Omelet met spek voor de Gebr Dekker op Arras en Orleans
Laatste inkorfavonden. Sommigen hebben er genoeg van en zijn blij. Anderen zouden nog wel kunnen. Aan de toog. Het gaat over DNA gecertificeerde duiven. Hoe betrouwbaar is dat ? Freddy de Mul had er ervaring mee. Zijn koningskoppel heeft DNA afgestaan. Het gros van de toog had er geen ervaring mee maar begrijpt nu dat het betrouwbaar is. Een dierenarts is betrokken en het DNA wordt veilig opgeborgen bij derden. Papier is gewillig, DNA is bindend blijkt. Interessant. Tijd ook weer om te gaan sorteren. De gebr Dekker gaan terug naar 30 vliegkoppels als ik het goed begrepen heb. Op eigen hok mag bijna alles blijven. Alles is al bijna leeg en we zijn nieuwsgierig of de jonge die af en toe eens een kopprijs vloog zich zullen profileren in 2020. Er waren ook ZLU/Marathon duifjes die gewoon 1 op 10 vlogen en op de midfond jong 4 keer prijsvlogen. Worden dit dan ook automatisch de betere marathon duiven ? Standaard wordt er geoppert dat prijsvliegen voor dit soort duiven als jong te verwaarlozen is . Ben benieuwd. Ook aan de toog: 5 oktober. De evenementen commissie is zeer tevreden met de geleverde kwaliteit. “Nog nooit zoveel duiven gehad uit provinciale overwinnaars “ werd er tevreden uitgelegd. Ging het wat minder dit seizoen ? , ik zou zeggen sla uw slag op 5 oktober. Voorbeelden te over van mensen die iets kochten op de goede doelen verkoping die er goed mee waren. Nu naar de concoursen.
Arras 14/09/2019. Zon, zachte O-N-O wind. 117 duiven in concours ingebracht door 13 liefhebbers die nog eenmaal zich onsterfelijk wilden maken. Oude en jongen tegen elkaar. Ook altijd interessant. De tijd tikte door tot op 09:15 uur toen konden de vrachtauto’s hun lading lossen. Een mooier slot konden we niet wensen. De tijd tikte door , de meters daalden. 1308,326 meter/min werd de winnende tijd. De gebr Dekker sloegen wat eieren in de pan en het werd weer een hagelbui van jewelste . Ze vlogen zich weer het snot voor de ogen. De 400 uit 2018 ging voorop en pas op de 9e plaats kon Ridderhof en Zoon de reeks een halt toeroepen. Het was weer die dekselse “960” van de combinatie R en Zoon die het antwoord vond. Maar even terug naar de Dekkers. We vinden hen ook op de 12e, en 20e plaats. Oh denkt u, de mannen hebben altijd veel duiven mee. Nou ik zie er 20 ingekorft staan en daarachter 13 dus 13 vd 20. Ook met kleineren aantallen krijgen we een pak rammel toch ? Tamara van de combinatie mag ook tevreden zijn . Ook een 11e en 16e en 19e stek en 10 vd 19. Gewoon weer ouwerwets goed. De Combinatie schenkt iets geweldig goeds. Ze hebben een speciaal koppel samengesteld. Ze las even voor vanaf de mobiel wat de ouders gepresteert hadden. Om koude rillingen van te krijgen. Tamara houdt de boel scherp in de gaten. “Ze appte”op Orleans . P&S , jullie 2e duif was toch die van ons ? Gelijk had ze. 5 oktober, knoop het in je oren. Op de 13e plaats vinden we de combinatie Roegiest-Visser, Het werd 50% prijs 1 vd 2. Fons en Ronald Bouchaut hebben de duifjes wederom in orde. 14e en 15e stek. Roger de Schoolmeester hengelde de 17e en 18e plaats binnen. Verder opvallende speler was John Dieleman met 2 vd 4. Ook hij mag zeggen dat 2019 een vette stap vooruit was. Met Arras werd het natour seizoen afgesloten. Op 19 oktober zullen we de kampioenen huldigen. Zij verdienen uw applaus.
Orleans 400 km ver Nog 12 deelnemers die 181 duiven bij elkaar sprokkelden. De eerste duiven werden gemeld. Zat in Axel. Het werd nog even wachten voor de Sluiskilse reisduif leden. Tot de app gaat blijf je hopen op die eerste prijs. Dan gaat de app. Gebroeders Dekker hebben gedraaid om 14:36:29. De “482” had zich gemeld. 2e app, zelfde liefhebbers. Het ging zo vijf keer door. Om moedeloos van te worden. Comb P&S sneed met een 6e plaats hun de pas af. Eventjes want de Gebr Dekker pakten ook de 7e, 8e en 10e stek . Nu ik toch bezig ben , de achtbaan denderde door met nog een 12e 14e,15e, 17e en 20e stek .27 vd 50 erin. Over kwaliteit verschil gesproken. De kruimels waren voor de Comb Peeman en Schaap. Naast de 6e stek werd het ook nog een 9e, 11e,13e, 19e stek en 17 vd 30. Zij vochten met Jan de Jonge om het midfond kampioenschap. Het werd dus tot de 15e plaats een om en ommetje met de Gebr Dekker. De rest van de club had toen nog geen veer thuis. Kan niet, mag niet. Het spijt me. Ridderhof en Zoon perste er een 16e ste en 18e stek uit. Drie spelers in de eerste 20, is te weinig mensen. Dat MOET anders volgend jaar. T de Bruijn vinden we nog met 50% prijs 2 vd 4. Met deze Orleans kon het midfond jong kampioenschap afgesloten worden. Nu een laatste dankwoord aan mijn trouwe lezers , ook zij die buiten onze vereniging meelazen. Mogelijk zien we elkaar op manifestaties of beurzen of verkopingen of tentoonstellingen. Het zal hopelijk toch wel ergens zijn ? Het sociale element mogen we niet vergeten. Tot volgende jaar bij leven en welzijn.
Ronald Peeman

