- dinsdag 24 januari 2017
Deel 5: Hoe komt een wedstrijdduif het snelst naar huis..?
DE PSYCHÉ…?
Ik ben als alchemist geïnteresseerd in de gezondheid en wedstrijdkwaliteiten van onze gevleugelde vrienden. En voor de goede orde: ik zoek niet naar wondermiddeltjes, maar naar zo eenvoudig mogelijke oplossingen om ze zo snel mogelijk naar huis te laten vliegen.
De vraag voor deze keer is of ze kunnen beschikken over een eigen individuele psyché.
Laat ik hieraan het begin, vooral snel duidelijk maken, dat een wedstrijdduif overwegend in een klad naar zijn thuishaven zoekt. Maar is het hiermee niet evident, dat het geen individu maar een groepsdier is? Nou, nee want ook wij mensen, kunnen als individu heel regelmatig onze persoonlijkheid inruilen voor die van een groepsidentiteit. Oké, maar ondanks deze vergelijking, betekent het nog niet dat een duif ook net als wij de beschikking hebben over een scala aan persoonsgebonden: emotie, gedachten en doelstellingen.
Het woord, psyché is misschien niet helemaal een zelfstandig begrip. In de zin van: alleen geschikt voor de mens, die zijn eigen leven moet zien te lijden, tussen zijn mede mensen en omringende natuur. Want ook een duif kan zijn eigen leven vinden, tussen zijn soortgenoten. Maar dan moeten we als melkers ze wel als een soort van eigen individu met een dito eigen karakter aan emoties en gedachten kunnen voorstellen. Dat zal voor de een gemakkelijker zijn dan voor de ander.
Het is mogelijk dat je als melker, jezelf voorstelt dat je duiven, ieder kunnen beschikken over een eigen wil om zo snel mogelijk naar huis te komen. De vraag is alleen nu nog: hoe en wat?
De eerste individuele benadering is door ze elk een eigen naam te geven. Is het zo simpel? Nou, om te beginnen met een individuele opbouw van je duiven wel, want ook een duif kan horen, ook al doet het dat iets anders dan wij mensen. En ook een duif heeft elektromagnetisch geladen hersenen, ook al zijn ze in vorm en omvang, anders dan bij ons.
Ik stel me voor dat een duif, zijn eigen toegewezen naam, kan begrijpen, als een kind van net nog geen zes jaar. Sowieso, denk ik dat duiven zich in het algemeen, ontwikkelen kunnen als een kind. Ik bedoel, een kind ontwikkelt zijn emoties en gedachten, als eerste door naar zijn ouders en sociale omgeving te kijken. Ten tweede, zal een opgroeiend kind, zichzelf steeds meer ontdekken, zodat het een zogeheten eigen: psychisch mentaal denken, voelen en willen kan ontwikkelen. Normaal gesproken, begint een kind hiermee, zodra het zijn eerste keertje: ‘ik’, kan zeggen, dus ergens tussen de twee en drie jaar in. Kijken we naar een opgroeiende jonge duif, dan zou ik me kunnen voorstellen, dat het geen ‘ik’ kan koeren, maar wel een eigen koerend gedrag eigen maakt. Waarmee, het betekenis wil geven aan zijn: gedachten en emoties. Dit eigen gedrag moeten we ergens diep in onze eigen psyché kunnen herkennen als vluchtgedrag. Het is een kwestie van hiernaar zoeken in jezelf om hiermee aansluiting te vinden bij de eigen wensen van een jonge duif. Volgens mij was of is bijvoorbeeld, Leo Heremans altijd op deze manier met zijn jonge aanwas bezig. Maar dit terzijde.
Kortom, een jonge en oude duif, kent geen eigen ik-identiteit, maar wel een soortgelijke wens op het betekenis geven aan zijn eigen leven. En dat je hem hiermee kunt helpen, door het geven van een eigen naam. Maar is dat genoeg om te spreken van een eigen: psyché..! Nee, niet natuurlijk, want zodra je een kind niet meer geeft dan een eigen persoonlijke naam, dan zal het immers ook psychisch en sociaal verpieteren. Kinderen hebben meer nodig, dan alleen een eigen naam en een bord eten op zijn tijd. Ze hebben een heel scala aan opvoedingregels en liefdevolle verzorging nodig, bijvoorbeeld wanneer ze een kans of probleem in hun leven moeten oplossen. Ouders, docenten en anderen, geven dan zogezegd het goede voorbeeld of kennisoverdracht. Waardoor een kind, op een gegeven moment zelf kan kiezen, wat en hoe het iets oplost of oppakt. Om verder te komen in het leven als een zelfstandig individu.
Oké, ook ik zie ons melkers nog geen schoolbord vol schrijven om onze duiven, te leren vliegen van losplaats naar huis. Simpel, omdat we zelf die kennis en ervaring niet hebben. Maar ik denk, dat we een jonge duif, prima als een aparte of individuele wedstrijdduif kunnen opvoeden. Door niet alleen te beginnen met een eigen naam, maar zijn gedrag zodanig te bestuderen, dat het van ons precies aangereikt krijgt, dat het in ieder geval in optimale conditie zijn wedvluchten kan vliegen.
