- dinsdag 21 mei 2019
Maandag 13 mei - Het was zo'n weekend -
Valt nog weinig te klagen over het weer, ondanks al weken weekend voorspellingen waarbij het lijkt of de wereld vergaat. Bij de zuiderburen zitten nieuwe bestuurders op het pluche die geen gelegenheid laten lopen om een masterclass egofietsen voorbij laten gaat, micromachtsvertoon. Uitstellen is gemakkelijk en het klapvee juicht toch wel mee, schijnbaar veel glazen bollen daar. Hier niet veel minder trouwens, kijk maar eens op Facebook als er uitgesteld worden, allemaal blijdschap, allemaal duimpjes en smilies, en ja vooraf heb je altijd gelijk zo. Gewoon inkorven, rijden en dan maar kijken of het weer zich aan ons aanpast. Eindelijk dan weer de ouden de mand in, pas voor de tweede keer dit jaar, dat drukken is wel echt doordrukken en het thuiskomen lijkt helemaal nergens op. Op de lokale uitslag lijkt het nog wel mee te vallen, is logisch ook met vier programmaspelers en voor de rest avondvierdaagsevliegers, uit onze eigen mond de gevreesde B-poule. Niet dat we die officieel hebben, in een ver verleden wel, we vieren het wel op deze manier, lokale ludiekiteit. We hebben in ieder geval wel vergelijkingsmateriaal en gegroepeerd omhoog kijken en tijdens het wachten tot maar afvragen of ik ze eigenlijk wel ingekorfd heb? Op weduwschap konden ze in het verleden nog wel redelijk en soms goed meekomen, met jongen in de schaal toch heel anders. Ben nog een beetje sportman, een positief verassinkje zou wel grappig zijn, zit er totaal niet in. Alle snelheid is ook echt wel uit de hokken geselecteerd. In het verleden nog wel eens een halve snelle of Belgische dagfond in de vliegploeg die zich van voren wisten te melden. Als je ze maar vaak en ver genoeg speelt verdwijnen ze vanzelf van de hoklijst, maar net wat je prioriteit is. Bij de jongen zitten wel een paar vreemd gekruiste experimenten, alleen verhuizen die na het seizoen naar de eilanden van de eeuwige lente om daar het strijdperk over zee te betreden. Zover is het nog lang niet, eerst maar eens uitvinden of er een goed kompas op zit. De jaarlingen en laten lijken het weduwschap op te pakken, hun plaatsje gevonden en de rust neemt de overhand. Kwamen niet voor de eerste oude, daarna wel vlot achter elkaar en voor de avonduren allemaal terug op het hok, zelfs nog een laatje in de plus, zeker een paar weken uitverhuizen geweest. Ze worden niet getoond, zo uit het hok de mand en bij thuiskomst de beloning. Deze week nog een keer op de midfond en dan volgende week donderdag alle groene ringen richting de dagfond, kijk ik nu al naar uit. De oude op jongen wilden vorige week nog wel aardig rondjes maken, alleen van beide ploegen op het laatst een handvol die zich later meldde. Die hebben ergens een natuurlijke snackcar gevonden, het zand aan de snavels. Het is al zo, nestspelers zullen het herkennen. Zij die ze hele middagen los hebben en 's avonds de vlaggen er onder doen eens ze verzadigd zijn. Ik kende het niet van de mijne, op weduwschap geen last van, dus ga ik er maar vanuit dat heb binnenkort weer gebeurt is. Denk dat ze het bij het grootbrengen van een ronde laten vorig jaar hebben opgepikt, het zal. Vorige week de duivinnen ingepakt en stuk gaan rijden, toen trapten ze er nog in, de tweede keer duiken ze gewoon naar beneden en doen wat ze deden. Mocht je zelf denken goh wat trekken die nestduiven van mij, of er traint één of kleine groepjes alleen, dikke kans dat die zij ook gaan snacken. In een ver verleden op de Ponderosa een ploeg weduwnaars overgenomen die leken flink te trekken, zo nu en dan één die knetterend overvloog. Tot de ontdekking kwam dat ze bij de IJssel wat lekkers konden vinden dan wat hun allemaal aangeboden werd in het hok. Die ploeg raakte razendsnel gedecimeerd onder het nieuwe regime. Kijk er alweer naar uit dat ze weer op weduwschap zitten, nog even doorbijten. Het doel ligt later dit jaar, dus, drukken, drukken en voorbij de horizon blijven kijken. Toch nog een jammer maar helaas op de midfondvlucht van zaterdag. Ben je blij met alle groene ringen, en dan komt de downer, als je persoonlijke favoriet bij het uitdraaien van de klok niet op de lijst staat, toch een knoopje in de maag. Zondagochtend nog enigszins hoopvol als een nog enthousiast jeugdlid naar de hokken, en? Helaas de schuifjes konden onsuccesvol gesloten worden. Had hem graag bovenaan de lijst richtig Catalonië gestuurd, heel langzaam krimpt die lijst wel. Vorige week nog een vierjaarse zo van het hok verdwenen. De op papier zuivere fondduivin die niet had opgelet in de opleiding en juist op de korte vluchten regelmatig van voren wist te eindigen, is niet meer. Al jaren zo in deze toch wel ruige omgeving, zodra ze het vierde levensjaar nog in de buitenlucht doorbrengen, dan passeert de houdbaarheidsdatum wel extra snel van de verpakking. Vandaar vaak de keuze om de driejaarse beteren een beschermd onderdak te geven en voor hun nazaten te gaan. Daar wist die Bredero niks van. Vooruitkijken dan maar, nog wat clichés en werk aan de winkel, op naar beter. Of had je liever een groot succesverhaal gelezen hier? Beter blijven bladeren in papieren of digitale droomwerelden van anderen dan..
