- vrijdag 20 oktober 2017
Zondag 15 oktober 2017. De tijd op mijn laptop toont nog altijd de Europese tijd. 8:27 uur, nog best vroeg. In Kuala Lumpur betekent dit echter dat het middaguur al ruim is verstreken. Het is hier namelijk zes uur later (straks bij het ingaan van de wintertijd zelfs zeven uur). Voor mij voelt het echter ook nog als vroeg want ik werd pas een uurtje geleden wakker. Ik schrok letterlijk toen ik op mijn horloge keek. 13:15 uur, aanvankelijk dacht ik zelfs dat het horloge 180 graden gedraaid bekeek (dan lijkt het 7:15 uur).
Kennelijk komt de vermoeidheid van de afgelopen periode eruit. Die periode was best wel pittig. Veel input in Duitsland en dan vier dagen hollen in Nederland. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik ook laat te bed ging (02:45 uur) en de slaap niet gelijk kon vatten. De reden van dit late tijdstip was best opmerkelijk. De wedstrijd van Ajax werd live uitgezonden door een Engelstalige zender van Fox. Zo keek ik dus ver van Nederland in het holst van de nacht voetbal. Totaal niet op gerekend en het biedt nog mogelijkheden voor de toekomst.
http://www.beekman-tilmans.nl/wp-content/uploads/2017/02/IMG_7031-300x200.jpg 300w, /cache/remote_images/d06ec4c0e72a1347267c286934d6fe66.jpg 768w, http://www.beekman-tilmans.nl/wp-content/uploads/2017/02/IMG_7031-450x300.jpg 450w" sizes="(max-width: 640px) 100vw, 640px" width="640" height="427">
In die toekomst zal ik over niet al te lange tijd op huizenjacht gaan. Momenteel verblijf ik in de tijdelijk appartement in Bangsar, dit is de expatwijk van Kuala Lumpur. Definitief zal ik mij of beter gezegd zullen wij ons hier normaal gesproken niet vestigen. Het pakketje aan wensen van alle familieleden maakt dit zo goed als onmogelijk. Wij willen namelijk graag een huis met een tuin, een zwembad op het complex en bij voorkeur nog een internationale school die enigszins in de buurt ligt. Vooral de combinatie tuin en zwembad maakt het niet makkelijk. De meeste expats wonen namelijk in een torenflat op een compound.
De tuin is vooral een wens van mij overigens. Ik wil graag de mogelijkheid open houden om ook hier een paar gevederde vrienden te houden. Niet zo direct voor de wedstrijd maar gewoon voor de lol. Of het kan of mag van de verhuurders is een volgende vraag. Het antwoord hierop zal bepalend zijn of ik de kleine Habru volières volgend jaar richting Maleisië laat verschepen of niet. Ook zal het bepalen waar we uiteindelijk neerstrijken. Kan en mag het niet dan is het grootstedelijke deel van KL waar ik mij nu bevind best aantrekkelijk.
Over Habru gesproken, gisteren was weer de zogenaamde duivendag die Hans Bruns en zijn mannen alweer voor de negende keer organiseerden. Uit de foto’s en berichten op Facebook en andere sites maak ik op dat het er weer lekker druk was. Duivensport in de beste vorm. Gewoon kletsen over duiven en aanhoren wat de grote kampioenen in onze sport er over te vertellen hebben. Persoonlijk mocht ik graag zulke fora bezoeken. Het meeste was al bekend maar toch hoorde ik vrijwel elk forum iets dat ik nog niet eerder gehoord had. Ik ben benieuwd naar de verslagen van hetgeen er gisteren te berde is gebracht?
Zou het gegaan zijn over het nieuwe nationale vliegprogramma? De zoveelste poging om vanuit Veenendaal de afdelingen op een lijn te brengen. Persoonlijk was en ben ik hier altijd een groot voorstander van. Het biedt namelijk niet alleen de mogelijkheid tot eerlijker spel ook maakt een dergelijk eenduidig vliegprogramma het de lossers makkelijker. Als iedereen op hetzelfde moment een vlucht van ongeveer dezelfde afstand vliegt kunnen de duiven met een beetje goede wil makkelijker los. Immers als bijvoorbeeld Noord Holland in Duffel staat en Zuid Holland in Asse Zellik dan kunnen de duiven bij gelijke weersomstandigheden letterlijk op hetzelfde tijdstip los zonder dat ze in elkaars vaarwater belanden.
