- woensdag 29 augustus 2018
Een cel of mitochondrium in het DNA eiwitzuur van een duif weegt, meet en regelt werkelijk elke behoefte aan vluchtenergie en coördinatie. Het is een soort van intern bedrijfsbureau waar menig uurtje over valt na te praten. Zeker voor melkers die van plan zijn om in de toekomst minder jonge duiven te verspelen. Maar dit terzijde. Kalium vormt samen met net als het lichaamseigen natrium een soort van managementteam binnen de celwand of membraam. En wat doen die de hele dag. Ze doen in feite niks anders als lezen en bespreken van zogeheten management rapporten. Die ze aangeleverd krijgen van de as: darmen, alvleesklier, lever, longen, hart en hersenen. Waar instaat over hoeveel energie ze moeten blijven beschikken, afhankelijk van de vluchtsituatie. Om sowieso een groot aantal kilometers zonder gevaar voor coördinatieverlies te kunnen functioneren.
Elke liefhebber heeft weleens meegemaakt, dat een of meerdere van zijn duiven. Laat ik zeggen, nogal verward en volledig uitgeput op de klep viel. Nou, dat is een teken dat het dier in de zogeheten eiwitstress verbranding is geschoten. Dat het bedrijfsbureau gestopt is met het voortdurend berekenen van de hoeveelheden vluchtenergie onderweg. En dat elke cel of mitochondrium totaal droog is komen te staan. De signalen die anders door kalium en natrium als managementteam worden doorgegeven aan de binnenkant ervan. Is volledig stilgevallen. Het hiervoor verantwoordelijke managementteam zit in opperste nood en zal bij thuiskomst snel iets van: elektrolyse, zwavelhoudende aminozuren, vit. C – B – A en D hard nodig hebben. Om de vertrouwde elektromagnetische signaalfunctie tussen als eerste: hersenen, hart en lever weer op het juiste niveau te kunnen brengen.
Hersencel isolatie: vetzuur…
Maar vergeten wordt nog weleens, dat vetzuren ook een isolerende taak hebben op de zenuwcellen die enigszins los staan van de eiwitzuren. Ik denk dan aan de vele miljoenen hersencellen, die voornamelijk de eigen elektriciteitsvoorziening moeten zien te kanaliseren. Opdat de glucose en glycogeen voorraden in de witte en rode spieren niet te vroegtijdig verbranden, waardoor het onheilspellende melkzuurproces de kop opsteekt. Want in de duivensportwetenschap wordt wel altijd de drieslag: glucose – glycogeen – vetzuur verbranding en stofwisseling als heilig verklaard. Maar mijn inziens is de isolerende functie van de hersencellen net zo zwaarwegend. Simpelweg om de reden dat anders de elektriciteit in de kop van een duif begint te zwerven. En dat leidt sowieso tot ernstig verlies aan coördinatie en oriëntatievermogen. Ik wijs generaties lang teveel antibioticagebruik aan als de hoofdoorzaak hiervan. Plus, de zware mineralen van dubieuze kwaliteit die in omloop zijn. Waardoor de hersencellen om steeds meer vetzuurbescherming vragen, die door kalium en natrium noodzakelijkerwijs als eerste wordt toegewezen aan de eiwitcellen, mitochondrium. Welnu, het is wat mij betreft een generatie lang opgebouwd probleem, dat door kalium en natrium niet of nauwelijks nog is te beheren. Met als gevolg te vroeg versleten duiven en tevens onverklaarbare verliezen aan jonge duiven.
Kortom, wanneer een hersencel zonder zijn benodigde isolatievetzuur komt te zitten. Is het net als bij een elektriciteitsdraad waarvan de mantel is beschadigd. En kortsluiting zeker tot de mogelijkheden behoort. Dus mijn inziens in elk geval het stelselmatig terugdringen van antibioticagebruik een stap in de goede richting.
