- maandag 21 augustus 2017
Aardige mensen: ik kwam er zomaar een aantal tegen de afgelopen weken. Mensen die een duifje opgaven, mensen die zelf geen duiven hebben, maar wel begaan zijn met het lot van zo'n beestje en graag willen dat het weer terecht komt waar het hoort, op zijn eigen hok.
Er werd een jong opgegeven door een aardige vrouw uit Luttenberg, zelf geen duivenliefhebster, nou ja, een beetje, een paar duiven op een til achter in de tuin. Ze belde doordeweeks, mijn vraag of ik op zaterdagmiddag terecht kon was geen probleem, er werd voor het duifje gezorgd. In Luttenberg aangekomen bleek dat ze de moeite had genomen om het duifje te huisvesten in een kooi, afgedekt met een zeil, vanwege de regen. Geen wanklank, alleen belangstellend, wat er ging gebeuren, hoe het toch kwam dat het duifje zover van huis was, komt het wel goed. Bak koffie toe, leuk gesprek, zwaaiend weer weg, toch leuk, op deze manier mensen leren kennen.
Een andere duif, een jaarling, nog onderweg van Bergerac, werd een week na de vlucht opgegeven. Noord-Holland, Spierdijk, niet ver van mijn werk, maandagavond ophalen was geen probleem. De duif was goed verzorgd, onder een kistje op het balkon van de alleraardigste mevrouw Borst. Trots vertelde ze dat ze veel van duiven wist, haar broer speelde nog met duiven, hoe spannend het was, als ze vroeger met de hele familie duiven opwachtten, vanuit Chateauroux, Ruffec en noem maar op. Herkenning bij mij, mijn jeugd kwam zo weer voorbij. "Hij is goed verzorgd hoor, heb hem ook nog even op schoot gehad en geaaid, vond ie lekker". Toen ik bij afscheid meldde dat ik de duif voortaan de "Borst-doffer" zou noemen, verscheen de zoveelste glimlach op haar gezicht. Leuk, maak je niet gauw weer mee.
Vanavond nog, Hoorn, een duifje oppikken voor iemand anders, ook vanuit het werk. Een oudere heer, een echte heer, gaf eerst netjes een hand en stelde zich voor. Ik denderde er overheen, gaf de arme man amper gelegenheid uit te spreken, hij hanteerde beleefdheidsvormen die ik zelf al bijna vergeten ben. "Hork", dat is wat ik tegen mijzelf zei toen ik weer in de auto stapte. De man had waarschijnlijk ook nog een mooi verhaal gehad.....
Jongen: die moeten afgericht worden. Het eerste ploegje is vijf keer weggeweest, de klad kwam er wat in, anderhalve week geleden, plots trainden ze minder, een paar wat in elkaar. Bekend verschijnsel, eentje braakte, eentje had de welbekende coli-poep. Maar even rustig aan, zie er nu niets meer van, vlogen weer lekker de laatste twee dagen. Dit weekend maar weer oppakken, ondanks de rui van de oudsten, beginnen al echte duiven te worden.
Volgend jaar: dit jaar eindelijk een mooie ploeg overgehouden, zowel doffers als duivinnen, als ik zou willen kan ik zelfs wat selecteren. Twijfel over de aanpak volgend jaar. De doffers op weduwschap kan geslaagd genoemd worden, ook al lieten ze nog wat steken vallen, de duivinnen kwamen super op nest, toen er eindelijk ruimte voor was. Het is dan ook de specialiteit van het huis. Hoeveel ouden, hoeveel jaarlingen volgend jaar, moet het nog even uitvogelen. Systeem krijgt in ieder geval vaste vormen op de wijze waarop ik het afgelopen seizoen heb gedaan. Ook de kwekers, waar laat ik die eigenlijk? De sierduiven toch maar een beetje ruimte laten inschikken misschien? Hoeveel kwekers er blijven, ik heb nog geen idee, eerste de africhtingen maar even bekijken. Daarnaast nog de duiven die moeten dienen als vaste partners voor de oude doffers en nestduivinnen, zijn er ook zomaar weer extra. Doen of niet doen, het werkt in ieder geval wel.
Kortom, het winterseizoen, of eigenlijk het begin van volgend seizoen is begonnen. Het is ook zo weer April.
Ondertussen krijg ik weer wat meer mee van de rest van de wereld. Vera is weer aardig aan het opknappen, tijdens het seizoen bijna alleen met duiven, werk en weer duiven bezig. Een way of life, zelf voor gekozen, maar altijd weer blij als ik kan roepen dat het klaar is, dat ze voor de laatste keer de mand in zijn gegaan. Minder punctueel, meer ruimte om om me heen te kijken. Bijkomen, 5 maanden duivenseizoen is slopend, naast een drukke baan.
De zoveelste keer een aanslag, Barcelona en één van de badplaatsen in Spanje was nu aan de beurt. Mafketels, enige manier om het te bestrijden is door door te gaan, laat maar zien dat ze het niet gaan winnen.
Wat ook nog opviel op t.v. was de emo-jounalistiek, er gebeurd iets, een uitzetting of een stalbrand, erg genoeg, niet reageren op feiten maar op gevoelens, zogenaamde experts die nog even de emoties aanwakkeren, in plaats van na te gaan wat er precies heeft gespeeld. Maar daarna gaan we wel weer gewoon verder met de ratrace, ik een beetje meer dan jou. Boter op je hoofd heet dat.
Tot de volgende!
