- dinsdag 16 mei 2017
Spijsverteringsklachten en stofwisseling
Wanneer een duif begint aan zijn wedstrijdverloop, wordt het geconfronteerd met zaken als windrichting, stand van de zon en elektromagnetische weerstanden. En de ene duif is beter instaat om hier een goed antwoord op te vinden dan de ander. Om aan het einde van de rit zijn pootjes op het elektronisch constateringsysteem te zetten.
Voor een alchemist telt als eerste alleen de gezondheidstatus van een thuisgekomen duif. Bijvoorbeeld, bij een duif van een moederdochter combinatie, die van vermoeidheid door zijn pootjes zakte op de klep. Op zichzelf niet bijzonder, want dat kan de beste duif overkomen. Maar ik hoorde gisteren, dat een hele lichte geelbesmetting was geconstateerd bij juist deze ene duif. Nu heb ik al vaker iets geschreven over de eimeria parasiet, die hier verantwoordelijk voor is. Maar dit keer wil ik het hebben over de relatie, spijsvertering en stofwisseling. In casu, de twee voedingsbodems voor deze gesel van de duivensport.
Kijk, wanneer we een kilo suiker in een liter water doen, dan zal slechts een zeer beperkt deel ervan oplossen. Ik stel deze vergelijking, tot op zekere hoogte gelijk met wat een duif moet doen om zijn beide glucose of suikerhuishouding op orde te houden. Tijdens de vlucht.
Een duif, die zijn glucose in zijn bloed moet oplossen, kan niet zonder voldoende te drinken. Vandaar, dat deze duif met een lichte geelbesmetting, vaak thuiskomt met vuile pootjes. Omdat hij natuurlijk, onderweg heeft moeten drinken. Dat was ook dit keer het geval, ondanks dat hij wel op de uitslag prijkt. Maar, gezien zijn ene enkele slijmdraad in zijn bek, moet hij geacht worden nog betere prijzen te verdienen. Immers, onderweg drinken is kostbare tijd verspelen, maar dit terzijde.
Dat deze duif, alsnog door zijn pootjes zakte, is voor mij als alchemist geen noodzaak om hem doordeweeks anders te behandelen. Dan hem wat blauwzout op te laten steken, zodat het zijn gebrek aan balans, tussen zijn spijsvertering en stofwisseling kan herstellen. Oké, de dierenarts heeft vanuit zijn standpunt zeer adequaat gehandeld en een geeltablet opgestoken. Dit om erger te voorkomen, prima denk ik dan. Maar is het een volgende keer te voorkomen, dat hij weer in zijn zelfde gebrek aan balans terechtkomt? Nou, dat is natuurlijk altijd weer even afwachten, want het is geen machine maar een dier. Dat van nature blijkbaar, geen ideale balans kent op dit gebied. Die zijn hokgenoot wel heeft, want die was bij nader onderzoek echter wel brandschoon. Klopt ook, want die vliegt gewoon elke week zijn leuke prijzen, zonder enige spoor van extreme vermoeidheid.
En als ik een laagje dieper inzoom, dan kom ik bij dezen ene duif uit op een mindere balans, qua stofwisseling en spijsvertering. En dat klopt niet, want in principe moet elke duif zijn eigen disbalans zelf kunnen oplossen. Het blauwe Perzische zout, draagt inderdaad bij aan het zelf herstellend vermogen, maar ook dat zou niet nodig hoeve zijn. Als deze duif zichzelf, doordeweeks aanleert meer te drinken. Immers, glucose is bedoeld om successievelijk te worden opgelost in het bloed.
Er zijn voor deze prijsvliegende weduwnaarsdoffer, meerdere opties mogelijk: 1) wekelijks helpen zijn geelparasiet te korten, middels een kuurtje. 2) hierbij ook een paar korreltjes blauw Perzisch zout opsteken en 3) hem zoveel mogelijk zoetwater met calciummagnesium te laten drinken in zijn bak. Plus, dit net zolang volhouden, dat hij in elk geval wekelijks zijn prijzen blijft vliegen. En waardoor, hij zijn eigen evenwicht beter in stand leert houden, tussen het opnemen van zijn voer en het verteren ervan.