Van een liefhebber...

Door Pieter de Zwart

Ik heb afgelopen jaar een voetring gekocht, waar ik veel plezier van heb. Voor mij een extra bijzondere duif. Ze heet Alie, vernoemd naar mijn tante Alie.
 
Drie jaar geleden is mijn Tante Alie omgevallen met de fiets. Uit onderzoek komt in eerste instantie niks, alleen een te hoge bloeddruk. Als die omlaag is en er meer onderzoek wordt gedaan, wordt er twee jaar geleden ALS geconstateerd. Hier heb ik het moeilijk mee. Vroeger fietste ze heel wat kilometers, nu zit ze in een rolstoel, dat doet me pijn als ik dat zie. Ik bezoek haar elke week op woensdagavond, samen met mijn vriendin, moeder en stiefvader. Dan heeft ze even een ander praatje dan alleen over haar ziekte.

De duif die ik Alie heb genoemd, heb ikzelf gekweekt met een geleende duif van een duivenvriend uit Rottum en het is prachtige duif geworden!  

Op de kleine foto zie je de duif die vernoemd is naar Tante Alie, samen met haar vriendje. Op de 2e foto sta ik met duif Alie.

Klik hier voor gehele uitslaglijst van F37 POINTOISE

Klik hier voor gehele uitslaglijst van N37 PERONNE

Zaterdagavond, weekend na een hectische week waarin er voor het werk heel wat kilometers afgelegd moesten worden.
Vera is naar Terschelling om het Rock and Roll festival mee te maken, samen met haar vriendinnen. Zelf ben ik thuis, eet mijn maaltje en geniet ondertussen van wat er op de radio wordt uitgezonden.
Radio Veronica zend "Live-Aid" uit, een festival wat in 1985 nogal wat stof deed opwaaien, zo'n moment uit je jonge jaren waarvan je precies weet waar je was. De uitzending van toen wordt integraal herhaald, zelfs met de wisselingen tussen beurtelings Wembley Londen en JFK stadium Philadelphia. Opgezet door Bob Geldof en zijn maten, toendertijd bekend als zanger van een bandje dat de Boomtown Rats heette, met een wereldhit "Don't like mondays". Het festival was bedoeld om geld op te halen voor de hongersnood in Ethiopie. Later heeft het festival Bob Geldof meer roem en invloed gebracht dan zijn muziekcarriere en werd hij "Sir Bob".
Wat ik beleefde die dag weet ik ook nog wel. 21 was ik, speelde een wereldseizoen met de oude duiven in mijn club "De Luchtpost" in Enkhuizen. Op vooral de midfond was ik de te kloppen man, ondanks dat ik slechts met een handvol weduwnaars speelde. Ik had de "10", een blauwe doffer die dat jaar 3x maal een eerste wist te spelen vanaf Pont St. Maxence, midfond op ruim 400 kilometer. Op de dag van Live-Aid werd Ruffec vervlogen. Een dagfondvlucht van maar liefst 830 kilometer. Warm weer, wind op kop, echt zomer weer, maar niet vervelend. Duivenweer, zo'n vlucht waar je naar uitkeek.
Eerder op de dag was er al een jonge duivenvlucht geweest. Er was al afgeslagen voor de jonge duiven, zoals dat vaak ging in de tijd van de gummiringen. Klokken voor de fond bleven dicht, maar wel een "controleklap" zoals dat zo mooi heette, om de tijden van de jongen te borgen. De meesten hadden niet mee op de fond, te ver, te laat in het seizoen en tekort duiven, ook toen waren dat al gangbare argumenten. In mijn club waren wel wat spelers die volledig voor het generaal gingen en dus inkorfden op deze vluchten, na Ruffec volgde ook altijd nog Bergerac, gewoon als programmavlucht.
