‘Wat goed is komt snel’ is een veel gebezigde uitdrukking, ook in duivensport. Er zit iets in. Zo zie je aan beginners al gauw of het iets wordt of niet, soms alleen al door de vragen die ze stellen.
Nu hoef je gelukkig geen kampioen te zijn om van je hobby te kunnen genieten. De kampioenen en profs in onze sport zijn vaak meer gestresseerd dan de hobbyist, alleen al vanwege het “moeten’. Bij de hobbyist moet niets.
Streekgenoot E, pas bezig, liet weten dat hij nog geen jong in het nest had horen piepen. Leerde zijn omgang met dieren eerder dat dat een goed teken is? Niet onmogelijk.  
Want geloof me, of je een goed of minder goed seizoen gaat maken valt nu, in januari, al goeddeels te voorspellen. Er zijn uitzonderingen, maar niet veel.

VOORTEKENEN
-Als het koppelen al niet vlotjes gaat, als na pakweg 16 dagen nog een flink deel van de duiven niet gelegd heeft, kan dat twee redenen hebben:
a. Je doet zelf iets niet goed.
b. Of, wat aannemelijker is, er is iets mis met de duiven. Velen maken zich bij problemen wijs dat het wel zal komen door het koude winterweer. Straks zullen zulke mensen wel beter weten.
-Van heel lang geleden herinner ik me nog X, een van de betere spelers in het dorp. We speelden nog uitsluitend weduwschap. De duiven mochten in die tijd een jong groot brengen en de volgende ronde eieren werd weg gesmeten. Toen X zijn jongen speende hadden er nog maar enkele gelegd. Hij maalde er niet om. Ik dacht er anders over. ‘Een concurrent minder’ ging het door me hen. En dat bleek ook zo.
Nog geen eieren in de schotel als jongen worden gespeend is fout!   
-Het kan altijd dat een duivin maar een ei legt. Gebeurt dat met meerdere dan heb je een probleem. Dat heb je ook als te veel eieren onbevrucht zijn. Tien procent ‘vuil’ is wat mij betreft het maximum. 
-Het opgroeien van jongen is opnieuw een graadmeter.
Soms gaan jongen net uit het ei al dood.  
Soms zijn er die je de hele dag hoort piepen.
Soms is er een duidelijk verschil in grootte van jongen in hetzelfde nest.
Jongen kunnen te snel uit de schotel komen en amper bij machte zijn er terug in te kruipen. Fout. Ze mogen ook niet rechtop in het nest staan en evenmin met kromme rug naast de terug broedende ouders zitten.
-Die dingen gaan vaak samen en zijn dus reden om het komende seizoen nu al met zorg tegemoet te zien. 

ALTERNATIEF
Normaal komen jongen, voordat ze 2 maanden oud zijn buiten.
Sommigen houden ze langer vast, ook uit angst voor de roofvogel. Dirk van Dijck met name was er zo een. En als zijn jongen, soms bijna 3 maanden oud, vrij kregen ontbrak ‘s avonds vaak nog een kwart. Maar het liep steeds goed af.
Jongen na het spenen dus nog enkele weken in een volière houden kan.
Het doet denken aan die twee ‘ophok plichten’ vanwege vogelgriep van destijds. Duiven moesten in het prille voorjaar op gehokt blijven. Dat gold voor alle duiven, ook  pas gespeende piepers. Er werd fel tegen geprotesteerd. ‘Straks gaan ze met duizenden verloren’, zo kon je horen en velen zaten met de bibber op het lijf.
Toen die ‘opgehokte’ jongen dan eindelijk los mochten, drie maanden oud of zelfs meer, liep het met een sisser af en was van massale verliezen absoluut geen sprake.     

AANPASSEN
Normaal vliegen winterjongen in februari uit en tegenwoordig maken velen in april al een begin met lappen. De manier waarop (wanneer, hoe dikwijls en met welke sprongen) hangt af van hoe de jongen zich gedragen.
Steeds meer hoor je dat jongen die niets mankeren in het voorjaar weigeren te trainen. Heb het zelf meerdere keren mee gemaakt om later vast te stellen dat dat mogelijk mijn beste jaren waren.
In zo’n situatie, met jongen die van het hok op het dak vliegen en van het dak op het hok moet (na een tijdje) natuurlijk ingegrepen worden.
Je mag ze al eens opjagen, zonder dat ze je zien uiteraard, en zulke vereisen een voorzichtige aanpak bij het opleren.
Met jongen die, als je ze vrij laat, met veel lawaai het hok uit stormen, lang weg blijven om dan uitgeput in groepjes terug te komen en met hangende vleugels op het dak vallen mag je anders om gaan.
Met zulke hoef je niet veel te rijden. Je kan probleemloos vanaf 10 km. starten en je mag  sprongen maken.
Samengevat: ‘Aanpassen’ is het sleutelwoord in het Darwinisme en dus  ook hier van toepassing. Met jongen die niet spontaan trainen moet(!) (en niet mag) je van erg  kortbij beginnen, je kan er niet vaak genoeg mee op stap en dan kan het met de prestaties dus toch nog goed komen. Jongen die spontaan hard en lang trainen mag je harder aan pakken.    

DE AANKOMSTEN   
Is het wel of niet slagen van een komend seizoen dus redelijk voorspelbaar, voorspelbaar is ook vaak het resultaat op de dag dat gevlogen wordt.
Ooit kon je in mijn woonplaats op wedstrijddagen bij aankomst van de duiven al in schatten of je vroeg ‘zat’ of niet, afgaande op de duiven die je over had zien komen.
Had je (in de voorvlucht) amper of geen duiven gezien voor je pakte dan kon je gerust zijn. Waren er al veel ‘over’ dan zat het niet goed.
Maar tijden veranderden. Op vliegdagen zie je al jaren geen duiven meer vliegen en dus kan het nu gebeuren dat een duif hopeloos laat is terwijl je voordien nog geen pluim gezien had.
Ook de manier van aankomen en binnen komen is vaak veelzeggend. Als mensen hier kwamen letten maakte ik vaak een merkwaardige uitslag.
Bijzonder goed of juist niet. Ooit hadden we een halve ramp uit, schrik niet, Quievrain. Dirk Donckers, uitgerekend de man die ze van zo’n vluchtje vaak met een  aantal tegelijk krijgt, was getuige.
Speciaal was ook die dag dat Bart van Oeckel kwam letten. Meestal verwees ik hem later naar de uitslag door, maar toen niet.
De eerste duif viel op het piepkleine plankje, treuzelde even en ging toen toch wel op de grond zitten zeker. Een paar weken later zag ik hem weer.
‘Uitslag viel niet mee’  Bart.
‘Vreesde ik al, er zat niets achter’ was zijn veel betekenende reactie.      

• Vorige
• Volgende