In ons genetisch handboek zitten de beschrijvingen hoe aminozuren in te zetten om vitaal te blijven. Alleen, onze dagelijkse voeding bezit zoveel van deze opgesplitste eiwitstructuren. Dat de ongeveer twintig lichaamseigen aminozuren haast niet meer eens weten welke ze moeten gebruiken of niet. Ik bedoel hiermee, we zouden aan de door god gegeven twintig aminozuren voldoende hebben. Maar, omdat we zo vitaal mogelijk oud willen worden eten we zoveel meer. Dat we eigenlijk met enige regelmaat een koekje met gember zouden moeten bakken. Nog buiten het feit dat het lekker smaakt en ruikt in huis. Is gember een van de meest ideale eindredacteuren in een mens zijn eiwithuishouding. Afijn, maar hoe zit het met onze gevleugelde vrienden. Zijn die ook gebaat met een zo nu en dan in de week een kleine dosis gemberwortel over het voer. Jazeker, want zoals ik al zei: het kan meer dan goed de genetische code lezen van een duif. En dat is – lijkt me – zeker geen overbodige luxe.