Voorwaarde is wel dat er voldoende losplaatsen zijn zodat iedere afdeling een logische losplaats kan kiezen. Logisch wil naar mijn mening zeggen, ongeveer met dezelfde afstand tot het hart van de afdeling als alle andere afdelingen. Als die mogelijkheid zich niet voordoet resteren er twee opties. Of nieuwe losplaatsen zoeken of gecoördineerd lossen. Aan beide zaken wordt gewerkt als ik de agenda van de NPO ledenraad (of hoe de vergadering ook mag heten) lees. De vraag is echter of men t.o.v. het probleem losplaatsen wel genoeg inspanningen verricht. Ik realiseer me dat een kleine groep het werk doet maar ik denk dat je de boer op moet om nieuwe losplaatsen te ontdekken. Dat wil zeggen op verkenningstocht gaan en dan de mogelijk gevonden losplaatsen voor leggen aan respectievelijke de Belgische en de Franse bond. Ik kan mij namelijk bijna niet voorstellen dat het andersom vlot werkt. Natuurlijk zijn er enkele nieuwe losplaatsen door deze bonden aangemeld maar in het algemeen zit natuurlijk niemand te wachten op een losplaats in de achtertuin. Dat laatste is en blijft lastig, al is de duivendichtheid in Noord Frankrijk natuurlijk een stuk lager dan in Midden en Zuid België. Kortom werk aan de winkel als je het mij vraagt.
OP EIGEN HOK
Was er tussen zaterdag 7 oktober en dinsdag 10 oktober ook nog veel werk aan de winkel. De laatste loodjes voor mijn vertrek naar Maleisië bleken meer werk dan gedacht. Zo moest ik nog een aantal eigendomsbewijzen ophalen bij een aantal liefhebbers waarvan er duiven op mijn verkoop zullen staan. De duiven zaten al jaren bij mij maar “in bruikleen”. Bij iedere melker maakte ik natuurlijk nog een laatste praatje. De tijd vliegt dan als je niet oppast.
Ook diende er nog enkele inkopen gedaan te worden. Voer had ik voldoende maar een o zo noodzakelijk bijproduct als grit was niet in voldoende mate meer aanwezig om de komende weken door te komen. Een weliswaar relatief kort bezoek op maandagmorgen was noodzakelijk.
Natuurlijk dienden ook de duiven nog finaal geselecteerd te worden. Doordat de laatste vlucht pas relatief laat op zondag gelost werd bestond hiervoor in het laatste weekend voor mijn drie weken in Duitsland geen mogelijkheid. Dit vervelende klusje lag dus afgelopen weekeinde nog op mij te wachten en ik bracht dan ook vele duiven naar mijn sportvriend Herman. Herman zorgde al jaren voor het verdwijnen van mijn duiven. Vaak deden we dit op mijn hok want Herman heeft er ook wel een beetje kijk op. Het is opmerkelijk hoe hij vaak de duiven herkend als zijnde een betere
Ditmaal was het een beetje anders. De duiven moesten gewoon weg, op de negentig duiven na die voor de verkoop geselecteerd zijn. Degenen die mij een beetje kennen weten dat duiven selecteren niet mijn sterkste eigenschap was. De afgelopen periode viel mij dan ook best zwaar. Veel duiven die normaal gesproken nog volop kansen gekregen zouden hebben moesten nu het veld ruimen.
Ook best zwaar viel mij het afscheid van mijn naasten. In het weekeinde was het nog top met een bezoek aan de waterpolowedstrijd van mijn dochter en twee etentjes met respectievelijk familie en vrienden maar op dinsdagavond kwam het moment van de waarheid, het point of no return. Om 20:45 ging de blauwe vlieger naar Kuala Lumpur. Niet alleen vanwege de grote koffers gingen naast mijn dames ook mijn ouders mee naar Schiphol ….
Eenmaal door de douane bleek de blauwe vogel vertraging te hebben. Een vertraging die opliep naar ruim twee uur. Wachten is echter iets dat ik als ex-duivenmelker wel gewend was en in mijn nieuwe leven heb ik voorlopig tijd genoeg ….
Tot volgende week,
Michel Beekman
