- zondag 29 januari 2017
Deel 7: hoe komt een wedstrijdduif het snelst naar huis…?
Een nieuwe maantheorie
Ik begon afgelopen vrijdag tijdens mijn wekelijkse voorlees bezoekje bij een bejaarde vrouw, te lezen over een nieuwe maantheorie, die zoiets als heel dicht bij mijn alchemie visie in de buurt komt. Ik mocht het van haar als vrouw van de inmiddels overleden, internationaal bekende hoogleraar in de geologie. Niet al te diep hierop ingaan, want ze wilde mijn aandacht liever trekken met een foto, waar zij tijdens het kerstdiner aan tafel zat met haar zoon. Die eveneens in de wereld bekend staat als befaamd geoloog.
Tja, wat doe je dan als beleefde alchemist, dan pak je een wit zoutkristal erbij, die zij ooit samen met haar man had gebruikt om een scriptie te schrijven. “Goh, wat zou uw man hiervan zeggen, als ik nu vertel dat onze maan, geen of weinig opheeft met het zout in de aarde.” Haar ogen zakte even neer om een blik terug in het verleden te richten. En hoe ze ook zocht in de dagen met haar man zaliger, niks duidde op een zekere mate van herkenning. Klopt natuurlijk ook wel, want ze was zelf meer zijn muze en secretaresse, dan mede deskundige op het gebied van mineraalgesteente.
In het kort kwam het krantenbericht neer op het idee, dat de maan uit de aarde is ontstaan.
Mijn eigen maantheorie luidt: alles wat de aarde tijdens haar evolutie, kwijt moest aan zuren, heeft het in overleg met de zon uitgestoten. Ik denk omdat het een balansbedreiging vormde in verhouding tot alle zoutsoorten. Immers, een zout is niet vies van een zekere dosis zuur, maar het moet niet worden overmeesterd.
Wanneer een wedstrijdduif, tijdens de vlucht wordt geconfronteerd met zware bewolking, regen of inversie, dan schakelt het van zijn lichaamsgebonden indigo over op violet. Het stoot dan als eerste indigo uit, net als de aarde ooit bij de maan heeft gedaan. Ik ga dus ervan uit dat een duif tijdens nadelige weersomstandigheden, teveel hinder ondervindt van zuren en om in balans te blijven, overschakelt naar meer zouten. Dat doet het door violet licht van buitenaf via het oog toe te laten. En breekt bijvoorbeeld eenmaal de zon door, dan zal het exact de tegengestelde maatregelen nemen.
Maar in mijn nieuwe maantheorie is nog een derde speler in het spel, die ik het zoet makende of glucoseproces noem. Hiervoor zal een duif zich meer moeten richten op de zichtzijde van de maan, waar sterk afgezwakte elektromagnetische zonlichtdeeltjes vanaf komen. Hiermee maakt het geel en groen licht aan in de hersenen. En het is afhankelijk van de maanstand in welke mate een wedstrijdduif hiervan gebruik kan maken. Let op: ook al is het overdag, de maan blijft relatief goed zichtbaar voor een duif.
In de praktijk van een wedstrijdduif, komt het neer op het wisselend, aanmaken of toelaten in de hersenen van de lichtkleuren: indigo – violet – geel – groen. Die samen zuren – zouten en glucose aanmaken in de spijsverteringsorganen.
In de alchemiepraktijk, probeer je dit proces te doorzien en na te bootsen. Bijvoorbeeld, door het voortdurend blijven zoeken naar elementen, zoals barsteen poeder om de balans in een duif te herstellen. Die in elk geval een teveel aan zuren kan neutraliseren.
Nawoord: dat zonlicht de belangrijkste rol blijft innemen, staat voor een groot deel los van mijn maantheorie. Immers, we kunnen ervan uitgaan, dat de maan enigszins een eigen wijze van elektromagnetische verdeling maakt. Die feitelijk niet van haar zelf zijn, echter van de zon afkomstig zijn. Ik heb tot nu toe in mijn zeven delen, in min of meerdere mate, vier van de zeven zonlichtkleuren genoemd. En ik zal proberen om in deel acht, de kleuren: blauw – oranje – magentarood in verband te brengen met een wedstrijdduif. Is dit eenmaal achter de rug, kan ik doorstarten naar het proberen, meer praktische oplossingen te beschrijven. Als het gaat om hoe je een wedstrijdduif kunt voorbereiden. Op het iets meer en gemakkelijker overschakelen op de verschillende lichtkleuren.
