland. Snijdende koude door lage temperaturen in combinatie met een harde Oostnoordoosten wind.
Niet alleen gisteren maar ook vandaag en de komende twee dagen, waarna het in de loop van de week wat warmer wordt al blijven de nachten koud. Geen prettige omstandigheden voor een foto buiten maar zeker geen prettige omstandigheden voor een duivenliefhebber zo kort voor de start van het seizoen.
In deze weken van de voorbereiding op het vliegseizoen moeten de duiven iedere dag naar buiten. Trainen en in het ritme raken. Met gevoelstemperaturen van -10 tot -15 graden is dit zeker voor de liefhebber geen pretje. Bovendien is het al voor de tweede keer in korte tijd raak want ook de laatste weken van februari en de eerste dagen van Maart was het nu niet echt vriendelijk weer voor het uitoefenen van “onze” hobby.
Of de duiven echt last hebben van de koude weet ik niet. Hierover verschillen de meningen. Ik ken topliefhebbers die ze bij mooi drogend vriesweer gewoon laten trainen ongeacht de temperatuur. Bij nat weer in combinatie met koude houden ze hun duiven in de regel dan vaak wel weer binnen. Tegenover deze groep liefhebbers staat de groep die de duiven uit voorzorg binnen houdt. Deze groep is bang voor conditieverlies of gezondheidsproblemen. Ook binnen deze groep vind je toppers dus wie het weet mag het zeggen.
Zelf behoorde ik aanvankelijk tot de tweede categorie. Onder de 5 graden liet in mijn duiven tot enkele jaren geleden ’s morgens nooit los. Doordat de seizoenen ogenschijnlijk enigszins opschoven (in Maart is het de laatste jaren vaak kouder dan in Januari) ben ik hier de laatste jaren vanaf geweken. Gedwongen door het feit dat ik mij uiterlijk om 9:00 uur bij mijn werkgever moest melden en ik mijn duiven bij voorkeur de hele maand Maart wilde laten trainen dienden ze de eventuele vrieskoude te trotseren.
Van harte deed ik dit niet. Niet zo zeer door de koude maar door de roofvogel. ’s Morgens vroeg heeft dit vliegende gevaar meer honger, zeker als het de nacht ervoor goed koud geweest is. Een aanval door de roofvogel betekende bovendien dat niet alle duiven altijd binnen waren op het moment dat ik naar mijn werk afreisde.
Kortom als ik voldoende tijd had zou ik de duiven bij koude wel loslaten maar dan op een later tijdstip. Bijvoorbeeld om 11:00 uur. Niet alleen staat de zon dan al hoog aan de hemel en is de temperatuur hierdoor al iets gestegen, ook heeft de rover wellicht al zijn eerste honger gestild.
Afgelopen jaar volgde ik bovengenoemde methode met mijn oude duivinnen. Vanaf 18 maart welteverstaan want dit was het moment dat ik voldoende tijd kreeg. Ik liet ze toen omstreeks 10:00 uur los (soms wat eerder) omdat ik ook mijn jonge duiven nog aan het eind van de ochtend wilde uitwennen. Het leverde een voorjaar op zonder grote problemen met de klamper. Weliswaar af en toe een aanval maar met stukken minder slachtoffers.
Helaas is bovenstaande voor veel van de werkenden zonder hulp niet weggelegd. Voor deze groep is het nog even afzien tot het moment dat de zomertijd ingaat. Gelukkig gaat deze zomertijd dit jaar relatief vroeg in waardoor de meeste zwoegers in het arbeidsproces nog twee weken de tijd krijgen om hun duiven ’s avonds in het ritme te brengen. Hierover wellicht volgende week meer.
OP EIGEN HO(N)K
Is en blijft het natuurlijk rustig. Qua prijzen/kampioenschappen kon sportvriend Willem gisteren mijn voorlopig laatste trofee oppikken. Best wel een momentje als ik er zo over nadenk. Sinds mijn entree in de sport in 1985 ben ik altijd wel ergens gehuldigd. Vooral de laatste 5 jaar op de wat “grotere” podia. Iets dat best wel verslavend werkt. Niet het huldigen an sich maar de goede prestaties die hieraan voorafgingen.
De momenten van extase als de eerste duif arriveert. De spanning of het vroege zal zijn. Eerst in de vereniging bij het melden. “Zijn er vroegere” en als deze er in de club niet zijn de spanning “hoe het in groot verband is”. “Vroeg of valt het daarin toch een beetje tegen”. De laatste jaren was het geregeld vroeg en dan loop je als melker de zaterdagmiddag en zondagmorgen toch iets opgewekter naar het hok. Ook valt de arbeid in de week na het goede resultaat altijd wat lichter.
Maar goed dit gevoel van euforie zal ik de komende jaren op een andere manier gaan zoeken. Op mijn nieuwe werk, door nieuwe dingen te ontdekken en bijvoorbeeld nieuwe landen te bezoeken. Zoals ik de laatste maanden gemerkt heb is er meer in het leven dan duiven. Dit neemt niet weg dat het een prachtige vrije tijdsbesteding is en blijft.
Actief en passief overigens want ook nu beleef ik nog veel plezier aan het op afstand volgen van het wel en wee in deze prachtige sport. Ook hierover wellicht meer in een volgend weekstuk.
Tot volgende week,
Michel Beekman
P.S. Ik ontving ook nog een vrij gedetailleerd verslag van de afdelingsvergadering van de afdeling NH. Ondanks dat de schrijver alles behalve iemand is die aan stemmingmakerij doet, werd duidelijk dat het ook dit keer een vergadering was die door de ondergrens heen is gegaan. Triest. Ook het feit dat de reglementen/statuten/huishoudelijk reglement kennis geheel verdwenen lijkt te zijn. Niet dat ik hierin overigens uitblink maar binnen een bestuur moet er toch iemand zijn die voorstellen checkt. Of ze voldoen aan de staturen of niet. Een voorbeeld hiervan is naar mijn mening het aannemen van de loswijze voor 3 jaar. Voor zover mijn kennis van de regels binnen NH strekt is dit niet toegestaan. Of beter gezegd mag het wel maar staat het een vereniging vrij om volgend jaar gewoon weer een voorstel in te dienen dat dan gewoon behandeld dient te worden. Wellicht kunnen de huidige bestuurders een en ander nog eens checken bij enkele experts uit vorige besturen (bijvoorbeeld bij Jan Koek).
