- zondag 10 september 2017
Een week na Bergerac ontbreken er nog steeds 2 duiven. Een tweejarige zonder noemenswaardige prestaties en een jaarling. Jaarlingen worden per definitie gemist, zij hebben immers nog de belofte dat zij geschikt zijn voor de marathons.
De zondagmiddag een week later gaat mijn telefoon. We zijn in Brabant op dat moment, op bezoek bij mijn kleindochter en haar pleegmoeder. Een meneer uit Waarland(Noord-Holland) aan de telefoon, met de mededeling dat er een duif is opgevangen. Na het opnoemen van de ring weet ik om welke het gaat, de"560", de jaarling van Bergerac. "Ik kom hem morgen halen, ik werk in Noord-Holland", is mijn antwoord aan de meneer uit Waarland. Pas dan wordt het me duidelijk dat de duif niet in Waarland is opgevangen, maar in Spierdijk, ook Noord-Holland overigens. "Hij zit bij mijn zuster", wordt me al wat meer duidelijk. Ik vraag het nummer en beloof dat ik meteen zal bellen.
Ik bel het opgegeven nummer en krijg een wat oudere dame aan de telefoon, mevrouw Borst, zo blijkt. Ik vertel haar over het telefoontje en informeer naar de duif. Hij blijkt er redelijk aan toe te zijn, wel veel honger. Ik begrijp nu ook dat mevrouw zelf geen duiven heeft, maar wel wat voer. Er kon wel even voor gezorgd worden, maandagavond ophalen na het werk is geen probleem.
Op maandag, na het werk, rij ik richting Spierdijk, ongeveer 20 minuten van mijn werk. Ik ken het dorpje wel, rij er vaker langs richting dochterlief. Ik vind het opgegeven adres, tegenover het kerkje, en bel aan. Een bovenwoning zo blijkt. "Ik kom de duif ophalen, we hebben gisteren gebeld!", roep ik naar boven. "Ja prima, kom maar boven". Ik loop de trap op en ontmoet mevrouw Borst, samen met één van haar kleindochters. Aardige mensen, je voelt zoiets meteen aan. Mevrouw Borst begint meteen te vertellen, de duif blijkt op het balkon onder een kistje te zitten, met wat water en voer. Hij is mager, wilde zich niet laten vangen, maar het lekkere voer van mevrouw Borst kon hij blijkbaar niet weerstaan. Er zaten wel vaker duiven op het balkon, de tortel duiven worden er ook regelmatig gevoerd. "Gezellig, ik hou van duiven", zegt mevrouw Borst. Het blijkt dat de duif is opgegeven via de broer van mevrouw, hij is duivenmelker, mevrouw Borst ging vroeger wel duiven wachten bij hem, vooral van de fond, Chateauroux, Ruffec en ook Bergerac waren vluchten die haar nog goed in het geheugen staan. We praten door, ondertussen zijn ook de andere kleindochters gearriveerd, er wordt elke maandag bij Oma gegeten. Gezelligheid troef dus. Ik geef aan dat ik naar huis wil, de duif weer in het hok en zelf maar eens wat eten, de dag is lang genoeg zo.
Ik geef nog een visitekaartje met het adres van mijn weblog en vertrek. In een opwelling zeg ik dat ik de doffer voortaan "Meneer Borst" noem, als herinnering aan aardige mensen en een bijzondere ontmoeting. Er ontstaat wat beroering, ik raak onbedoeld een gevoelige snaar. Mijn opmerking roept herinneringen op aan de overleden Meneer Borst en voor de kleindochters Opa Borst.
Ik sta er verder niet zo bij stil en zeg gedag, blij dat de "560" weer naar huis komt, blij dat het leuk is om op deze manier mensen te ontmoeten, met een leuk verhaal.
Ik wijd er nog een paar regels aan in één van mijn blogs en laat het verder rusten. De"560" knapt ondertussen alweer aardig op.
Een paar dagen later een mail van mevrouw Borst. Ze geeft aan dat ze mijn blog heeft gelezen, leuke verhalen en informatief, ze heeft ervan genoten om het te lezen. Vooral de beleving die ik bij de duiven heb spreekt haar erg aan. Een paar regels verder uitleg over de gevoelig snaar die ik heb geraakt bij de familie. Meneer Borst wordt door mevrouw Borst al een aantal jaren erg gemist, de kleinkinderen hebben hun eigen herinneringen aan een meer dan lieve opa Borst. Mijn opwelling de duif "Meneer Borst" te noemen, had voor de familie Borst dus een heel andere en veel diepere betekenis dan ik kon vermoeden.
Na het verhaal, staat er nog een bijzonder verzoek in de mail. Of ik een mooie foto kan maken van "Meneer Borst", zo met zijn naam eronder, dan kan ze de foto laten afdrukken en cadeau doen aan de kleindochters, verrassing op een maandagavond.
Ik lees de mail, krijg een brok in mijn keel, laat hem aan Vera lezen en later aan nog een paar mensen. Er worden wat brokken weggeslikt, zelfs een traantje weggepinkt.
Ik antwoord de mail en vertel over de gevoelige snaar die nu ook aan onze kant is geraakt. Meld dat het goed gaat met de duif en dat ik hem niet meer zal spelen. Een duif met een dergelijk verhaal kan eenvoudig weg niet meer in de mand. In het weekend maak ik een mooie foto en verstuur deze via de mail.
Mevrouw Borst, ik mag inmiddels Corry zeggen, stuurt een bedankje en meld zich nog een keer als ze de foto's aan de kleindochters heeft gegeven.
Afgelopen maandagavond een mail vanuit Spierdijk. Corry heeft de kleinkinderen allemaal een foto cadeau gedaan van "Meneer Borst", in de mail foto's van stralende kleindochters en een stralende Corry. Met nogmaals een bedankje en een "Wie weet, ooit nog eens een keer..." Het maakt het leven kleurrijk weet Corry het treffend uit te leggen.
Op de foto's Corry met haar kleindochters en de foto van "Meneer Borst", of hoe een opgevangen duif tot een wel heel bijzonder verhaal kan leiden.
Corry en kleindochters, bedankt dat ik dit mee mocht maken!
