Deze week waren er weer eens een keer 2 zaalveilingen in Nederland.

De eerste was in Limburg en hier werden jonge duiven van Willem de Bruin verkocht , en de 2^e was een dag erna in Gilze Rijen in Brabant waar 2 veilinghuizen GPS en Toppigeons een zaalveiling hadden georganiseerd onder de naam : Pearls of the Sky.

De laatste heb ik bezocht , en ik moet zeggen dat dit toch wel iets heeft, voor duivenliefhebbers die elkaar weer eens “ouderwets” willen zien en spreken in het stille seizoen, daar kan geen internet verkoop tegen op .

Het deed me denken aan vroeger toen dit de gangbare manier was om eens wat rond te neuzen en adviezen en tips te ontvangen van sportgenoten die allemaal een eigen mening hadden over hoe er een goede duif uit moest zien. Je kon je favorieten eens in de hand nemen en doorgeven aan je buurman en er samen eens over discussiëren of je dezelfde mening had . Prachtig gewoon.

En als dan de veiling per opbod begon, en je had je kruisjes bij bepaalde koopnummers gezet , dan hing er altijd een bepaalde ambiance of sfeer in zo’n zaaltje , wat er nu ook weer was. De zaal was stampend vol met duivenvolk uit binnen en buitenland waarbij de Aziaten met hun directe livestream weer druk in de weer waren in hun hectische taaltje  en de telefoon tussen hun schouder en oor geklemd om de telefonische biedingen door te geven , wederom prachtig om dit schouwspel aan te zien. Opvallend was dat de bekende namen geliefd waren in Azië , ongeacht of deze duif nou goed of slecht gebouwd was , en dat de prijzen voor de duiven die bedoeld waren voor de midfond en eendaagse fond beduidend hoger liggen als die voor de marathon , uitgezonderd voor de nationale Asduiven en Olympiade duiven die kennelijk ook zeer gevraagd zijn het buitenland . Kennelijk wordt de prijs voor dit soort duiven bepaald door wat de media doorgeeft in het buitenland , en wordt het aankoopbeleid afgestemd op deze informatie. Ook mooi om te zien is dat bepaalde bekende namen uit ons duivenwereldje aanwezig waren , personen die eigenlijk iedereen bij naam kent , en die zich relaxed tussen de krabbers begeven en bijna bij elke tafel wel even moeten babbelen of handen schudden. Ik zag ook dat er voor bepaalde koopnummers meerdere mensen aanwezig waren , zeker  de kopen 1 t/m 20 waren zeer in trek , en zodra deze verkocht waren werd er door deze mensen nog een pintje genuttigd en begonnen er wat mensen te vertrekken wat wat meer ruimte in de zaal gaf.

Uiteindelijk werden er een kleine 100 duiven geveild , en slechts 10% ging naar de internet bieders , op de overige 90% werd in de zaal geboden en veranderde van eigenaar , waarbij ook zichtbaar was wie dat waren , en dat is wat ik mis op de internet veilingen van tegenwoordig. Kopers en verkopers zochten elkaar nog even op om een praatje te maken , en iedereen ging met een tevreden gevoel op huis aan , of je nou iets gekocht of verkocht had , of juist niets had kunnen bemachtigen maar misschien wel een afspraak voor een huisbezoek had kunnen maken , of dat je blij was dat je de verkoop cataloog had kunnen vullen met de geboden bedragen van die middag , ieder zijn ding. Een leuke en leerzame middag gehad , jammer dat dit niet vaker gebeurt in deze snelle en drukke tijd , maar het is niet anders. Op de terugweg zat ik nog te denken dat dit toch de middagen waren aan het eind van de vorige eeuw waar vele van ons naar toe leefde , en dat dit fenomeen bijna uitgestorven is , maar waar eigenlijk ook in deze tijd na corona nog wel behoefte aan is.

Rest het mij nog om u allen een goed uiteinde en goed gelukkig gezond en succesvol 2024 te wensen.

