Zondag 29 april 2018. Er zijn van die weekenden dat de weergoden het de duivenmelkers niet makkelijk maken. Dit weekend was er zo één. Een matige tot slechte weersvoorspelling voor zaterdag en een zeer slechte verwachting voor zondag daar boven op. Niet makkelijk voor de melkers en nog een beetje lastiger voor de beslissers.

Allereerst is daar de beslissing of het losstation gehandhaafd blijft of niet. Een beslissing die, welke ook genomen wordt, vrijwel nooit met gejuich ontvangen wordt. De puriteinen onder de duivenmelkers vinden dat je altijd naar de geprogrammeerde losplaats moet rijden. Zij verwijzen graag naar vergaderbesluiten die hierover diverse malen genomen zijn. Ook zijn zij van mening dat het aanpassen van het programma op grond van een weersverwachting niet nodig is. Het betreft immers verwachtingen en het weerbeeld op de dag van lossing verschilt regelmatig ten opzichte van de verwachting.

Zoals altijd zijn er ook voorstanders van het aanpassen van het programma. Anticiperen op mogelijk slechte vluchten vindt deze groep prima. Het argument van deze groep is het belang van het dierenwelzijn en vooral de mogelijkheid om toch vooral een enigszins normaal verlopende vlucht te hebben.

Met het grillige West Europese krijgen beide groepen vaak gelijk want de ene keer blijkt het kiezen van een andere losplaats zinvol terwijl de andere keer het juist niet veranderen van de losplaats de juiste keuze bleek.

Zo ook dit weekeinde. Een aantal afdelingen paste de losplaats aan en een aantal niet. Het verschil in vluchtverloop viel op afstand niet echt te ontdekken. Al zal het weer op het laatste stuk van de vlieglijn van grote invloed geweest zijn. Zo zag ik beelden van een stortbui kort voordat de duiven aankwamen en zoiets zie je ook vaak terug in het verloop. Voor de bui vallen de duiven als de rook, er achter bepaald niet.

In de afdeling Noord Holland werd men gedwongen om te verkassen. Zelfs de Belgische bond paste namelijk haar programma aan gezien het te verwachten weer. Hierdoor kon er door NH dit keer op zaterdag geen gebruik gemaakt worden van de losplaats Quievrain. Als alternatief werd gekozen voor Asse Zellik omdat er in de nabijheid van Quievrain geen alternatief beschikbaar zou zijn. Persoonlijk zou ik gekozen hebben voor Oudenaarde of Lessines gezien de wat langere afstand. Echter gezien het vluchtverloop zal vrijwel niemand in het Zuidelijk deel van de afdeling hier na afloop over geklaagd hebben.

Het weerbeeld op zaterdagmorgen zorgde voor een ander dilemma. Het weer op de vluchtlijn zou namelijk nooit ideaal worden. Vooral grijs met hier en daar wat regen betekende dat de duiven niet droog over zouden komen. Nu is er verschil tussen regen (aan een gesloten regengebieden) en losbare regen (lokale buien). Gelukkig was er sprake van dit laatste en bovendien blies de wind met kracht4 uit Zuidwestelijke richting. Door de wind op de staart kan er altijd wat meer al ging het in 2014 door deze aanname ook een keer verschrikkelijk mis.

De meeste afdelingen losten uiteindelijk vroeg. Dit betekende veel lossingen in een kort tijdsbestek en ook wel enkele lossingen die in elkaars vaarwater zaten. Vrijwel onvermijdelijk gezien de weersomstandigheden en het beperkte losvenster. Uiteindelijk leidde dit ogenschijnlijk nergens tot grote problemen. Ditzelfde gold m.i. voor de gemeenschappelijke lossing van Zuid Holland. Dit was nodig omdat er nog meer gelost diende te worden op de losplaats Peronné. Drie lossingen zouden teveel tijd kosten en de anderen in de problemen brengen. In het resultaat (de uitslag) kon ik het niet terugzien en ik vraag mij ook af of ZH niet altijd vanaf de Franse grens in een keer los zou moeten.

De concoursen stonden naar verhouding wel wat lang open. Tussen de afdelingen zat wat verschil en zelfs binnen de afdelingen waren de verschillen best groot. Zo stond de vlucht vanuit Asse Zellik in Noord Holland in kring 4 slechts 18 minuten open terwijl er zat andere spelverbanden waren waar de concoursduur de 25 minuten makkelijk overschreed. Een concoursduur van 18 – 25+ minuten op een vlucht van 155 – 225 km met wind op de staart geeft echter aan dat er toch wel enkele hindernissen te overwinnen waren.

