- woensdag 11 april 2018
De kop is er weer af, gisteren hebben we de eerste testvlucht van 2018 weer beleefd. Voor ons rayon was het Deventer, tot aan Engelum 115 km. Met recht een testvluchtje voor fondkleppers.
Omstandigheden waren in mijn beleving mooi. Prachtig weer, de duiven hadden de wind op de staart met een zuidoostelijk briesje. Deventer ligt zuidoostelijk van Friesland. Kunst met zo'n vlucht is dat de duiven niet te ver doorschieten. Ik kan me nog een vitesse vlucht vorig seizoen herinneren. Omstandigheden vergelijkbaar. Ik was 's morgens in alle vroegte nog even naar mijn werk. Tijdens de terugreis heb ik honderden duiven langs de Afsluitdijk naar Friesland zien trekken, doorgeschoten. Dan is het een kluif om weer terug te komen tegen de wind in. Gisteren moet ongeveer hetzelfde zijn gebeurd, ook al heb ik dat niet met eigen ogen kunnen zien.
Wat ik wel met eigen ogen zag was de aankomst van de eerste. Het was de 15-492, ondertussen een ervaren doffer, met vorig jaar prijs op NPO niveau vanaf dagfond en overnacht. Hij kwam uit de noordwestelijke hoek, doorgeschoten dus, zat heel hoog. Kwam aan als een stip, maakte een duikvlucht, draaide nog wat rondjes, luid klappend en opgeblazen krop. Nummer twee, duivin 16-554, meldde zich ook, wat het aantal ererondjes nog even verlengde. Daarna op het hok en binnen, nagenoeg gelijk. Kippenvel krijg ik er van. Telkens weer. Dit is de reden waarom ik in 2010 weer met postduiven ben begonnen. Kippenvel momenten en adrenaline. Het enige wat ik niet bij de sierduiven vond.
Gisteren mocht ik weer zo'n moment meemaken. Later kwamen er nog een paar duiven op een vergelijkbare manier aanzetten, maar toch, de eerste is altijd speciaal. De eersten kwamen vlot af, daarna werd het druppelsgewijs. Waar je op moet hopen bij deze omstandigheden is dat ze bijtijds de rem erop zetten, eenmaal de Wadden eilanden voorbij wordt het een lastig verhaal. Het gebeurd nog wel eens dat er duiven worden opgegeven die zijn gevangen op een booreiland, ver de Noordzee op. Sportvriend Hans kan daar nog een verhaal over vertellen.
Vooral voor de jongen en jaarlingen is dit lastig. Voor mijn hok is het mooi verlopen. Zaterdag uiteindelijk 35 van de 37 thuis. De laatste twee zijn vanochtend weer gearriveerd. Er zitten een paar laatjes bij, vorig seizoen matig afgericht, maar zelfs deze laatjes lukt het om thuis te komen. Knap, al zeg ik het zelf. Ik beschouw dit soort vluchten dan ook als een goede leerschool. Duiven moeten ervaring op doen, zonder ervaring zullen ze niet maximaal renderen. Ervaring kan alleen worden opgedaan door in te korven. Zolang de duiven gezond zijn en in een redelijke conditie maken ze goede kans thuis te komen. Kwaliteit komt vanzelf boven drijven. Gezien de afloop gisteren heb ik niets te klagen.
Nieuwe herinneringen maken. In mijn laatste blog van twee weken geleden vertelde ik over het moment dat ik nog herinneringen met mijn vader kon delen. Ik beloofde hem toen dat ik nieuwe herinnering ga maken, ook al ging hij die niet meer meemaken. Mijn vader is zes dagen later overleden. De aankomst van zaterdag kan ik niet meer met hem delen, het gebeurd ongetwijfeld op een andere manier, met andere mensen. Wat ik ook kan delen met de mensen om mij heen is zijn heengaan en het definitieve afscheid aan hem. Ondanks het grote verdriet harmonieus verlopen gebeurtenissen, intens beleefd door alle naasten.
Grote en kleine gebeurtenissen, zij zorgen voor nieuwe herinneringen. Herinneringen worden gedeeld, met mensen die dicht bij je staan, mensen die in je sociale kringen verkeren, misschien wel wildvreemden die later dichterbij komen in de kringen om je heen.
Haal het positieve uit die herinneringen, er is al genoeg negatieve energie in de wereld. Over het verloop van de vluchten gisteren was al weer het nodige te doen. Je hoeft niet in te korven, de te verwachten omstandigheden waren nagenoeg bekend. Korf je in, realiseer dan wat de gevolgen kunnen zijn. Wil je je duiven ervaring op laten doen en zorgen dat ze straks als volwaardig postduif kunnen acteren? Dan zal het af en toe veren kosten, hoe sneu ook, het is nu eenmaal inherent aan deze sport. Neem het zoals het is, kijk naar wat je wel kunt en hebt in plaats van wat het had kunnen zijn.
Nieuwe herinneringen maken, laat het van een positieve inslag zijn. Veel leuker om te delen, makkelijker om van te leren.
Tot de volgende!
