Zondag 24 maart 2019. Het is alweer zondag. Na een week vol onverwachte wendingen waarover later meer in “OP EIGEN HO(N)K. Een week waarin het in duivenland een beetje stilte voor de storm was/is. Immers zondag over drie weken is de eerste wedvlucht alweer achter de rug.

Op de sociale media komen dan ook steeds meer plaatjes van liefhebbers die hun duiven aan het lappen zijn. Gelukkig voor deze mannen werken de weergoden na een slechte periode juist op tijd mee.

Ook op die zelfde sociale media staan weer de foto’s van de slachtoffers van het vliegende gevaar. Eerlijk gezegd is het denk ik iets waarmee de liefhebbers zullen moeten leren leven. Hoe hard dit ook klinkt  en hoe vervelend het ook is als er een topper “geslagen” wordt. Het mooie initiatief van vorig jaar ten spijt.

Het initiatief lijkt namelijk zeker op korte termijn niet het verwachte resultaat op te leveren. In het meest positieve geval is er her of der een zaadje gepland dat nog iets kan worden. Als er wellicht meer of andere belangenorganisaties gaan klagen (vogelbescherming) of dat bijvoorbeeld meer gewone burgers de slachtoffers gaan vinden.

Afgelopen week was ook de week ook waarin de voorjaarsvergadering van de afdeling Zeeland unaniem het document “Een dijk van een duivensport” aannam. Dat het unaniem was verbaasde mij als buitenstaander een beetje. Zoiets gebeurt niet zo vaak.. Misschien was de uitleg op de vergadering net zo professioneel als de vormgeving van het document.

De vormgeving was namelijk erg gelikt en hopelijk geldt dit uiteindelijk ook voor de plannen plus de feitelijke uitkomst. Sceptisch/realistisch als ik ben heb ik daar namelijk nog behoorlijk wat gemengde gevoelens bij.

Wellicht zou ik er anders over denken als ik de toelichting bij de presentatie  gehoord zou hebben. Uit ervaring weet ik dat slechts het lezen van slides niet altijd de juiste informatie geeft. Het gevoel, vaak de “personal touch” en de “positive vibe”, ontbreekt wanneer je slechts leest in plaats van toekijkt en luistert.

Zonder dit laatste zie ik namelijk veel naakte, mijn inziens, zorgwekkende feiten. Zo is daar het zeer geringe ledenaantal en de demografische opbouw. Van de slechts 760 leden is 57 procent ouder dan 61 jaar en dus slechts 43 procent jonger dan 60 jaar. Dit komt neer op 432 respectievelijk 328 leden. Hoeveel zijn hiervan over 10 jaar, laat staan 20 jaar, nog over?

Toevallig las ik gisteren, liggend aan het zwembad, een oud nummer van het Spoor der Kampioenen. Nummer 43 van 2018 om precies te zijn. Toeval of niet maar hierin verhaalde cijferman A. Coolen onder andere over de dalende ledenaantallen. In het bijzonder in zijn afdeling Oost-Brabant maar het beeld zal in andere afdelingen (waarvan hij geen cijfermateriaal had) niet veel beter zijn. Zijn schokkende conclusie was dat er tussen 2008 en 2018 een ledenverlies was van 40 procent! Ongeveer gelijk verdeeld over jong en oud. Door deze cijfers werd nog eens bevestigd dat het niet alleen ouderen zijn die de sport verlaten!!

Projecteer ik de cijfers van Oost-Brabant op de toekomst van Zeeland (en de duivensport in zijn geheel staat er niet veel beter voor) dan zijn de uitkomsten minstens zo schokkend. Als er niets verandert heeft Zeeland over 10 jaar nog 450 leden. Vermoedelijk nog minder zelfs want de uitval onder de groep boven de 60 zal hoger zijn. Op dit moment zijn er namelijk al veel meer zeventigers dan zestigers binnen onze sport en helaas heeft niemand op aarde het eeuwige leven.

De vraag die zich bij dit genoemde aantal leden verder nog opdringt is hoeveel hokken/inkorvende leden dit dan in 2030 laat staan in 2040 nog daadwerkelijk betreft? Deze aantallen zijn natuurlijk niet exact vast te stellen maar we kunnen wel kijken naar het heden. Anno 2018/2019 vliegt ongeveer een derde van de leden niet mee. Het betreft combinatieleden of steunende leden zonder duiven. Als deze verhouding gelijk blijft en het ledenaantal niet sterk groeit (of beter, minder snel daalt) zijn er dus in Zeeland over 10 jaar nog 300 aan de vluchten deelnemende leden. Leden die allen zo hun eigen spelsoort prefereren dus zelden allen tegelijkertijd deel zullen nemen. Dus uiteindelijk voor zeer dun bevolkte inkorfcentra zullen zorgen.

Een tweede belangrijk aspect is dan ook zonder meer gerelateerd aan bovenstaande. Wie gaat de kosten van de prachtige duivencentra dragen? Nu en in de toekomst? Zijn er voldoende schouders om alle lasten te dragen? Realist als ik ben denk ik namelijk dat het ledenaantal niet excessief zal gaan stijgen.  Duivensport past in haar huidige vorm niet of nauwelijks in de moderne maatschappij. Als er in de genoemde periode een stijging van 10 tot 20 procent (of zoals gezegd een beperking van de daling) zou zijn, mogen we al onze handen dicht knijpen.