Met vriendelijke groet : Antonek de Verschrikkelijke 

Op mijn vorige column over postduivenvervoer van september 2020, waarin ik de toenmalige convoyeur van afdeling 8, Egbert Pleijter aan het woord liet, ontving ik veel reacties en vragen. Deze reacties heb ik verwerkt in deze column, waarin de 74 jarige Ben Koster uit Doetinchem zijn verhaal doet, over zijn ervaringen als convoyeur bij afdeling 9.  Ben is op zijn 7e jaar met postduiven met het postduivenvirus besmet door zijn buurman dhr. Polman. Jeugdleden bestonden in die tijd nog niet, dus werd zijn vader lid, die meteen ook een mooi hok van 4 x 2 meter voor zijn zoontje plaatste. Als jeugdlid werden er al mooie successen behaald met de duiven die hij van buurman Polman kreeg. Ben heeft in totaal 50 jaar met duiven gevlogen. Goede en minder goede jaren wisselden elkaar af, zoals dat bij de meeste liefhebbers het geval is. Veel succes is er geweest met duiven van Bertie Camphuis, Wal Zoontjens en Dick Postma. Een zeer mooie herinnering heeft Ben aan een vlucht vanuit Chateauroux waarop hij de 1e in de afdeling speelde met 13 minuten los vooruit. Maar uiteindelijk was de actieve duivensport niet meer te combineren met zijn werkzaamheden als convoyeur. Hij is gestopt nadat een vriend overleed die voor de duiven zorgde als Ben met de vrachtwagen op pad was.

Ben is altijd al geïnteresseerd geweest in het duivenvervoer. Het begon met een keertje uit interesse meegaan op de vrachtwagen. Dat beviel zo goed dat hij is blijven hangen en uiteindelijk convoyeur werd. Inmiddels is hij 25 jaar convoyeur bij afdeling 9. Dat bevalt hem erg goed. Ben; “Het vervoer in onze afdeling is goed geregeld. We hebben een vaste vervoerder die zeer betrokken is bij de duivensport. Chauffeurs en convoyeurs vormen een echte vriendengroep. Ook in de winter zien en spreken we elkaar. Alle convoyeurs hebben iets met duiven en zien het verzorgen van de duiven niet als werk. Maar ook de chauffeurs helpen graag mee met voeren. Door dit soort dingen samen te doen houden we elkaar scherp en voorkomen we fouten. Alles valt en staat met betrokkenheid bij de duiven. Heb je dat niet dan kun je beter niet mee gaan. Jaarlijks evalueren we het vliegseizoen, wat ging er goed, wat ging er fout en wat kan beter?”

Net als de eerste twee hoofdpersonen van deze serie is Ben ook zeer betrokken bij de duiven. Het is een geruststellende gedachte voor de liefhebbers dat zij hun duiven aan mensen als Ben kunnen toevertrouwen. Ze hebben een grote verantwoordelijkheid en dat beseft Ben terdege. “Als ik op pad ben met de duiven realiseer ik me heel goed dat de duiven afhankelijk van ons zijn. Het belang van de duiven staat bij mij en mijn collega’s dan ook altijd voorop. We realiseren ons dat een fout snel gemaakt is en daarom doen we veel samen zoals het voeren. Zo kun je elkaar controleren en er op toezien dat er bijvoorbeeld geen mand vergeten wordt. Water is ontzettend belangrijk. We hebben altijd voldoende water mee voor twee dagen. Wanneer de duiven langer in de mand zitten, moet er soms moet naar een tankstation worden gereden om water te tanken. Dat gaat tot nu toe altijd goed. Slechts één keer in al die jaren is het voorgekomen dat we zonder water kwamen te zitten. We hebben toen de brandweer ingeschakeld die met gillende sirenes aan kwam. Dat was een heel spektakel, maar de duiven hadden water!”

Afgelopen zomer las ik vooral op de sociale media veel berichten over het hitteprotocol. Hieruit maakte ik op dat naleving van dit protocol in sommige afdelingen nogal wat voeten in de aarde kan hebben. Ik vroeg Ben naar zijn ervaringen op hete dagen. Ben; “Ik denk dat het soms beter is om een extra wagen te laten rijden. Ook ben ik een voorstander van het water geven op de overlaadplaats bij zeer warm weer. Je ziet aan de duiven wel wanneer ze water nodig hebben. Daarop reageren wij meteen. Veel werk is het niet. Met een half uurtje hebben alle duiven water. Ik ben overigens een groot voorstander van regelgeving die in het belang van het welzijn van de duiven is. De komende jaren zal het vervoer nog verder verbeterd worden. Uit de vele metingen in de wagens zullen waarschijnlijk wel adviezen komen om het klimaat in de wagens nog verder te verbeteren. Ook mede gezien de aandacht van dierenwelzijnsorganisaties voor sporten met dieren is het belangrijk dat we in de duivensport onze zaakjes voor elkaar hebben. Wat meer controle van de NPO op de losplaatsen zou misschien ook niet verkeerd zijn.”

