Onder andere een terugblik op de laatste zaterdag van mijn korte bezoek aan Nederland
Zondag 23 september 2018. Op het moment dat ik deze eerste letters intyp zit ik nog een beetje slaperig achter het toetsenbord. Dit ondanks het feit dat het klokje onder in het beeldscherm al 11:10 uur aanwijst en ik juist de afgelopen nacht bijna tien uur geslapen heb. Ruim meer dan gemiddeld. Doordeweeks is zeven uur wel zo’n beetje het maximum, terwijl het vaak stukken minder is.
Vooral aan het begin van deze week want toen had ik veel last van een jetlag. Dit betekent in mijn geval wel goed inslapen maar tussen twee en vier uur ’s nachts ontwaken. Vervolgens duurt het vaak langer dan een uur om de slaap weer te vatten. Hoogst irritant en ik kan mij niet heugen dat ik er na de vorige bezoeken aan Nederland zoveel last van had.
Wellicht had het te doen met de drukke periode die achter mij lag. Voor en tijdens mijn verblijf in Nederland (en Duitsland). Vanaf 7 augustus toen ik de eerste maal deze zomerperiode samen met de dames op Kuala Lumpur International Airport landde heb ik bepaald niet stilgezeten. Eerst acht dagen intensief werken om de achterstand van drie weken afwezigheid in te halen. Vervolgens afreizen naar Tioman voor een leuke maar te korte vakantie, om vervolgens negen dagen zeer intensief te werken (grofweg van 7:30 tot 19:00 uur met zo goed als alle dagen hele dagen met vergaderingen met hier en daar een avondprogramma). Hierna stapte ik dus op vrijdagmorgen 7 september in het vliegtuig naar Nederland waar ik na 16 uur reizen landde.
De negen dagen die ik mij in Nederland en Duitsland bevond kenden een meer dan goed gevuld programma. Op de eerste zaterdagmorgen ging ik direct duiven kijken in Reeuwijk, ’s avonds had ik een beschaafd vrijgezellenfeest van een goede vriend. Op zondag was het wat rustiger maar ging ik toch nog eventjes uit eten met de oude lui. De maandag was relatief rustig met slechts een bezoekje aan de voerboer. Om wat bij te praten met de sportvrienden. Ook deed ik wat inkopen in het dorp. Dinsdag, overdags, werd niet veel gedaan maar de schade werd ’s avonds wel ingehaald. Na het op tijd wegbrengen van de huurauto vertrok om 21:45 het vliegtuig naar München. Hierdoor was ik pas om 00:40 uur in mijn hotel.
De andere dag zat ik om 7:45 uur weer achter een vergadertafel waar ik met tussenposen de hele dag bleef zitten. ’s Avonds had ik vervolgens een uiterst aangenaam etentje met een collega op een terras in het centrum van München. Eenmaal terug in het hotel (alles met het openbaar vervoer) trof ik een collega uit Maleisië die tijdelijk werkzaam is bij ons zusterbedrijf in Leipzig. Twee halve liters smaakvol bier later was het toch weer bijna 00:00 uur. Op donderdag herhaalde de cyclus van woensdag zich. Slechts de avond was anders want toen reisde ik terug naar Nederland. Landing om 23:25 uur om vervolgens nog even snel de huurauto op te halen. Thuiskomst in Aalsmeer 00:30 uur.
Vrijdag was een beetje een herstel dag met het doen van wat inkopen en een bezoek aan mijn ouders. Hier keek ik de Vuelta en at een hapje. De tweede zaterdag van mijn verblijf stond weer in het teken van de duiven (twee vluchten van de afdeling Zuid Holland zoals bijna altijd “letten” in Reeuwijk) en ’s avond vierde mijn pa zijn tweeënzeventigste verjaardag in een restaurant in Purmerend. Erg lekker en gezellig maar wederom relatief laat thuis dus.
Op zondagmorgen poetste ik, zoals vorige week al geschreven het huis. Dit bleek toch veel meer werk dan gedacht. Er lag nog een beetje werk van ons vorige vertrek. Dit was blijven liggen in de haast die we toen ook al hadden. Bijna als een witte tornado raasde ik door het huis want om 13:00 uur diende de huurauto te worden ingeleverd. Veel later kon overigens niet want de vlucht naar Dubai vertrok om 15:20 uur.
