Zondag 29 juli 2018. Buiten schijnt de zon weer. Gelukkig iets minder uitbundig als afgelopen week toen de koperen ploert zorgde voor temperaturen met Maleisische allure. Een temperatuur van 35 Graden of meer komt in het verre Oosten met een grote regelmaat voor. Echter gek genoeg voelt het daar anders. Vochtiger meestal, maar soms ook droger. Als de zon schijnt is het uitbundig en stijgt de temperatuur naar extreem hoge waarden. Als de zon verscholen blijft achter de wolken blijft de temperatuur redelijk d.w.z. lager dan 35 graden. Wel voelt het dan een beetje benauwd aan.

Niemand die zich er aan stort. De samenleving is er in Maleisië beter op ingesteld. Geen code oranje vanwege de hitte zoals deze week een aantal dagen werd afgekondigd. Ook geen codes voor zwaar onweer. Het noodweer barst er in bepaalde perioden van het jaar gewoon bijna dagelijks los. Met regelmatig een inslag van de bliksem of plaatselijk behoorlijk wat wateroverlast. Het moet wel heel erg zijn voordat er in de media melding van gemaakt wordt.

Duivensport kent men in Maleisië voor zo ver ik heb kunnen vaststellen niet dus hebben de hoge temperaturen daar geen invloed op. Dit in tegenstelling tot West Europa. In Nederland en sinds deze week ook België zorgt het mooie weer voor zwaar weer in de duivensport. Afgelasten of verplaatsen al dan niet na dwang van de overheid zoals in België het geval was. Het bezorgt de inrichters van de vluchten hoofdbrekens. Afgelasten is het laatste wat een duivenmelker wil. De wedvlucht is de beloning voor een week arbeid op het hok.  Het is de wekelijkse hoogmis na de gedane arbeid en dit weten de inrichters/bestuurders maar al te goed.

Ze wringen zich dan ook in allerlei bochten om wedvluchten mogelijk te blijven maken. Dit is echter ook geen sinecure. Er moet veel geregeld worden en niet alles is zo makkelijk als het lijkt. Er moet altijd gereageerd worden op weersverwachtingen. Besluiten moeten altijd enkele dagen voor de wedvlucht genomen worden in de hoop dat de verwachting uitkomt. Dit laatste is lang niet altijd het geval. Als inrichter sta je dan een beetje in je hemd. Alles geregeld en als het zover is het weer minder extreem dan verwacht. De kritiek is in dergelijke situaties vaak niet mals. Helaas is deze kritiek vaak onterecht. Bovendien is het makkelijk vanuit de luie stoel.

Behalve het klimaat zorgen echter ook groeperingen binnen onze sport er voor dat extreem warme periodes verworden tot hoofdpijndossiers. Voordat ik mij uit over de groep die het meest zichtbaar problemen “veroorzaakt”, wil ik mij eerst richten op een “verborgen” groep. Dit betreft degenen die beslissen of een losplaats gebruikt mag worden of niet. Ik doel vooral op de verantwoordelijken van de Belgische Bond. Zij zorgen er voor dat er bijvoorbeeld op zondag niet of zeer laat gelost kan worden op de frequent gebruikte “Belgische” losplaatsen als Quievrain en Morlincourt. Er zijn nog wel meer problematische losplaatsen maar die komen minder in de publiciteit.

Uitwijken is dan het devies. Echter dit is ook verre van eenvoudig. Lokale mandatarissen of correspondenten kunnen ook een stokje steken voor een lossing. Zo zorgde de correspondent in Asse Zellik in het recente verleden ervoor dat Noord Holland er niet kon lossen. Of de goede man ook deze week weer zijn rol pakt weet ik niet maar vandaag werd er gevlogen vanuit Duffel. Oorspronkelijk stond Oudenaerde als alternatief in plaats van Quievrain gepland. Op advies van het IWB is dit gisteren echter veranderd in Duffel. Vermoedelijk op grond van de Zuiden en Zuidoosten wind. Asse Zellik was volgens de tamtam niet beschikbaar. Het waarom werd niet verklaard.

