- woensdag 25 september 2024
**Het einde van een tijdperk: Waarom ik geen duiven meer uitleen**
Als gepassioneerde postduivenliefhebbers hebben we altijd geprobeerd om andere liefhebbers te helpen. Jaar na jaar kwamen er mensen naar ons hok, vaak om hun eigen duiven te laten selecteren. Een belangrijk en nauwkeurig werk, waarbij ik de duiven door mijn handen liet gaan en beoordeelde op hun uiterlijke kenmerken en potentiële prestaties. Soms kon ik met de aangeboden duiven een goed kweekkoppel samenstellen, maar vaak genoeg was de kwaliteit simpelweg te laag. In veel gevallen moest ik tot wel 50% van de duiven afkeuren.
Voor sommige liefhebbers was dit een harde boodschap. Het is niet gemakkelijk om te horen dat de duiven waarin je tijd, geld en liefde hebt geïnvesteerd, niet van het gewenste niveau zijn. En dat begrijp ik. Het is een teleurstelling die de motivatie kan raken, zeker voor beginners. Als ik zag dat iemand in een dip terechtkwam, bood ik vaak een oplossing: ik leende ze een bewezen kweekkoppel of gaf ze jonge duiven mee. Dit was mijn manier om hen weer op weg te helpen. Elk jaar gingen er zo’n 10 oudere, bewezen duiven en 20 tot 30 jonge duiven mee met de liefhebbers. Ook jeugdleden en beginners gunde ik altijd een kans om met mijn duiven te werken.
We hebben zelf een groot kweekhok met 48 broedbakken, maar ik hanteer bewust een limiet van 25 koppels. Dat betekent dat er regelmatig duiven uit mijn hok naar andere, vaak goed presterende, bij-hokken gaan. Ook duiven die naar liefhebbers gaan die nog geen succes hebben geboekt in de sport. Zij geven hun tegenvallende resultaten vaak de schuld van de kwaliteit van hun duiven en zelden van de verzorging of omstandigheden op hun hok. Ik geef ze dan een duif of koppel mee waarvan ik zeker weet dat ze ermee zullen slagen. De duiven blijven mijn eigendom, en ik vertrouw erop dat ze in goede handen zijn.
Helaas is de praktijk vaak anders. De laatste jaren zie ik steeds vaker dat uitgeleende duiven niet op tijd worden teruggebracht, en zonder dat er om wordt gevraagd, blijven ze een jaar langer zitten. Dat is nog te overzien, maar het wordt een ander verhaal als blijkt dat sommige van deze duiven zijn verkocht, ondanks het feit dat ik de eigendomsbewijzen en stambomen altijd in goed vertrouwen meegeef. Dit schaadt het vertrouwen, en dat doet pijn.
Wat nog erger is, zijn de momenten waarop duiven in slechte staat worden teruggebracht. Zo kreeg ik laatst twee duiven terug die in zo’n slechte conditie waren, dat de tranen me in de ogen sprongen. Mager, dof en verwaarloosd – ze hadden in een jaar geen fatsoenlijk bad gehad en zagen er simpelweg zielig uit. Deze duiven, die ooit glanzend en gezond mijn hok verlieten, waren onherkenbaar. Dat doet iets met je, het breekt je hart. Een goede duif die je leent om jongen uit te kweken, verdient juist extra zorg, misschien wel meer dan je eigen duiven. Maar als ze in zo'n verwaarloosde staat terugkomen, vraag ik me af waar het mis is gegaan.
Wat ook steeds vaker voorkomt, is dat liefhebbers duiven of eitjes van mij krijgen met de belofte dat de jongen voor henzelf zijn, maar vervolgens zie ik advertenties waarin de jongen te koop worden aangeboden. Zo ook de liefhebbers die eitjes van mijn vliegers mogen komen halen in september, ze grootbrengen, en het jaar daarop de jongen aanbieden op websites of Facebook. Het druist in tegen alles waar ik voor sta. De intentie was om te helpen, maar het vertrouwen wordt keer op keer geschaad.
Om die reden heb ik besloten een streep te trekken. Ik leen geen duiven meer uit, en gratis duiven weggeven doe ik ook niet meer. De eitjes van de vliegers en de laatste ronde van de kwekers verdwijnen in de afvalbak. Ik steek er tijd, energie en goede bedoelingen in, maar het blijkt steeds vaker een teleurstellende ervaring te zijn. Wat me het meeste raakt, is dat dieren in zo’n slechte staat terugkomen. Dat gun je geen enkel dier.
Het is jammer dat het zo moet lopen. De duivensport is voor mij een passie, en het deed me altijd plezier om anderen te helpen. Maar de pijn van verwaarloosde duiven en gebroken vertrouwen is te groot geworden. Soms moet je jezelf en je dieren beschermen, ook al betekent dat dat je minder kunt geven aan anderen. Zo ook met bonnen, hiermee zijn we ook per onmiddellijke ingang gestopt.
Het is tijd voor een nieuwe aanpak. En ik hoop dat de liefhebbers die ik heb geholpen, hun lessen hebben geleerd.
