Jos Nijman
- vrijdag 13 december 2019
Het is vandaag 4 december als ik aan dit schrijven begin. De zon schijnt en als ik van achter mijn raam naar buiten kijk dan lijkt het zomer te zijn. Het is raar maar waar. Nog enkele weken dan is het Kerstmis en dan zou het de sfeer ten goede komen als het dan zou sneeuwen. Ik denk aan vroegere jaren toen de maand december altijd wit van de sneeuw was en koning vorst de scepter zwaaide. Maar dat zijn slechts nog maar herinneringen uit vervlogen tijd. De mensen van deze tijd zijn anders geworden en ook de natuur die is grillig en onvoorspelbaar geworden. Waar dit allemaal te maken mee heeft dat weet ik niet maar het is wel een feit. Nu deze maand eigenlijk geëigend moet zijn aan vrede en welbehagen klopt daar niks van. Op TV is zoveel ellende in de wereld te zien dat je er onpasselijk van wordt. Moord en doodslag, bosbranden, overstromingen en miljoenen vluchtelingen die door bommen en granaten hun land worden uitgedreven. En zo kon ik nog wel even door gaan. Verbeter de wereld en begin bij je zelf is een slogan maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Ik doe geen mens kwaad en ben niemand tot last en als de collecteurs aan de deur staan met de bus voor het kankerfonds of welk ander fonds ook, dan doneer ik dat met ’n paar euro. Dat ik wel eens uit mijn slof schiet voor het een of het ander en daarbij dan vloek, dat moet ik toegeven. Dat gebeurd dan in een vlaag van onmacht en ergernis. Maar wie heeft geen minder goede eigenschappen? Niemand is volmaakt en wie zonder zonde is mag de eerste steen werpen. Weet u het nog? Nu kerstmis staat aan te komen is het tijd voor te bezinnen. Om een goed voornemen te maken voor het nieuwe jaar van 2020. Ik heb al verschillende voornemens in mijn gedachten opgeslagen. En hoog op de agenda staat dat ik zeker mijn vrienden en vriendinnen, die ik uit mijn soldatentijd heb overgehouden, niet moet vergeten fijne feestdagen te wensen met Kerstmis met veel Geluk voor het nieuwe jaar. Bij leven en welzijn zal ik dat blijven doen tenminste als het geheugen me niet in de steek laat. Ik ga er van uit dat dit bij jullie ook het geval zal zijn zodat we samen nog jarenlang onze vriendschap kunnen delen met mekaar. De laatste loodjes die wegen het zwaarst en net als ik zullen jullie de last ook wel voelen die de ouderdom met zich mee brengt. Maar de ouderdom heeft ook zijn charme zoals bijvoorbeeld onze zilver grijze haren. Dat is de kleur die we van ons eigen hebben en daar hoeft niet aan geverfd te worden. Dat is bijvoorbeeld één van de vele charmes van de ouderdom. Waar draait het wél om? Om het feit dat elke kerstmis méér dan zo maar een feest is. Vanaf deze keer in mijn leven zullen er steeds minder volgen. Het einde komt een keer en dat is onomkeerbaar. Ik heb nooit angst gevoeld om oud te worden omdat zoiets vanzelfsprekend is. Ik heb ook al lang geaccepteerd dat ik niet meer zo beweeglijk ben als de spring in het veld die ik vroeger was. Vroeger ging ik nog al eens aan me zelf voorbij en was geen uitdaging groot genoeg. Dat is verleden tijd. Ik ga niet meer over mijn grenzen heen en doe alleen dingen die goed voelen. Nu in de laatste fase van mijn bestaan geniet ik zeer van de simpele dingen. Van koffie drinken met mijn duivenvrienden, eten bij mijn dochter, lunchen met mijn zoon en de bezoekjes van mijn kleinkinderen. Een bakje leut halen bij mijn zus van 91 jaar en