Ik rond af: een jonge en oude duif, die als het ware weet, dat jij hem precies geeft wat hij namens zijn collectieve instinct nodig heeft. Die zal zich ook tijdens de wedvluchten aansluiten bij zijn kladgedrag instinct. Terwijl, wij ze toch liever alleen zien aankomen boven het hok. En eigenlijk, zie je onder andere een Bas Verkerk hetzelfde doen en vertellen in zijn interviews. Hij kent bijvoorbeeld alle ringnummers en prestaties van zijn duiven uit zijn hoofd. Dus voor hem zijn het feitelijk geen klad of groepsdieren meer, maar stuk voor stuk kleine individuen met ieder hun eigen karaktereigenschappen.
Overall gezien, denk ik dat het individualiseren van je duiven, precies datgene is wat een duivenmelker behoort na te streven om zijn wedstrijdduiven zo snel mogelijk naar huis te krijgen.
Deel 6: hoe komt een duif het snelst naar huis..?
De steen der wijzen..!
In de oeroude alchemie is de uitspraak: ‘de steen der wijzen’, een waarschuwingsteken, waarmee bedoeld wordt, dat je als mens je eigen persoonlijke ontwikkelingsgrenzen in de gaten moet houden. Maar wanneer we deze oude uitspraak, projecteren op onze duiven, die geacht worden om op zaterdag hun ereprijzen bijeen te vliegen. Dat is het ongeveer hetzelfde, als bij de melker zelf, want beiden moeten ‘weten’, dat er zoiets als beperkingen zijn.
Van een duif waarvan geacht wordt zichzelf als wedstrijdduif, zo goed als bijna wekelijks in de bovenste regionen te klasseren. Mogen we niet verwachten, dat die hier zelf weet of inzicht over heeft. Maar van een melker mogen we dat wel verwachten, want die heeft een eigen stel hersenen, dat hierop is ingericht. We moeten dan denken aan het kunnen inzien, dat een duif over sowieso zijn basisconditie en gezondheid moet beschikken. En het zal in het verleden moeten hebben aangetoond, dat het uit het goede hout is gesneden om in elk geval prijs te kunnen vliegen. Ofwel, we moeten als melkers oog hebben voor hun prestatiecapaciteiten.
Om een wedstrijdduif te testen, of het aan zijn gezondheidsvoorwaarden voldoet, bezoeken we met enige regelmaat een gespecialiseerde dierenarts. Vliegt het ondanks een normale conditievoorwaarde, alsnog geen acceptabele prijs. Op een afstand waarvan je het zou mogen verwachten, dan is het hoogst waarschijnlijk geen geschikte wedstrijdduif. Maar een postduif, die wel thuiskomt maar niet kan meedoen om de prijzen. Ik ga hierbij ervan uit dat de melker alles gedaan heeft om zijn duiven, gezond, voldoende getraind en gemotiveerd aan de start te krijgen.
Kortom, alles wat twee vleugels en een kop heeft, vliegt ondanks alle zorgvuldige verzorgingsmaatregelen nog geen prijs.
Wat is hier de uiterste oorzaak bij..!
In de alchemie, kijk je als eerste naar de koolstofverbindingen. Immers, koolstof is het element met veruit de meeste organische bindingen. Ofwel, een geschikte wedstrijdduif zal in zijn spijsvertering en stofwisseling, geen tekort aan koolstofverbindingen moeten hebben. Anders gaat het ten koste van zijn vluchtconditie. De belangrijkste verbinding is voor een wedstrijdduif: koolstof (C) en waterstof (H), waarmee het meteen al zijn verdere organische verbindingen aanstuurt.
Het is gele barnsteenpoeder, die ze hierop controleert. Of anders gezegd: dit verbindt het deel waterstof in een eiwit met koolstof, die op hun beurt weer aminozurenketens veroorzaken. Anders gezegd, een eiwit is pas productief als aminozuur. Een wedstrijdduif kan immers niet zonder zijn aminozuren, want hiermee opent het al de verdere organische verbindingen, zoals met zout, ijzer, koper, glucose en vetzuren. In de scheikunde, wordt hier eigenlijk niet opgelet, en kijkt men voornamelijk naar het enzymenproces, maar ik kijk eerst naar wat met name een gele barnsteenpoeder doet.
Welnu, het is een nogal ingewikkeld verhaal, maar een gele barnsteenpoeder heeft de eigenschap om in een duif al zijn koolstof met waterstof verbindingen te controleren. Nog voordat het enzymenproces het doet. Maar mochten die niet naar behoren functioneren, dan is naar mijn idee een duif niet geschikt voor de wedstrijdsport.
Nawoord: ik kan geen bewijzen overleggen, dus wie het wil uitproberen, die kan bij een gespecialiseerde firma, zijn geluk beproeven De kosten zijn relatief laag, want een zakje gele barnsteenpoeder van 5 gram moet ongeveer 4 euro kosten. Ik raad aan om het niet al te vaak te gebruiken: eenmaal in de vier weken, na de vlucht een mespuntje door het drinkwater.
www.lithopharma.com