Het was dus zoals altijd haasten en ik was dan ook blij om in het vliegtuig plaats te nemen. Voor een moeizame vlucht, de moeizaamste sinds ik heen en weer vlieg. Ik schreef er al wat over in mijn weekstuk van afgelopen week. Een weekstuk dat feitelijk geen weekstuk was.
Al bij al was mijn “bobijntje” bij thuiskomst behoorlijk leeg, te meer omdat ik mij de laatste weken al niet kiplekker voelde. Gelukkig verbeterde dit laatste de afgelopen dagen aanzienlijk. Een vast ritme met daarbij voldoende rust is niet alleen goed voor dieren, duiven, maar ook voor mensen.
Een terugblik op de laatste zaterdag van mijn korte bezoek.
De laatste zaterdag van mijn bezoek aan Nederland keek dus ik twee duivenvluchten bij sportvriend Willem en zijn compagnon Wiebren. Het was zoals altijd gezellig duiven kijken. Niet alleen door het groepje aanwezigen (want naast Willem en Wiebren kwam de broer van Wiebren, Pieter, ook nog even letten) maar vooral doordat de duiven vlot en vroeg de weg naar Reeuwijk wisten te vinden.
Duiven wachten op dit tophok is overigens zo goed als altijd een garantie voor het zien van vroege duiven. Het wachten krijgt daarnaast een extra dimensie doordat het hok van Willem zich relatief op de achterhand bevindt. Door dit gegeven zijn vrijwel op iedere vlucht de vroege duiven van de voorhand al bekend waardoor vrijwel op de seconde kan worden uitgerekend op welk tijdstip er geklokt moet worden om een vroege duif, bij voorkeur de eerste, te spelen. Het is iedere keer dan ook weer bijzonder spannend of dit lukt. Het is soms bijna letterlijk het aftellen van de seconden.
Op de vlucht van Melun verstreek het gewenste tijdstip maar niet al te lang daarna viel de eerste duif. Uiteindelijk goed voor een tweede plaats in de Sector hetgeen een grote opluchting was voor met name Willem. De week voor de inkorving kregen de jonge duiven namelijk last van het probleem dat men in het Westen van het land “de oogjes” noemt. Juist voor de laatste vlucht waarop er altijd gepiekt wordt. Of dit in ieder geval geprobeerd wordt te pieken.
“Oogjes” betekent een, licht, gezwollen ooglid. Voor de gemiddelde liefhebber nauwelijks te zien maar wanneer je goed kijkt zie dat het ooglid onderin het oog wat dikker is (ik zal het zonder twijfel niet honderd procent correct verwoorden). Aanvankelijk dachten topspelers dat dit kwam door te intensief belichten omdat de verschijnselen altijd zichtbaar werden/worden in de tweede helft van het jonge duivenseizoen. Echter ook hokken met “peertjes” met lage wattages in plaats van TL-lampen hebben hier last van. Het lijkt erop dat ze het virus oplopen in de container.
De duiven die de symptomen hebben trainen gewoon maar zitten er in het hok niet lekker bij. “Het lijkt er op alsof ze er pijn aan hebben”, aldus Willem. Uit voorzorg werden dan ook dertig junioren thuisgehouden. Echter het probleem bij dit virus is dat de duiven er als het ware er van het ene op het andere moment last van krijgen.
De onzekerheid was dan ook groot hoe het een en ander zich in de mand zou ontwikkelen. Uiteindelijk viel de schade mee, al was sprak Willem zelf wel van een “zwemmer”. Voor degenen die niet bekend zijn met dit jargon, dit is een duif die zich vroeg klasseert en een grote voorsprong heeft op zijn hokgenoten. In de praktijk viel dit nog wel mee want de tweede duif klasseerde zich als dertigste. Tegen 8.893 duiven is dit niet slecht, maar de lat ligt in Reeuwijk nu eenmaal hoger dan op vrijwel op ieder ander hok. Opmerkelijk genoeg had de eerst aankomende duif in de mand wel last gekregen van “oogjes”, het hinderde hem ogenschijnlijk weinig.