Een andere, veel zichtbaardere groep die zorgt voor problemen bij het verplaatsen van vluchten naar zondag zijn de zogenaamde principiële liefhebbers. Doordat liefhebbers op grond van hun geloofsovertuiging niet klokken op zondag voelen vele bestuurders zich gedwongen om geen wedvlucht te organiseren op zondag. Verplaatsen van de vluchtdag van zaterdag naar zondag betekent dan afgelasten.

Nu heb ik zelf geen duiven meer en in de afdeling Noord Holland speelt dit niet maar als ik nog wel duiven had en het wel speelde in Noord Holland zou ik daar veel moeite mee hebben. Niet dat het erg is dat er zo nu en dan een wedvlucht wordt afgelast. Er zijn immers ergere dingen in de wereld. Echter het is wel ergerlijk  wanneer de reden de geloofsovertuiging van een zeer kleine minderheid is. Ik zou evenals vele anderen ook beginnen te steigeren. Liberaal als ik ben heb ik niets tegen welk geloof dan ook. Echter wel onder de voorwaarde dat je er niemand anders mee lastig valt. Of anderen negatieve consequenties laat ondergaan of oplegt. Geloven doe je naar mijn oprechte mening thuis of in de kerk, synagoge of moskee. Met gelijkgestemden zonder anders denkenden iets op te leggen.

Bovenstaande is misschien een enigszins naïeve gedachte. De meeste oorlogen in de wereld vinden of vonden hun oorsprong immers in het geloof. Echter in de duivenwereld zou het toch niet zo moeilijk moeten zijn. Degenen die de zondagsrust prevaleren boven het constateren van duiven zouden de gevolgen van deze keuze simpelweg moeten ondergaan. Accepteren in plaats van ageren. In veel afdelingen is het niet kunnen constateren op zondag daarenboven “prima” geregeld middels een alternatieve puntenvoorziening. Kortom ik zie weinig reden om bij extreem weer geen vlucht op zondag te organiseren als alternatief voor de zaterdag.

Ik ken overigens ook enkele melkers die de keuze om niet te constateren maken en er geen enkele moeite mee hebben dat anderen wel klokken. Ik vraag mij dan ook wel eens af of de inrichters/bestuurders zich niet iets te makkelijk verschuilen achter de geloofsovertuiging van een kleine groep. In sommige afdelingen speelt de geloofsproblematiek zeker een rol getuige de rechtszaken over deze materie maar in andere afdelingen heb ik zo mijn twijfels. Is het echt de reden of is het wel een makkelijke oplossing om niet op zondag te vliegen?

Misschien eens een punt om door een landelijke regeling op te lossen. Eenheid in de duivensport betekent ook eenheid wanneer er wel of niet gevlogen wordt. Ik vrees echter dat het nog wel enige tijd zal duren voordat alle neuzen dezelfde kant opstaan.

OP EIGEN HO(N)K

Was het deze week best een druk weekje. Of beter gezegd was ik in de koele ochtenduren een aantal dagen zoet om de hokken klaar te maken voor mijn definitieve vertrek naar het Verre Oosten. Vooral het van damwandprofielen voorzien van het “kleine” hok bleek uiteindelijk nog best een intensief klusje. Niet de vlakke achterwand, het daarop aanbrengen van de platen was zo gepiept. De zijwanden daarentegen was een ander paar mouwen. Hier geen damwandprofielen maar vlakke platen. Onhandig groot en zeer kwetsbaar. Gelukkig was de hulp erg vindingrijk en zat alles er op, juist voordat de zon door de wolken brak. Het resultaat mag gezien worden.

Voor het overige zorgden de hoge temperaturen voor een behoorlijke inactiviteit. Bij temperaturen rond de 35 graden ga ik nu niet bepaald graag op hokbezoek. Misschien dat dit er de komende week nog van komt.

Deze week beperkte het ronddwalen in de duivenwereld zich tot een korte blik in de hokken van sportvriend Cor wiens duivenauto ik leende om het restmateriaal naar de stort te brengen. Vanmorgen keek ik er ook naar de aankomsten van de jonge duiven die gelost werden in Duffel en even later naar de ouden die vlogen vanuit Peronné. Het was weer leuk om bij te praten en duiven te zien komen zal altijd een van mijn favoriete bezigheden blijven.

Nog een ruim weekje te gaan voordat de grote vogel de dames en mij terugbrengt naar Kuala Lumpur.

Tot volgende week,

Michel

• Vorige
• Volgende