Ha Harry,
Door een beetje drukte op het werk (klanten die mij letterlijk twee volle dagen bezighielden) en een druk weekeinde door een ongekende familie-activiteit, een beetje verlaat antwoord.
Ik las op je Facebook dat je plannetje dat je vorige week uit de doeken deed niet echt het gewenste resultaat teweeggebracht heeft. Zelf was ik geen groot jonge duivenspeler, op een aantal seizoenen na, maar grote veranderingen in het seizoen brachten mij zelden succes. Alles je te veel wilt kun je ook het deksel op je neus krijgen. Gewoon volgend jaar alles hetzelfde houden als het lekker loopt of begint te lopen. Voor dit seizoen heeft dit niet veel zin meer want nog een klassieker te gaan en het zit er alweer op.
En dan begint inderdaad het stille seizoen of is het feitelijk het “silly” seizoen. Immers na ieder seizoen wordt er geklaagd, worden er voorstellen ingediend, wordt er veel vergaderd en uiteindelijk is het nooit goed. Deze cyclus herhaalt zich jaar in jaar uit. Zelf aanschouw ik dit nu zo’n veertig jaar en nog steeds hebben we met zijn allen de perfecte duivensport nog niet kunnen vaststellen.
De vraag is af het dan ook ooit nog zal lukken, want één ding is in die veertig jaar wel aanzienlijk veranderd. Van enige vorm van saamhorigheid is namelijk bijna geen sprake meer. Het is voor de meeste melkers “ikke, ikke en de rest mag ….” geworden. Een beweging die door de opkomst van de sociale media nog een beetje versterkt lijkt te zijn, omdat veel individualisten ook nog eens de wijsheid in pacht menen te hebben. Ze schromen bovendien niet hun mening ongezouten rond te brallen als ware het de opperste waarheid. Waarbij het tegendeel helaas meestal waar is. Het valt dan anno 2022 niet mee om bestuurder te zijn. “Het is nooit goed of het deugt niet” en in dit klimaat is het lastig besturen. Om het mild te verwoorden.
Bijkomend probleem is daarbij inderdaad dat ook bestuurders zich schuldig maken aan hetzelfde gedrag als de individualisten op de sociale media. Ook zij baseren hun beleid op meningen en gedachten en niet op feiten. Of empirie zoals mijn andere goede vriend het graag noemt. Als je het beleid op feitelijkheden baseert en goed uitlegt krijg je namelijk de meeste “gewone” melkers nog wel mee. Maak je je schuldig aan hetzelfde gedrag dan volgt Jan met de met (of in duivenlatijn “klak”) de grootste schreeuwer(s).
Vroeger waren dat overigens meestal ook de bestuurders. In mijn jonge jaren had je namelijk nog ouderwetse dictators aan het roer staan. Lieden, die vaak iets beter onderlegd waren dan de gemiddelde melker, maar die simpelweg geen tegenspraak duldden. Het maakte voor de sportbeleving overigens weinig uit. Er werd ook gewoon gevlogen en feestgevierd en de meute liep merendeels achter de bestuurders aan. Dictators passen echter niet meer in het Westerse tijdsbeeld dus dat lijkt mij voor nu ook geen oplossing.
Het nieuwe bestuur worstelt ook duidelijk met bovenstaande problematiek. Ze zijn technocratisch maar baseren zich ook bij lang niet alle onderwerpen op feiten. Ook zijn ze naar mijn mening soms iets te praktisch. Een vliegprogramma aannemen voor drie jaar is zo’n voorbeeld. Het klinkt leuk en het is praktisch, maar of het verstandig is, is een tweede.
Het vliegprogramma is de hoeksteen van de duivensamenleving. Het draait om vliegen en daaromheen is alles feitelijk bijzaak en ondergeschikt aan het vliegen. En dit vliegen staat en valt met een goed programma. Wat eenieder daar ook onder mag verstaan.