Ben snijdt met zijn opmerking over meer controle op de losplaatsen een punt aan dat ik op de sociale media afgelopen jaar ook veel voorbij heb zien komen. Mensen vragen zich af bij het zien van filmpjes van lossingen waarbij zaken misgaan, hoe dingen kunnen gebeuren als stoeltjes voor de auto’s terwijl de duiven gelost worden, auto’s die exact op het moment dat de deuren van de wagens opengaan voorbij rijden, lossingen nabij obstakels, enz. Ik vroeg Ben hoe hij hier tegenaan kijkt. “Het is erg moeilijk om goede losplaatsen te vinden. En niet alles is te voorkomen. Maar ook voor dit soort dingen geldt, dat wanneer de mensen die verantwoordelijk zijn voor de duiven, echt betrokken zijn bij de duiven, er veel van dit soort incidenten zullen worden voorkomen. Zelf heb ik ook wel dergelijke incidenten meegemaakt. Zo stonden we een keer in de Ardennen op een hele grote parkeerplaats, nabij een sporthal. Op de parkeerplaats stonden een aantal auto’s geparkeerd waarvan te verwachten viel dat de eigenaren deze op een zeker moment zouden ophalen. We hadden de vrachtwagens zo neergezet dat de kans zeer klein was dat er een auto langs zou rijden op het moment dat de duiven gelost werden. En zo hadden we nog een paar voorzorgsmaatregelen genomen. En toch gebeurde het dat precies op het moment van lossing een auto weg reed en de duiven deze auto moesten ontwijken. En een keer in Dax troffen we een zeer kleine losplaats aan waarbij het risico groot was dat er duiven tegen de hekken zouden vliegen. Door zakken aan de hekken te hangen hebben we kunnen voorkomen dat er duiven tegenaan zouden vliegen.  Maar wat je ook doet en hoe goed je je best ook doet, er is altijd kritiek.”

Kritiek op lossingsverantwoordelijken en convoyeurs is een punt dat door Egbert Pleijter in de vorige column ook benoemd is. Hij voorzag dat als het aantal scheldpartijen en bedreigingen zou toenemen er op een gegeven moment niemand meer te vinden zal zijn die zo’n taak op zich wil nemen. Ik vroeg Ben hoe hij hier tegenaan kijkt. Ben; “Er is inderdaad nog wel eens kritiek op de chauffeurs en convoyeurs. Als er een keer wat misgaat dan heb je altijd gedonder en gezeur. Maar topliefhebbers hoor je nooit. Het zijn altijd de liefhebbers bij wie het wat minder gaat die je onheus bejegenen. Als de kritiek onterecht was kon ik daar in de beginjaren best moeite mee hebben. Maar inmiddels ben ik daar aardig immuun voor geworden. Bij ons in de afdeling valt het ook wel mee en het is dan voor ons ook geen enkel probleem om voldoende chauffeurs en convoyeurs te krijgen.”

In de twee eerdere columns werd ook aangegeven dat een gecertificeerde opleiding voor convoyeur wellicht zou kunnen zorgen voor vermindering van het aantal incidenten en een betere verzorging van de duiven onderweg. Volgens Ben zal dit weinig effect hebben. De oplossing volgens Ben is meer mensen met gevoel voor duiven op de wagens. Door de vergoeding te verhogen trek je waarschijnlijk wel de oudere duivenliefhebbers aan, met een niet al te riant pensioen, die dit als een mogelijkheid zien om hun pensioen aan te vullen, waarmee ze de alsmaar duurder wordende duivensport kunnen blijven betalen. Ben; “Ook de afdelingen die nu al blij zijn dat er iemand mee wil op de wagen zullen toch eisen moeten stellen aan de convoyeurs. Wel of geen opleiding behaald maakt volgens mij geen verschil. Zo’n diploma of certificaat kan immers ook behaald worden door iemand die geen gevoel voor duiven heeft.”

