- donderdag 25 april 2019
Zondag 21 april - Mooi potje -
Volgens mij heeft de duivensport gisteren collectief een prachtige dag beleeft, of je ploeg moet al niet op stoom geweest zijn, beetje tegengevallen. Open deur natuurlijk met dit weer wachten is waar we het voor doen, kijken of ik nog wat clichés kan weven door mijn gekrabbel. Vanochtend al mooi vroeg op de mountainbike naar de hokken om te constateren dat er na 14.30 gistermiddag geen veer meer bijgekomen is, en zo verging het de vorige twee vluchten ook al, iets bijzonders. De ploeg laten wordt iedere stap ingekort, je kan het leren noemen, of ze het goede leren is nog maar de vraag. Ze hebben het echt lastig, of dat door de aanhoudende oostenwind ligt, zou zomaar kunnen, ze blijven maar via Noord Holland terugkomen. Terwijl de jongen net geland waren kwam er nog een laat doffertje terug uit de richting van het IJsselmeer, halve staart eruit. Zou het wel mooi vinden als er zich nog wat melden, als ze dan maar vlot herstellen, volgende week moeten ze de mand weer in. Na een Deventer en Kalkar zou je denken dat ze toch wat leren en gemakkelijker thuis zouden komen? Blijkbaar zitten kwaliteit, talent, zelfvertrouwen en oriëntatie toch nog steeds niet op lijn. De jaarlingen komen best aardig, zitten met de laten in dezelfde afdeling, doffers en duivinnen nog door elkaar, puur gemakzucht en voor dit kattengespin nog geen reden om te veranderen. Wel krijgen ze alvast de Start en Athletic mengeling om ze vliegklaar te maken, kunnen ze wennen en ik aanpassen waar denk dat het nodig is, blijven leren. De oude vliegers zitten bijna een week op eieren, hier ook weinig reden tot haast nog. Volgende week voor het eerst de grote mand in, zit die maar alvast in de vleugels. De week daarna zitten ze op heel kleine jonkies, nog maar zien of ik ze dan wel of niet speel, daarna een paar weken achter elkaar en kilometers maken, richting? Meende dat het aardig rustiger met de rover aan het worden was, viel toch even tegen. Het blijft nog wel altijd een rover en die blijven leren. 's middags de ouden eruit, duivinnen als groep naar buiten en dan de doffers van het nest halen, één voor één naar buiten. Dat bleek voor het eerst niet handig. Ik had de dag na delict door toeval wel een aantal grote zwarte pennen zien liggen, maar verder geen acht op geslagen, ik miste toch geen vlieger op dat moment? Het toeval veroorzaakt doordat er een ransuil in de boom achter de hokken zat en die ging niet aan de kant van mijn geklap. Een bal werkte na drie pogingen beter. Dacht eerst tot mijn blijdschap dat het een oehoe was, google zei toch wat anders. Dan het moment dat ik de doffers van het nest zou halen en een bak leeg bleek te zijn, kon alleen gepakt zijn op het moment dat hij net buiten gezet was, daarna is er geen paniek geweest, geen van de ploeg die het heeft zien of horen gebeuren. Die van mij broeden achter karton, zie niet altijd of de nesten bezet zijn. Het kwartje viel meteen, een vijfjaarse zwarte doffer met geplande bestemming Catalonië vermist. Een prachtige maar redelijke vlieger, toch had ik graag geweten of hij de echte eindbestemming met succes zou kunnen afleggen. Keer of wat bij de Spaanse grens gelost en veilig thuisgekomen, wordt je 10 meter van je nest gepakt, wat een einde. Zijn plaats zal worden ingenomen door een reserve tweejaarse die nog steeds los tussen de ouden zit, redde zich prima. Waarom een reserve? Kwam gewond thuis van de eerste dagfond vorig seizoen, herstelde, vitessevluchtje mee en zo naar Bergerac. Deed er wat langer over dan de anderen, mag je ook verwachten, kwam er wel door en nu maar eens kijken of er vliegers kwaliteit op zit. Liggend op de reservebank nog herstellen van mijn juist afgeronde fietserij. Had mijzelf te pakken, dacht ach het is mooi weer, pak het slingerfietspad door de bossen een keer. Dacht de goede afslag gepakt te hebben, alleen een zandpad? Te vroeg dus, en het zandpad veranderde in een niet te fietsen woestenij, kruipend vooruit, volle bak in het zweet. Was blij na afslag links alsnog het verharde pad te vinden, dacht door zuurstofgebrek zelfs de paashaas met mandje eieren op de rug mij aan te zien moedigen. Aardige vent trouwens. Voordat ik mijn plaats op de reservebank opnieuw ga bezetten, balletje trappen kijken en zien of Mattieu de Limburgse bergen nog eens zegevierende over komt, zo nog maar eens naar hokken. Kijken of er nog een winterkampioen zich gemeld heeft en de ouden een uurtje laten toeren. Nog wel één voor één van het nest, wel als groep naar buiten en er bij blijven, opletten en wie weet klappen in je handjes blij blij blij, aanpassen als een rover dus. Zal toch wat conditie op aangebracht moeten worden, nog een lange weg, alle tijd van de wereld, de rem er op, heb ik nog wat clichés vergeten?
