- zondag 06 oktober 2024
Mensen vragen me wel eens of iemand die stukjes schrijft niet vaak kritiek krijgt of problemen heeft. Valt best mee.
Een keer een aanvaring gehad met de WOWD. Het ging over jonge duivenvluchten verder dan 400 kilometer.
‘WOWD’ staat voor ‘wetenschappers die het beste voor hebben met duivensport’, las ik ergens. Zal ook wel, maar daarmee hebben ze de ‘duivensport wijsheid’ niet in pacht. Aan die verdere vluchten voor jongen moest een eind komen vanwege te grote verliezen. Ik beweerde dat ze er helemaal naast zaten. Dat de meeste jongen verloren gaan aan huis en van de eerste (lap)vluchten. Ze bleven volhouden, kwamen met statistieken die niemand begreep, schaften de verdere jonge duiven vluchten af en toen de discussie onvriendelijk werd zweeg deze roepende in de woestijn maar. Verder eens ‘een aanvaring gehad met een reglement’ wat ‘een zaak’ werd. Die werd gewonnen.
GETROFFEN
In de winter die volgde zag ik mijn opponenten van weleer tijdens een Afdelingsvergadering. Voor een volle zaal wezen ze op de ‘de zaak’, ook dat zij die verloren hadden en regels zouden worden aangepast.
Geen rancune, geen wrok. Hartverwarmend.
Ooit ook een vervelende mail gehad omdat ik een naam verkeerd had gespeld. Heb excuses aangeboden maar die naam nooit meer gepubliceerd, niet verkeerd gespeld en ook niet goed gespeld.
Iemand aanpakken op een letter verkeerd in de naam?
Getuigt van weinig hersens en geen fatsoen.
Dat waren de problemen in ruim 40 jaar schrijverij, valt dus wel mee.
ANDERS
Nu heb ik soms wel het gevoel dat mensen egoïstischer worden.
En het ‘wij gevoel’ steeds meer verdwijnt. Ooit zat ik in zowat alle besturen die denkbaar waren. Wat waren die vergaderingen een afknapper.
’s Avonds of beter ’s nachts kwam je doodmoe thuis en wat had je bereikt? Niets.
Er werd alleen gebazeld over andere berekening van kampioenschappen, andere kringen, andere lossingen. Ook zelden iemand die niet voor eigen straatje sprak. Dienaangaande hoor ik dat er in Brabant niet veel is veranderd.
Duivensport is een individuele sport, maar wat velen wel eens vergeten is dat we collectieve belangen hebben.
De sport is voor de overgrote meerderheid hobby, een toffe vrije tijdsbesteding waarvoor je de ander nodig hebt.
In Amerika hebben ze daarvoor een mooie uitdrukking:
‘Je moet niet zeggen TEGEN wie je speelt maar MET wie’.
Een heel klein beetje is het te verklaren. Hier werd altijd flink wat gepoeld. En daarmee zijn duivenclubs de enige clubs waarbinnen leden proberen elkaars geld af te pakken.
NIET TE GELOVEN
Zo worden door mede sportgenoten(!) brieven gestuurd naar de dierenbescherming na een ongelukkige lossing waarbij duiven verloren gingen.
Niet te geloven toch?
In België kreeg het bestuur van een duivenclub mensen van de belasting op bezoek nadat die een brief hadden gekregen van een lid van die club.
Echt iets voor duivenmelkers? Was het maar waar. Zulke zaken lijken een afspiegeling van de samenleving.
Dat onderlinge gesteggel zou minder erg zijn als onze sport bloeide en het niet op enkele leden meer of minder aan kwam. Maar niets is minder waar.
Kritiek moet. Maar blijven katten en kritiek uiten met vooral het eigen belang voor ogen is zagen aan de tak waar je zelf op zit.
POORT OP SLOT
In mijn directe omgeving is een duivenspeciaalzaak die enkel op bepaalde dagen van de week open is.
Ooit kwam het zo ver dat ik op die dagen de poort op slot deed.
Omdat ik wist wat je van sommige bezoekers kon verwachten. Hun favoriete gespreksonderwerp was niet duiven maar mensen.
- ‘De duiven van A komen ook van geen kanten he?’
- ‘B heeft een verre vakantie geboekt. Is er aan de bijproducten die hij verkoopt zo veel te winnen?’
- ‘C speelt goed, maar die ligt dan ook midden in bed. De duiven komen over zijn plaats binnen.’
- ‘D speelt met de massa uit hebzucht. Die wil verkopen.’
Spelen ze slecht dan hebben ze altijd wel een smoes.
We klagen soms dat de ‘buitenwereld’ geen respect heeft voor duivensport. Maar hoe kun je van anderen respect verwachten als we niet eens respect voor elkaar hebben? Gelukkig, natuurlijk en uiteraard zijn er ook veel fantastische sportgenoten.
OOK VERKEERD
Alles slikken, nooit ergens iets van zeggen of kritiek hebben is ook niet goed.
Het lijkt zelfs dat, in Belgie vooral, te lange tijd te weinig gebeurde.
Te lang ontbrak het in duivensport aan positieve kritiek, nieuwe denkbeelden.
Nu die zo onder druk staat is naar elkaar luisteren meer dan ooit wenselijk.
Natuurlijk is een beetje egoïsme niemand vreemd.
Ik zal het nooit hardop zeggen, maar elke week als er gevlogen wordt hoop ik weer opnieuw, dat de wind mijn duiven op hun thuisreis gunstig gezind is. Ofwel ongunstig voor de concullegae. Vind dat niet echt grensoverschrijdend.
TE GEK
Denk nu niet ‘A.S. komt weer eens langs om iedereen de les te lezen.’
Maar soms voelt iemand die columns schrijft over duiven zich als een hardloper in een doodlopende straat.
Meningen mogen botsen, maar daarmee beschaafd om gaan is voor velen kennelkijk een probleem. Een probleem zo groot dat het bestuur van de ZLU het niet meer aan kon en er enkele weken terug mee kapte, dus exit ZLU.
Kan daar helemaal in komen. Het gekrakeel is zelfs reden dat ik jaren terug al helemaal klaar was met Facebook.
BRIEF IN KAPEL
In een kapelletje in het nabije Ulicoten hing ooit een briefje waarvan ik een foto maakte. Een deel er van hier onder:
‘Spreek jouw waarheid maar luister ook naar anderen, ook zij hebben iets te zeggen.
Er zullen altijd mensen zijn die minder of beter zijn dan jij.
Aanvaard het klimmen der jaren, neem met gratie afstand van je jeugd. Ontwikkel geestkracht om je te wapenen bij onverwachte tegenslag maar maak je geen zorgen om hersenschimmen. Ondanks alles is dit nog steeds een prachtige wereld.’
Het zou honderden jaren terug geschreven zijn door een monnik.
Maar nog altijd van toepassing en goed om mee te nemen nu de tijd van vergaderingen er weer aan komt.
Ik heb ook ooit in een Afdelingsbestuur gezeten. Geloof het of niet, sommige medebestuurders gingen met knikkende knieën naar vergaderingen.
Vanwege het niveau van sportgenoten waarvoor ze zich uitsloofden.