Tot slot vroeg ik Ben naar zijn meest mooie ervaring en zijn minst mooie ervaring als convoyeur; “De mooiste ervaring was mijn eerste keer mee op de vrachtwagen. Mijn meest vervelende ervaring heeft te maken met een vlucht uit Albi die afgelast werd vanwege het weer. We waren van dinsdag tot en met dinsdag (dus acht dagen lang) in de weer met de duiven geweest. Hierbij was één nacht met noodweer waarbij we in de onderbroek tijdens onweer en zware regen bezig waren geweest om de manden droog te houden. Dan kom je uitgeput aan bij een vereniging om de duiven terug te brengen en wordt je uitgescholden vanwege een paar manden die we niet helemaal droog hadden kunnen houden. We hadden er echt alles aan gedaan wat binnen ons vermogen lag om de boel droog te houden. Op zo’n moment jezelf beheersen dat valt niet mee!”

Tot zover Ben Koster over zijn ervaringen als convoyeur.

Eind december zijn de kwekers gekoppeld. Dit voor ons vroege tijdstip van koppelen had ik al een tijd hiervoor in mijn hoofd. De kwekers waren daarom 3 maanden hiervoor gescheiden zodat ze voldoende rust hebben gehad.
Zowel de duivinnen als de doffers laat ik in deze scheidingsperiode hoofdzakelijk overdag in de rennen. De hele kweekperiode zitten ze immers of op de zolder van het woonhuis of op de zolder van de garage. In het begin van de kweekperiode branden daglichtlampen om het kweekproces op gang te brengen.
De achterliggende gedachte om de kwekers zo vroeg mogelijk te koppelen is geweest om met ‘oudere jongen’ aan de start te kunnen komen.
Vorig jaar heb ik nogal wat gezondheidsproblemen gehad met de jongen. Achteraf heb ik te lang geprobeerd met rust en natuurlijke middelen de jongen weer op gang te krijgen. Ik denk
dat door toen niet tijdig ingrijpen ik onnodig zo’n 10% van de jongen ben kwijtgeraakt.
Dit alles overwegende hebben mij doen besluiten om de volgende maatregelen te nemen.

1. Vroeg kweken.

2. Op tijd beginnen met africhten, de eerste trainingsvlucht vond plaats 8 weken geleden.

3. Situatie nabootsen in vrachtauto, d.w.z. op tijd laten wennen aan de mand en leren drinken vanuit mand

4. Verduisteren tot 1 juli 14 uur per dag donker/schemerig. Per week corrigeer ik de verduisteringstijden met 2 uur. Dit is 1
   uur ´s ochtends en 1 uur ´s avonds erbij. Binnen 3 weken zit ik dan op het natuurlijke dag- en nachtritme.

5. Duiven scheiden na de tweede vlucht.

6. Nog een aantal andere dingen zijn gewijzigd, als dit goed uitpakt zal ik hierover na de jonge duivenvluchten berichten.
   Tot 1 week geleden marcheerde het goed met de jongen, op 1 africhtingsvlucht kwamen de eerste duiven traag naar huis. Later druppelden wat licht gewonde jongen binnen. Van de 80 getrainde duiven ben ik er toen 15 kwijtgeraakt. Vanaf toen hebben wij de jongen niet meer in 1 koppel gelost maar in groepjes van 20 dit om herhaling voor de hele groep te voorkomen.
   Op dit moment zijn er enkele jongen die niet helemaal lekker zitten. Dit keer heb ik ze wel voorzien van een standaardmiddel om verdere coli problemen te voorkomen.
   Hoe het verder gaat? Over 6 weken weten we meer.
    
   Team Koopman.

Klik op afbeelding voor de tekst.

Afgelopen maandag ben ik voorzichtig weer begonnen met het keuren op te pakken. Ik heb een flinke jas uitgedaan door de longontsteking waarvan ik nog steeds herstellende ben. Ik ben erg snel moe en heb nog heel wat extra uurtjes slaap per nacht nodig om enigszins uitgerust op te staan. Tafelkeuringen en andere bijeenkomsten met veel mensen bij elkaar in één ruimte durf ik nog niet aan en duiven keuren doe ik voorlopig met een mondkapje op. Door verschillende liefhebbers werd ik gewaarschuwd om vooral nu uit te kijken met duivenstof.