Ik had 2 duiven in de strijd, waaronder de "71", een tweejarige doffer, zelf gekweekt uit een zoon van het vermaarde kweekkoppel van Frans Buis en een duivin uit het eigen soort, de "74", zij was zelf een goede fondvliegster.
De "71" was niet bepaald een doffer die je graag in je kleine ploegje had, alleen maar geschikt voor zwaar en ver, nam eigenlijk een plek in van de toen veel meer gewenste allrounders. Allrounders die je nu steeds minder tegenkomt, die konden knallen van 100 tot 800 kilometer. Gezien de grootte van mijn vliegploegje zat hij eigenlijk in de weg.
Ik had hem laten zitten na een mager jaar als jaarling. Hij kwam uit het goede soort, moest wat kunnen op de hele verre vluchten in Juli. Na lang wikken en wegen toch doorgezet, hij bleef, van hem werden wonderen verwacht op de verste drachten.
Tijdens het inkorven op donderdag viel me al op dat hij lichter was dan anders, maar toch vol. Geen duivin gehad, alleen een schaal, rustig de mand in moest hij. Vraag was of hij de verwachting ook kon inlossen. Flip was onze inkorver aan de ringentang, ook de grote crack in de club, hij keek nog eens extra toen hij de doffer in de mand zette. Als Flip dat deed was er wat bijzonders aan de hand.
Eind van de middag had ik mij losgeweekt van de TV, alle wereldsterren waren bij elkaar om een ongelofelijk feest te bouwen in de stadions, de hele wereld keek mee. De transistor werd neergezet in het schuurtje beneden, zelf vatte ik post op het platje voor het hok, als altijd vol in de zon, enige plek waar je de duiven kon zien vallen, verder zaten we ingebouwd tussen de huizen en schuren van de buurt. De uren tikten weg, dit keer duurde het wachten niet lang, al mijn muzikale favorieten kwamen voorbij. Ondertussen druppelden er duiven binnen in de club, ik vroeg mij af of de "71" de verwachting wel kon inlossen. Op het moment dat Eric Clapton zijn "Layla" inzet, één van mijn favoriete nummers, valt de "71". Niet supervroeg, maar wel met de bevestiging van wat ik in hem vermoedde. De kick die elke melker krijgt als er een duif valt, voelde ik dubbel die avond, bekroning van een dag die je toch al niet meer ging vergeten. Duif geklokt, gemeld, Eric Clapton maakt er ondertussen wat moois van op de radio, zijn liefde voor Layla betuigend...... Die passie, die de duivenfanaat ook zo kenmerkt, spat uit de speakers.
Het is ruim 34 jaar later als Eric weer voorbij komt, met het onverwoestbare Layla. De setting is compleet anders nu, maar toch. Er valt een donkere op het hok, dit keer in de regen. Nog een achterblijver van de africhting vanmiddag, een jonge doffer, over twee jaar moet hij minstens kunnen wat de "71" die dag van Live-Aid bewees. Eric Clapton bezingt zijn liefde voor Layla en die donkere brengt de herinnering aan de "71" terug, op die bijzondere zomerse juli dag. Heel even voel ik hoe het kippenvel over mijn arm trekt.

Tot de volgende!

www.postduivenblog.nl