Deel 8: hoe komt een wedstrijdduif het snelst naar huis..?
Hoe is het mogelijk…
Ik sta toevallig in de deuropening, en er loopt een schone brunette voorbij, die me ergens heel bekend voorkomt: …ah, ze doet me qua voorkomen denken aan een van me eerste jeugdliefdes. Immers, ze beweegt als een model, dat me aan de sterrengroep van de Stier doet denken. Alleen, ik zie in haar bruine Jodinnenogen, een lichte twinkeling die ik nog niet eerder had gezien bij een mooie vrouw als zij. Het is dat het winter is en de zon zich niet van zijn sterkste kant wil laten zien, anders had ik haar zeker gevraagd om me is te vertellen. Of ze ooit in Leiderdorp op de middelbare school had gezeten.
Soms, helpt het lot je aan een zeker idee, als het om een vraagstuk gaat, waar je al zolang mee rondloopt. Want vandaag, kreeg ik een berichtje van een melker, die zegt: (…) ik vlieg heel goed, als het extreem weer is. Hij bedoelde, dat de zon zich dan niet van zijn sterkste kant laat zien en hij toch meer dan goed presteert.
Kortom, in nog geen twee dagen tijd, kom ik op het idee, dat de zon ons soms een beetje in de steek laat. Maar het bracht mij op de hier onderstaande verklaring.
Blauw/cyaan, groen en rood…het laat ons een wonder zien: wit licht.
Sommige melker, die presteren het best, wanneer de wolken de zon afdekken. Of ze vliegen net zo hard, als de zon zijn naam eer aan doet, als koperen ploert. Zelfs een harde kopwind, schijnen de duiven van deze melkers niet te deren.
Mijn alchemistenoog, vertelt dan dat het licht van de zon, zulke extreem goed presterende duiven, als het ware dichtbij de aarde laat vliegen. Je moet je indenken, dat de aarde een planeet is die zijn eigen witte licht kan laten opstijgen. Te minste, wanneer het nodig is om onze enige ster de zon, aan zijn afspraak te houden. Dat het de aardeplaneet, niet zonder blauw/cyaan, groen en rood licht laat zitten. Wat kan gebeuren, als de zon niet goed door dampkring en atmosfeer kan komen, bijvoorbeeld wanneer het zwaar bewolkt is.
Het hele wonderlijk is dat, de aarde dan overgaat tot het verdichten van de koolstofdraden, die even vlak onder het aardoppervlak liggen. Dit zijn oer oude koolstofnetwerken, die onze planeet helpt om in contact met de zon te blijven. Alleen, mocht dat niet optimaal lukken, dan schakelt het over op een soort van noodaggregaat, die loopt op wit licht van de zon. Die wordt samengesteld uit de opgeslagen, zonlichtkleuren: cyaan of blauw, groen en rood. Zie foto, daar zie je een simulatievoorbeeld.
Duiven die goed presteren, wanneer de zon zijn verstrooide elektromagnetische lichtdeeltjes niet goed tot op de aarde weet te krijgen. Dat zijn duiven die instaat zijn om zo dicht mogelijk bij de aarde te blijven vliegen. Op die manier kunnen ze gebruikmaken van het witte licht, dat hun ogen en indigo in de hersenen activeert. Terwijl, andere duiven niet weten, hoe hoog of laag ze moeten vliegen, en in indigo nood komen. Hebben deze aparte klasse duiven hier geen hinder van.
Oké, ik heb de afgelopen 8 delen, vanuit enkele plausibele invalshoeken, geprobeerd om het belang van de interne lichtkleur indigo aan te wijzen. Maar vanaf deel 9, ga ik het over een iets andere boeg gooien, want het is tijd om te kijken. Of ik mijn alchemisten theorie, in een praktisch verzorgingschema kan brengen. En mijn allereerste idee is dat het met name de vetzuren zijn, die een wedstrijdduif nodig heeft om zijn zenuw en hersencellen te beschermen tegen zonlicht. Maar later meer hierover.