Zink
Bij de waarschuwingen van bezorgde duivenliefhebbers zaten ook een aantal tips zoals ademhalingsoefeningen en adviezen om mijn bloed te laten onderzoeken op een allergie voor duivenstof. Ook kreeg ik tips over voedingssupplementen. En één daarvan betrof het mineraal Zink. Toevallig had ik juist een oude duivenvideo met Willem Muller de Zeeuwse fond kampioen gezien, waarin deze ook het belang van zink benadrukte en dan vooral vanwege de goede invloed op het immuunsysteem. Dat zink belangrijk is bij veel verschillende processen in het lichaam zoals de opbouw van eiwitten en de groei en ontwikkeling van weefsel was mij wel bekend. Maar dat zink een belangrijke rol heeft bij het immuunsysteem, daar hoorde ik dus Willem Muller (niet te verwarren met de voedingsdeskundige Willem Mulder) voor het eerst over. En kort daarop dus van enkele sportvrienden. Een deskundige die ik hier naar vroeg bevestigde dat in periodes waarin een extra aanslag op het lichaam wordt gedaan, een voedingssupplement dat zink bevat, beslist zijn nut kan hebben om besmetting met virussen minder kans te geven.

Duiven keuren (1)
Ik las dat de website van de Vereniging Nederlandse Groep van Keurmeesters van Postduiven (GvK) was bijgewerkt. Het was al jaren geleden dat ik deze website had bezocht, dus nu ik ziek ben was dit een goede gelegenheid om deze vernieuwde website eens grondig door te spitten. Begin jaren 80 heb ik het examen voor keurmeester afgelegd en heb ik een aantal keuringen als aspirant keurmeester gedaan. Kort daarop veranderde er één en ander in mijn leven waardoor er gedurende een aantal jaren geen ruimte voor duiven meer was. Het theorie examen was destijds best pittig. Ik dacht er rond de 30 kandidaten waren en slechts drie daarvan onder wie ikzelf, slaagden voor hun theorie. Ik heb in die periode veel opgestoken over anatomie, ziektes, voeding en weersomstandigheden. Hoewel ik er destijds dus weinig mee heb gedaan komt deze kennis me nu goed van pas tijdens mijn activiteiten als de-duivencoach.nl.

Tijdens het praktijkexamen moesten duiven worden gekeurd met de meest bijzondere afwijkingen, zoals het bezitten van slechts 1 stuitbeentje of een afwijking aan één van de ogen (zoals een misvormde pupil). Daarnaast waren bij sommige duiven gaatjes gebrand in staart- of broekpennen en stukjes er uit geknipt. Ook zat er een groot aantal duiven met een krom borstbeen. En al die fouten moest je ook nog zelf opschrijven met de duif in je hand. Velen, onder wie ook ik, kwamen daardoor in tijdnood en gingen dus foutjes over het hoofd zien. Ik ben wel benieuwd hoe men dit examen tegenwoordig organiseert. Hier kon ik op de website niets over vinden. Wel een uitgebreid reglement handkeuring. Wat mij bij het doorlezen hiervan opvalt, is dat keuringen op schoonheid wel ver afstaan van keuringen op vliegkwaliteit. Fijne kopjes zie je vooral bij marathonduiven veel en zeggen niets over de kwaliteit van de duif evenals ongelijke of grove oogranden en neusdoppen of veertjes aan de poten. Werkpennen en een krom borstbeen zie ik ook bij veel topduiven, vooral een afwijkende broekpen. Een topvlieger zal volgens mij in de huidige tijd maar zelden de schoonste van een tentoonstelling worden, terwijl dat 40 jaar geleden nog wel regelmatig voorkwam.

Gevraagd een duivenverzorger in de gemeente Hulst in Zeeuws Vlaanderen.

Voor 20 of 40 uur per week. Eventueel een woning beschikbaar.

We zoeken iemand die graag dieren verzorgd maar hoeft niet perse een duivenmelker te zijn.

Het zou wel een must zijn.

Goede verdiensten.

Reageren bij:

J. van den Bosch
Telefoon 0114681306
Email Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.