Zondag 19 mei - Mei, mij duurt het veel te lang -
Prachtig weer dit weekend, de ochtendmist even doorbijten en na paar uurtjes snel op de ligbank. Zit op zondagochtend nog op een paar duiven te wachten en dat was niet de bedoeling van het inspelen. Het blijft natuurlijk wel altijd nog natuurlijke selectie en daarmee zal er een reden voor zijn. Van de drie herintredende laatjes, die wel overlevingsdrang maar weinig kompas blijken te gebruiken, zijn er nog twee onderweg, dat was wel wat te voorzien. Alleen dat er twee witringen zich nog niet gemeld hebben is enigszins vreemd. Ook voor hun wel weer een achterliggende gedachte, lees mogelijk niet direct zichtbare oorzaak. In beide gevallen hun laatste grote vlucht vorig jaar niet goed afgerond, onderhuids dan wel geestelijk schade opgelopen. Zo maar kunnen dat dit zich nu in negatieve zin opbreekt op een toch verder normale vlucht. Juist die laatste overgebleven van die jaargang verdwijnen van de hoklijst, het zij zo. Een complete jaargang waar als tweejaarse een flink ploeg van over was, zo de Bermuda driehoek in. Reden dat deze twee er nog wel zaten waren eerdere wel een keer goed op de lijst. Gisteren weer laat begonnen in het kielzog van de rest van de B-poule. Het verschil is nu wel heel helder, als de snelle mannen hun 'eigen' deel op papier hebben, begint de rest van het lokale peloton pas te tellen. Hier gaat nou eenmaal zo als je het wilt zien. Iedere honderd kilometer op de teller erbij, lijkt tien minuten extra achterstand op te leveren, zeker bij normaal echt duivenweer. Er aan wennen is geen keus, als ze dan maar goed komen, en dat was wel het geval. Tenminste zij die wel kwamen uiteraard. En een stuk beter dan vorige week, al waren de omstandigheden ook een stuk eenvoudiger, het peloton langzaamdravers veel minder uit elkaar geslagen. De ouden op middelgrote jongen waren vorige week gestopt met trainen en dan mist de spanning over het hele lichaam. Verder prima in orde ook zichtbaar om de broedschalen, zo ook bevestigd na het mestonderzoek. De jaarlingen hebben nog steeds moeite met de gescheiden situatie, kunnen de ouden niet eens bijhouden. Moet ook zeggen dat die afdelingen aan de oostkant een stuk later pas de zon in het hok krijgen, reden dat zij daar zitten en de ouden aan de westkant, zij moeten het mooie weer maken. De groenringen moeten eerst maar eens laten zien echte marathonistas te zijn, tot die tijd anoniempjes. Die nu nog echt koude afdelingen willen overigens ook prima vliegen, later in het jaar als de zon nog wat hoger staat. Gisterochtend nog druk bezig met nog eens op spinnewebbenjacht onder de pannen en ramen plus luchtinlaten schoonmaken, waren ze wel aan toe. Handen weer aan alle kanten open gehaald aan uitstekende spijkers op vreemde plaatsen. Niet eens zozeer gepoetst voor het publiek op de tribune, als wel voor wat extra zonnestralen en frisse lucht aan de binnenkant. Verder weinig paspoezen aan dit deel. Voordat de ouden thuiskwamen alle schalen met de jongen op de vloer gezet en dat leverde best wat verbaasde blikken op bij de thuiskomers. Moesten ze even omschakelen en weer een methode om de boel te drukken. Had ik al vermeld dat er flink gedrukt wordt en dat het om de rem gaat in dit geval? Best tegen mijn natuur in, en toch nog wat willen leren. Variabele tijden van voeren, laten trainen, geen vast voersysteem, ieder week anders. Deze methodiek wel al eens eerder gehanteerd en dat was destijds best succesvol in het eerste deel van het fondseizoen. Totale anti motivatie. Leerprocessen en doelen, zou zo uit een theorieboek management kunnen komen, leuk voor de auteursrechten, wat je er verder mee moet? Vooral volhouden en doorzetten, anders niet meer dan papierverspilling. Dus door de tegenslagen en tegenslagjes heen, al vaag genoeg? De omschakeling dus, oude duivinnen bij de jongen vandaan en zien of ze weer aan het vliegen krijg, gaat nog een opgave worden. De jaarlingen gaan volgende week de rappe mannen na een paar tellen uit het zicht verliezen op hun eerste dagfond, en mijn vader en mij nog flink wat extra uren zonnebaden opleveren vermoed ik. Geduld en blijven ademhalen, zo op de mountainbike naar de hokken, rechtop in de wind... Zou Jim dit ook lezen of rent die nog steeds met zijn vlag door de tuin rennen denk je?