Hindernissen in de vorm van buien want de Noordelijke rayons leveren qua snelheid en verloop behoorlijk in. De duiven kwamen namelijk duidelijk door het centrum van de afdeling. Melkers uit Kudelstaart, Uithoorn en Aalsmeer zijn dan de te kloppen mannen (en soms vrouwen). Deze week was het Kudelstaart boven want de eerste vijf duiven van de afdelingsuitslag vallen in dit kleine dorp aan de Westeinderplas. De winst ging naar Gerard van den Bergen, diens duif bereikte een snelheid van 1812 mpm en bleef hier mee vier duiven van Cees van Vliet nipt voor.

De winnaars in alle concoursgroepen:

Kring 1:

• 1A: Adri en Joke Kos, Oudkarspel – 1686 mpm
• 1B: Comb Schell en Zoon, Alkmaar – 1746 mpm

Kring 2:

• 2A: Aad van Gulik, Onderdijk – 1763 mpm
• 2B: Gerard Timmer, Purmerend – 1773 mpm

Kring 3:

• 3A: Sam de Jong, Heemskerk – 1761 mpm
• 3B: Reumann & de Jong, Haarlem – 1768 mpm

Kring 4: Gerard en Lies van den Bergen, Kudelstaart – 1812 mpm

Kring 5:

• 5A: Comb Lamers & Pelle – 1805 mpm

5B: Chris Wijhenke, Amstelveen  – 1795 mpm

OP EIGEN HO(N)K

Werd gisteren zoals gebruikelijk de laatste weken gekeken naar de aankomsten op de hokken in Luyksgestel en Leeuwaren. In zowat het meest Zuidelijke stukje van de afdeling Oost-Brabant vielen de duiven vlot (30/50 in 20 minuten). In Leeuwarden liep het wat moeizamer. De trek was duidelijk Oostelijker want het duurde lang voordat ik duiven zag vallen. Het blijft echter leuk om door middel van deze beelden een beetje verbonden te blijven met de sport.

Ook best leuk was deze week het bezoek aan de residentie van de Ambassadeur in het kader van Koningsdag. Op donderdagavond was de Nederlandse gemeenschap (plus vele buitenlandse relaties) uitgenodigd om het glas te heffen op de verjaardag van de koning. Doordat de vrouw van mijn Nederlandse collega werkzaam is op de Ambassade kreeg ik een uitnodiging en zo kwam ik op een plaats waar ik normaal gesproken niet zo een twee drie zou komen.

Degenen die mij wat beter kennen weten dat ik het normaal gesproken niet zo heb op dit soort gelegenheden, hier is echter alles anders en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen “het viel best mee”. Sterker nog na een wat stroeve start hadden we een alleraardigst gesprek met een Japans echtpaar en een aantal Nederlandse expats, waaronder mijn collega en zijn vrouw. Dit alles onder het genot van een hapje en een drankje plus een band die voor de nodige sfeer zorgde.

Een en ander werd mogelijk gemaakt door sponsoring van 16 Nederlandse bedrijven. 16 van in het totaal 200 Nederlandse bedrijven die in Maleisië gevestigd zijn, hetgeen wellicht mogelijkheden biedt voor mijn vrouw in de niet meer zo verre toekomst.

Ook alleraardigst was de ochtendwandeling die mijn vrouw en ik vanmorgen maakten over het park zoals we het resort plegen te noemen. Dit resort is gebouwd op een golfbaan. Oorspronkelijk waren het 18 holes maar nu zijn er nog 9 doordat de rest bebouwd is. Hierdoor is er sprake van veel groen want de resterende 9 holes slingeren zich door de bebouwing heen. Dit impliceert een wandeling van zo’n 5 kilometer. Bij een temperatuur van 30 graden plus een mooie gelegenheid om wat van het luie zweet kwijt te raken.

Het was er nog niet eerder van gekomen maar deze wandeling zal ik wel vaker maken. Het was heerlijk ontspannend en rustgevend. Vooral het gezang van de vogels was prachtig al maakten sommigen van hen het geluid dat leek op centrifugerende wasmachine. Hierover later nog wel eens meer.

Tot volgende week,

Michel Beekman

• Vorige
• Volgende