- zondag 17 september 2023
Je wil niet weten wat ik in de loop der jaren allemaal heb uitgespookt om duiven harder te doen vliegen. - Voor het inmanden een andere doffer in de bak van een weduwnaar gezet. - Broedende duiven handvollen eieren ondergeschoven. - In kunsteieren deed ik steentjes of een insect zodat het leek of er leven in zat. - Zelfs heb ik spiegels in broedbakken geplaatst zodat de duif die daar huisde zich bedreigd zou voelen. - En nog zo veel meer met steeds dat ene doel voor ogen: De duiven boven hun beste niveau tillen.
Als snotneus begon ik er al mee. Met "trucjes" geleerd van halfdronken liefhebbers in rokerige kroegen die er in geloofden of gewoon gewichtig wilden doen.
De inmandlokalen waren toen dorps caf's. Ik woon niet voor niets pal tegen de Belgische grens.
HELAAS
Maar helaas.
Weinig van die "trucs" hadden de gewenste uitwerking. Toen ik een spiegel in een broedbak plaatste werd de duif die daar woonde niet nijdig op het eigen spiegelbeeld zoals me was wijsgemaakt, integendeel die dreigde van het nest te lopen. Als ik plastic eieren met daarin steentjes onderschoof keek zo"n broedende duif me aan alsof die wilde zeggen "Moet jij niet naar de dokter?" Door die trucs lukte het me zelfs steengoede duiven hun prijs te doen missen en daarom ging ik een beetje die kampioen geloven die altijd zegt: "In motivatie geloof ik niet. Voor mij tellen maar twee zaken.
- Ze hebben vorm of geen vorm.
- Ze kunnen het of ze kunnen het niet.
De rest is bladvulling. Gezever in de marge." De man speelt goed, ik heb hem nooit op een leugen kunnen betrappen en van zulke leer je meer dan van halfdronken liefhebbers in rokerige kroegjes of mensen die gewichtig willen doen.
TERRITORIUM Ik schrijf het vaker, gehechtheid aan het territorium is de voornaamste karaktertrek van een goede duif.
Wat mij betreft voornamer dan een sterke rug of wat dan ook
In natuurfilms zie je hoe dieren zich doodvechten om het eigen territorium te verdedigen. Wat dat betreft zijn het net mensen, die moorden elkaar uit om een lap grond. Zo was het ten tijde van Ceasar, Napoleon, Hitler, Saddam en Assad.
En zo is het nog in Isra'l. Als het eigen territorium zo belangrijk is spreekt voor zich dat dat aangenaam en leefbaar moet zijn. Mensen maken hun huizen gezellig, bazen de werkomgeving, onderwijzers hun klaslokaal.
Omdat men weet hoe belangrijk dat is.
Dat kan je doortrekken naar duiven.
Verkerk zei ooit:
"Als ik al een geheim heb dan is het dat ik er alles aan doe de hokken zo aangenaam mogelijk te maken voor mijn duiven."
Ik geloof dus ook niet dat duiven van de ene dag op de andere door welke ingreep dan ook vorm krijgen. As je al eens iets doet is belangrijk te weten dat wat je ook doet dient te worden opgebouwd. Dus niet de avond van inmanden gekke dingen doen.
LIMBURGER Ooit nodigde een Limburger die de sterren van de hemel speelde me uit "eens naar de duiven te gaan zien". Ik maakte daar gretig gebruik van.
Van mensen die "de sterren van de hemel spelen" kun je immers leren.
En daar mag niemand zich te oude voor voelen.
Op het hok vroeg de man me "valt je niks op?"
Hoe ik ook mijn best deed, mij viel niets op. "Tel de duiven eens" zei hij toen. Ik telde, kwam aan dertien duiven, en toen viel mijn franc.
"Dat is mijn geheim" lachte de man en ging verder:
"Natuurlijk moet je goede hebben maar een dertiende duif op een hok met twaalf bakken kan wonderen.
Je moet de duiven dan wel in de bak voeren. Die "losse" doffer wil ook eten en zal steeds als je voert de ene bak invliegen of de andere.
Het kan echt de vlam in de pan doen slaan. Want geloof me, de haat voor de indringer is een grotere motivatie dan de liefde voor de duivin. Zo"n overtollige doffer is ook bruikbaar als de duiven op reis zijn. Dan kun je een bak openen waarin je hem even laat aarden. Twee duiven die beide dezelfde stek willen?
Ongelooflijk wat dat teweeg kan brengen. Alles wel onder controle houden. Met een doffer die uit zijn bak is gevochten is niets meer aan te vangen."
Tot zover de Limburger. Ik heb ooit grotere onzin gehoord.
Op een weduwnaarshok laten velen een of meerdere bakken leeg en afgesloten.
Op gezette tijden wordt die geopend en het resultaat kan weer verbijsterend zijn.
L-VORM EN SCHABJES Om bovengenoemde reden ben ik voorstander van het plaatsen van broedbakken in L-vorm als dat even kan. Of recht tegenover elkaar. Zoals ik eens zag bij Kris Cleirbauts.
In plaats van een broedbak openen kan je tijdens het seizoen ook schabjes aanbrengen. Liefst niet te ver van de broedbakken. Het heeft een dubbel effect. De ene duif eigent zich een extra plaats toe, andere die er naast huizen voelen zich bedreigd. Neem van me aan: Je bereikt er meer mee dan met vitamines of soortgelijke rommel.
OOSTERS Nu we het toch over het hok hebben, nogal wat liefhebbers hebben de duiven tegenwoordig op roosters zitten.
Aldus moeten ze minder schoonmaken en dat bespaart ze tijd.
Maar er zijn roosters en roosters.
Mijn eerste waren van ijzer. Voor hokken voor jongen en weduwnaars deugen ze niet, voor voli'res voor weduwduivinnen zijn ze bruikbaar. Jongen hebben er weinig aard op, die zullen zich er niet ontspannen op neer vleien en zeker bevorderen die niet het bouwen van nesten. Weduwnaars kunnen dan weer beschadigde pennen krijgen. Kunststofroosters (licht en zuiver) en houten roosters zijn beter.
22 MILLIMETER Andre Roodhooft heeft roosters destijds bijna tot studie verheven. Alles heeft die uitgeprobeerd wat betreft de ideale afstand tussen de latten. Zijn de openingen te klein dan valt de mest er niet door, zijn ze te breed dan wordt het lopen bemoeilijkt. 22 Millimeter leek hem de beste. Toen Voets in 1989 heel de provincie Antwerpen voor gek zette met weinig weduwnaars ben ik daar een kijkje gaan nemen. Maurice sukkelde met zijn gezondheid, kon de hokken niet poetsen en vloog met duiven op (houten) roosters heel de boel aan flarden. Gebrek aan tijd om schoon te maken hoeft geen belemmering te zijn om te presteren of erger nog reden duivensport vaarwel te zeggen.
Dat leerde ik al bij Voets. Sympathiekere liefhebbers kende ik niet, betere vakmannen evenmin.