met haar een ommetje maken. Bij mooi weer rij ik dan met haar naar het bos of ergens waar we op een bankje kunnen genieten van de natuur. De wind in ons gezicht, de zon lekker voelen en de geur van de bomen ruiken. Ik heb het gevoel dat mensen gelukkiger worden van de buitenlucht. Het geluksgevoel wordt versterkt als je in beweging bent en bewust luistert naar de geluiden om je heen. Het ruisen van de bomen en het gekwetter van de vogels. Mij geeft het een gevoel dat ik leef en het zijn nu stuk voor stuk mijn gelukmakers. Of ik nog iets mis? Ja toch wel. Het enige wat ik soms mis, is het verlangen naar. Het verlangen naar iets wat niet “zomaar” te regelen is. Naar iets wat schaars en bijzonder is. En bijzonder vind ik nog altijd weer het feest van kerstmis. Omdat ik dat met mijn hele familie vier. Op zaterdag 21 december is het zover dat ik in mijn huiskamer 14 mensen aan tafel heb zitten. Ik verheug me er op om ze allemaal weer eens bij mekaar te hebben en te zien. En met hun samen chinees te eten en cadeautjes uit te pakken. Daarbij zijn de meesten onder ons ook nog nieuwsgierig naar de nieuwe vriendin van mijn kleinzoon Colin. De kennismaking met die meid is natuurlijk een onderdeel van ons samenzijn. Het is zijn derde relatie alweer en ik hoop dat deze meid de ware voor hem zal zijn. En dan is er nog de blijdschap van mijn kleindochter Selina. Nog een paar jaar en dan mag ze zich dokter in de cultuur en wetenschappen noemen maar het volgend jaar in april ook moeder. Ze is eindelijk in blijde verwachting geraakt. En om in die positie te komen daarvoor heeft ze heel wat keren op de operatiekamer van het ziekenhuis in Leuven gelegen. De bevruchting is kunstmatig gebeurd. En welke bijzonderheid is dat voor mij? Ik wordt voor de tweede keer overgrootvader. Na de dochter van Esther wordt het nu de zoon van Selina. De echo’s die zijn gemaakt hebben uitgewezen dat in haar buik een mens van het mannelijke geslacht aan het groeien is. Het is logisch te begrijpen dat we genoeg stof hebben om over te praten op feest. Wat de kerstdagen betreft ben ik zelf ook onder de pannen. Kerstavond dan ga ik met Leon en Hetty en haar ouders naar hotel “de Valk” in Urmond om een kerstdiner te gebruiken. En op éérste kerstdag dan ga ik met Etie en Wim naar Sandra in Geleen om daar samen in alle gezelligheid de dag door te brengen. En dat is nog niet koud of anderdaags dan is het weer bingo. Ik moet mijn agenda raadplegen wat dan weer voor me aan de orde is. Nog maar nauwelijks zijn de kruitdampen van het kerstfeest opgetrokken of andermaal zitten we aan de snacks en de borrel. Dan knallen de kurken bij de jaarwisseling. Dat is ook weer een dag om uit je dak te gaan. Lang leve de lol! En dan weten dat er massa’s mensen aan het creperen zijn in gammele tenten in de vluchtelingenkampen. Ook voor die mensen is het kerst . Het is slecht verdeeld in de wereld denk ik dan. Dat zijn de situaties in deze moderne tijd. Een tijd die bol staat van nieuwe uitvindingen en een reis naar de maan zelfs een fluitje voor een cent is. Alles is praktisch mogelijk maar om in vrede met mekaar te leven daar is nog altijd geen methode voor ontdekt. Nog steeds niet en dat na 20 eeuwen en 19 jaar na de geboorte van het kerstkind. Een schande is dat! Om te eindigen sluit ik met de wens dat ook jullie de kerstdagen en de jaarwisseling met veel gezelligheid en hartelijkheid door brengt met daarbij een smaakvol kerstdiner. Veel groeten van me en ……………….
Prettige Kerstdagen en veel voorspoed in het nieuwe jaar toe !
Bron