Letterlijk maakt het bovendien toch niet veel uit. Of de kosten van duivensportcentra gedragen moeten worden door 300, 330, 400 of in het hele bijzonder geval 500 leden het zal een hele toer worden. Het verdienmodel (lees het dekken van alle kosten) zal flink op de schop moeten en dienen te komen uit vele andere, dan de huidige, facetten.Zoals verkoop duivenmaterialen, verhuur aan derden, etc. Dat de organisatie en het beheer hiervan geen sinecure is, is als een open deur intrappen.

De volgende vraag die bij mij opkomt is “voor hoeveel duivensportcentra gaat dit lukken”? Alleen al het stellen van de vraag staat feitelijk al gelijk aan het beantwoorden ervan. Dit zullen er in een provincie als Zeeland slechts enkelen zijn. Twee hooguit drie naar mijn mening. In een grotere provincies met meer melkers zullen dit er meer zijn maar ook niet veel meer. Vier tot zes afhankelijk van de clustering van de liefhebbers. Echter duivensport in de toekomst zal synoniem zijn aan het rijden met de auto. Niet alleen om ze te lappen maar vooral om ze in te korven.

De laatste vraag die mij opkomt is “hoe wordt het beheer van de duivensportcentra geregeld”? In  het eerste centrum in Zeeland is dit geregeld door middel van een stichting en ook dit feit doet mij niet juichend over straat lopen. Iedereen die al wat langer meeloopt weet wat de invloed van vooral de vervoersstichtingen is geweest. Het zijn machtslichamen zonder officiële (lidmaatschap) band met de sport.

Realisme. Bij dit alles dient mijn eerlijkheid mij ook te doen vermelden dat ik wel besef dat men in Zeeland op dit moment weinig andere keuzes heeft. De duivensport is daar al klein en zal de tering naar de nering moeten zetten (en dat geldt niet alleen voor Zeeland).

Waar ik mij echter voor zou hoeden is te luisteren naar teveel luchtfietserij of andere gebakken lucht. Gewoon een goed doortimmert saneringsplan met oog voor de menselijke verhoudingen. Zonder grote verplichtingen (kosten) voor het heden en voor de toekomst.

Tenslotte zou ik de verantwoordelijken in dit proces willen adviseren volledige openheid te betrachten. Aangezien dit project tussen de NPO en Zeeland als pilot wordt gezien voor de rest van het land van Thierry Baudet zou het bijvoorbeeld heel fijn zijn als de nieuwsbrief die bij tijd en wijlen wordt gepubliceerd gewoon leesbaar op de site van Zeeland96 zou staan. In plaats je hiervoor te  moeten inschrijven. Dan kunnen geïnteresseerden uit andere afdelingen direct meelezen en volgen wat hun uiteindelijk wellicht ook te wachten staat.

OP EIGEN HO(N(K

De ene week is de andere niet. Zo kabbelt het leven ogenschijnlijk weer haar gebruikelijk gangetje en zo zijn er onverwachte wendingen. De afgelopen en vooral de komende week zijn van deze weken.

Komende week reis ik namelijk weer af naar Nederland. Een reis die niet in de echte “jaarplanning” zat maar ergens een sluimerend bestaan aan de horizon kende doordat een meer dan goede bekende recent een boodschap te horen kreeg dat er geen kans meer was op genezing.

Dat de vader van mijn twee van mijn beste vrienden, want hier spreek ik over, niet meer lang zou leven was mij wel duidelijk. Echter afgelopen dinsdag al kwam uiteindelijk het toch nog onverwacht snelle slecht bericht van zijn overlijden. Het kwam figuurlijk wel even bij mij binnen.

Hierna stond het voor mij direct vast, ik wilde de uitvaart bijwonen. Ondanks de af te leggen afstand. De ouders van deze twee vrienden hadden namelijk in mijn jaren tussen 16 en 30 een prominente rol in mijn bestaan. Terwijl ook daarna de contacten altijd best “hecht” gebleven zijn.

Dus direct de tickets geboekt. Dit boeken gaat natuurlijk super eenvoudig maar het vinden van een goede prijs in combinatie met een zo kort mogelijke verblijfsduur kost een beetje meer tijd. Uiteindelijk betekent dit dat ik komende dinsdag in de grote vogel stap. Na vijf dagen Nederland reis ik dan op zondagavond weer terug.

Los van de zeer onprettige aanleiding in de vorm van een uitvaart biedt het mij totaal onverwacht de mogelijkheid om nog even een paar dagen de toerist in eigen land uit te hangen. Een dagje Amsterdam met een broodje bij van Dobben (als het nog bestaat, maar dat zal wel) en een bezoekje aan het strand staan in ieder geval op het programma. Daarnaast biedt het nog de onverwachte kans om een paar sportvrienden te bezoeken. Even checken hoe hun duiven er zo kort voor het seizoen voor staan. Hopelijk hebben er een paar tijd.

Een laatste prettige bijkomstigheid van dit onverwachte bezoek is dat ik mijn moeder nog een beetje afleiding kan bezorgen. Mijn moeder onderging toevallig ook afgelopen week een ingrijpende operatie aan haar schouder en kan sindsdien “niet veel”. Ook is het best pijnlijk. Een beetje extra afleiding kan dus geen kwaad.

Al bij al afwachten maar weer hoe alles gaat lopen,

Tot volgende week,

Michel

• Vorige
• Volgende