De kers op de taart deze zaterdag was echter het bezoek van twee kennissen uit het Verre Oosten. Taiwanees Max, die ik bij de Golden 10 al eens ontmoet had, plus Chinees James onder begeleiding van een medewerker van sportblad De Duif. Voor het zien komen van de duiven waren de mannen net te laat maar dit maakte het bezoek er niet minder leuk op.
Chinees James en contactpersoon Max waren al de hele week op duiven-trektocht door Nederland en België en ze sloten hun duivenreis af in Reeuwijk. Dit betekende dat zo’n beetje alle hedendaagse toppers van het hok De Bruijn door de handen gingen. In hoog tempo want bij Willem gaat zelden iets langzaam. Hieronder ook zijn “282”, met zeer ruime voorsprong de beste jaarling van het land dit afgelopen seizoen, de winnaar van Fontenay en de jonge doffer die een uurtje eerste had zorg gedragen voor de tweede plaats op de sectorvlucht vanuit Melun.
Op mijn vraag aan James hoe zijn hokken eruit zagen toonde hij vol trots de foto’s / filmpjes op zijn telefoon. Twee kapitale hokken op als ik het goed begrepen hebben twee verschillende locaties van de Pioneersclub. Een hok bevond zich in de nabijheid van Peking/Beijing, de ander in de nabijheid van zijn woonplaats Shanghai. Opvallend was naast de grootte en de omgeving waarin de hokken gesitueerd zijn, de reinheid in de hokken. Alles is zeer schoon, niet alleen de vloeren maar bijvoorbeeld ook de wanden. Hierop valt geen stof te bespeuren. Ook zaten de hokken bepaald niet vol.
De mannen verlieten Reeuwijk zo’n anderhalf uur nadat ze gekomen waren, mede doordat de klok diende te worden afgeslagen. De mannen waren echter zeer onder indruk van de duiven en de liefhebber(s) want bij het vertrek nodigde James Willem uit voor een bezoek aan zijn hokken. Ik ben benieuwd of dit er ook daadwerkelijk van komt, interessant zal het zeker zijn.
Ondanks de taalbarrière was het grappig eens kennis te maken met dit aspect van de duivensport. Iets dat ik tijdens het actieve deel nog niet had mogen meemaken. Eerlijk gezegd smaakt het een beetje naar meer. Wie weet lukt het nog een keertje om achter de schermen van de Chinese duivensport te kijken. Zoals het er nu naar uitziet zal mijn verkenning hiervan beginnen met een bezoek aan de verkoop van Willem in Taiwan, begin januari 2019.
Vluchtweekend week 38
De afdelingen die ik altijd intensief volg, Noord- en Zuid-Holland, hebben hun seizoen al afgesloten. Dit neemt niet weg dat een vijftal afdelingen dit weekeinde nog vluchten kende. In de afdelingen Brabant 2000, Oost Brabant, Limburg, Noordoost Nederland en Friesland stonden de echte volhouders nog naar de lucht te kijken. Het werden vluchten met hoge snelheden. Ook viel op dat er een aantal hokken zeer dominant speelt. Deze groep heeft de duiven duidelijk nog beter in de veren / in conditie dan de overige deelnemers. Ook lijkt dit nog eens verstrekt te worden door de invloed van de wind.
Duiven goed en wind goed betekent in deze tijd van het jaar een superuitslag. Mooi voor de betrokkenen, minder mooi voor de anderen. Het is echter niet anders en het zal in de toekomst zeker niet minder worden. De spreiding van de ligging van de hokken zal steeds meer toenemen waardoor de uitslag op de korte(re) vluchten steeds meer “alles of niets” zal worden. Momenteel is het al de kunst de schade te beperken wanneer de wind uit de verkeerde hoek waait en dit zal in de toekomst er zeker niet beter op worden. Alle mooie en goed bedoelde plannen ten spijt.
Over die plannen en de reacties hierop wellicht meer in één van de volgende weekstukken.
Tot volgende week,
Michel