Veel kwaad om hier jaarlijks (veel) aandacht aan te besteden kan het dan ook niet. Op zijn minst zou het nieuwe bestuur kunnen komen met een evaluatie van het huidige vliegprogramma. Wat ging er goed, wat ging er fout en wat kon er beter? De eerste twee zaken zijn vrij objectief vast te stellen (feiten), het derde is al iets moeilijker. Als je dit echter doet, ontkom je toch niet aan (kleine) wijzigingen. Hetgeen helemaal niet zo gek is, aangezien het mij totaal onvoorstelbaar lijkt dat een voor drie jaar vastgelegd programma in één keer honderd procent perfect is en naar het zin is van duizenden individualisten. Dit vereist meer sleutelwerk en fine-tuning.
Hierbij is het wellicht zaak dat het bestuur haar oor eens te luisteren legt bij een soort klankbordgroep bestaande uit welwillende, welbespraakte en in het algemeen belangdenkende liefhebbers. Simpelweg om bijvoorbeeld het vliegprogramma te toetsen voordat het naar buiten komt. Sommigen snappen de sport nu eenmaal een beetje beter dan anderen.
Om niet te breedsprakig te worden wil ik het hier maar even bij laten. Tot slot nog wel een vraagje wat gaat het worden aankomende zaterdag?
Groetjes,
Michel
Capelle aan den Ijssel, 31 augustus 2022
Ha Michel,
Allereerst als antwoord op je opmerking bij mijn post “dat ik best tevreden mag zijn”.. Uiteraard ben ik momenteel tevreden over hoe de jongen naar huis komen. Ik verbaas me vooral over het feit hoe goed ze blijven trainen, ik verwacht dat dat wel zal gaan afnemen zodra ze op eieren komen. Ik heb dit jaar namelijk lang gewacht met pannen en tabakstengels, dat ga ik deze week pas doen.
Nu het seizoen weer op z`n einde loopt kijk ik als ex- bestuurder weer uit naar alle voorstellen die er gaan komen deze winter. Want er was weer een hoop mis in onze afdeling en bij de NPO als ik dit zo links en rechts lees. Maar ieder jaar is het na seizoen “oorverdovend stil”. Ik heb me daar als bestuurder (en nu als liefhebber) altijd hogelijk over verbaast. Navraag leerde dan “dat er toch niets met de voorstellen wordt gedaan”. Net zoals ik vaak lees dat “er helemaal niet wordt gestemd volgens de wens van de liefhebber”. Overigens kon ik als bestuurder helemaal niets met die stemstructuur binnen de duivensport. Ik heb al vaker gezegd dat het onzin is dat programma spelers zich bemoeien met marathon aangelegenheden en andersom. Eigenlijk ben je als duivensport bestuurder niet meer dan een doorgeefluik. En als je dat doet ben je een slappe zak zonder mening, maar wanneer een duidelijke mening verkondigd er daar ook naar handelt ben je een dictator. Overigens is het vaak de persoonlijke mening van die bestuurder en geen mening in het belang van de duivensport in zijn breedte, dus snap ik de frustratie van de liefhebber in sommige gevallen best wel. Mooi voorbeeld, het nationale vliegprogramma. Ook het vorige NPO bestuur wilde naar een programma dat voor een aantal jaar werd vastgezet. Als bestuurder begrijp ik dat wel. We hadden elk jaar ongeveer 3 vergaderingen, alleen al over het vliegprogramma… belachelijk. Nu staat het vast en klagen we steen en been want het is een slecht programma… Maar uiteindelijk hebben de afdelingsbestuurders mee gekregen om “VOOR” te stemmen op de ledenraad toch?
Ook het nieuwe NPO bestuur ligt inmiddels weer onder vuur, hoewel dat vooral bij een aantal prominenten is. “Kwalitatief goede bestuurders, maar weinig affiniteit met de duivensport”. Het woord transparantie valt dan vaak, maar hoe goed het ook klinkt, je kunt niet overal transparant over zijn. Transparantie levert soms meer vragen op dan antwoorden. En binnen de duivensport is het stellen van de juiste vragen (en op de juiste toon of met de juiste intentie) ook niet altijd eenvoudig blijkt in de praktijk.
Dus zeg jij het maar, democratie, technocratie of dictatuur… Waar zijn we in de duivensport het meest bij gebaat?
Groetjes,
Harry
