Blijkbaar, kunnen we ervan uitgaan dat een duif net als wij kunnen waarnemen, denken, voelen en dingen zelf wel of niet willen. Maar hoe verhoud zich zoiets tot de praktijk, want ik zie ons nog niet zo snel voor elke duif een geboorteakte aanvragen. Of, een aantal rechten geven die ze eventueel kunnen laten gelden, wanneer een melker ze met de voeten treedt. Dus met andere woorden, deze wetenschappers proberen iets te bewijzen, waarvan de duivensportpraktijk zegt: het zal, maar niet echt realistisch. Maar wat ik wel zie als nuttig om te weten is het feit, dat onze gevleugelde vrienden dus zoveel patronen kunnen ontdekken. Dat ze dus kunnen schuiven met bewust rondkijken, voelen en bepaalde dingen wel/niet graag willen.

Een mens is met zijn bewust rondkijken, instaat om allerlei persoonlijke beslissingen te nemen. En ik denk dat een goede sportduif dat in zekere zin ook goed kan, want die laat zich niet meetrekken door een vreemde klad duiven. Die trekt als het goed is zijn eigen wedstrijdplan om weer z.s.m. thuis te komen. Dat zullen wel de leiders zijn, waarover weer andere wetenschappers melding maken. Immers, bewezen is dat eenmaal gelost, het strijdplan wordt bepaald door slechts een relatief klein groepje duiven. De vraag blijft natuurlijk wel: hoe komen we aan leidinggevende duiven. Is dat een zaak van geluk of doelgericht kweken uit alleen topsportduiven. Maar ja, echte topduiven zijn nu eenmaal voor de gemiddelde melker en zijn gezin niet 1-2-3- te betalen. Plus, we moeten als melker ook nog instaat zijn om ze meer dan gemiddeld gezond te houden.

Misschien, moeten we is meer werk maken om per duif te ontdekken, wat ze aan persoonlijke karaktertrekken en vermogens in huis hebben. En daarop proberen in te spelen met een daartoe aangepast motivatieprogramma.