Artikelen
- zaterdag 11 maart 2017
Op een rustige zaterdagmorgen ben ik te gast bij de familie Martens. De naam Martens duikt de laatste jaren met regelmaat op in de kop van de uitslagen en hiermee bedoel ik niet alleen de podiumplaatsen die er te verdienen zijn – al zijn dat wel meestal de belangrijkste – maar ook de plekken die daar vlakbij zitten. En vaak gevolgd door een mooie serie die de totale uitslag dan toch veel meer glans geeft.
Deze keer ben ik te gast bij Lei Martens in Meers (Elsloo), die de hoogste eer in het Provinciaal Criterium binnensleept op de moeilijke Marseille 2016. Kenden we in 2015 de snelste Marseille ooit met 1411 mpm voor de winnaar – Jos Martens uit Stein – in de editie 2016 was de snelheid van de eerste duiven beduidend langzamer. Met ‘slechts’ 981 mpm werd deze Marseille een echte kuitenbijter voor de raspaardjes van het luchtruim. Het was ‘Miss Mistral’ die als eerst getekende de provinciale zege voor Lei binnensleepte.
Een verrassing?
‘Vroege duiven verrassen je altijd’, steekt Lei van wal. ‘Dat was nu zeker ook het geval. Zoals normaal zijn er hier tijdens de vluchten nogal wat ‘letters’ present en wordt er volop gespeculeerd over de aankomsttijden. Discussies die dan veelal gebaseerd zijn op meldingen in de voorvlucht. De Marseille – duiven komen normaal gesproken uit een andere richting dan de andere vluchten. Iedereen keek dan ook in de richting waar we de duiven verwachtten. Maar je hebt altijd uitzonderingen hierop. John (Smits) was de enige die richting voetbalterrein staarde en in een keer een stipje aan de horizon zag komen aanstormen. Toen hij het zeker wist spoorde hij mij aan rustig te zijn en zei dat er eentje was. Tja dan sta je wel even te kijken en zeker als ze dan ook nog aarzelt naar binnen te gaan. Seconden lijken dan minuten te duren. Uiteindelijk bleek later dat het allemaal toch nog goed uitpakte en was naast de provinciale zege ook de nationale triomf binnen. Alleen de internationale zege ging aan mijn neus voorbij. Jammer’.
Eerst getekende
Voor elke vlucht dubben de liefhebbers wie van de favorieten aan de kop van de poulelijst wordt neergezet. Niet alleen van belang voor kampioenschappen maar ook om te kijken of ze het zelf goed gezien hebben en hun grote favoriet hun keuze waarmaakt. Op deze Marseille weten de eerste drie liefhebbers op de uitslag Lei Martens, Combinatie M. & R. Hermans – Voerendaal en Jos Martens uit Stein hun eerst getekende als eerste te klokken. Dat geeft aan dat alle 3 heel veel vertrouwen hadden in hun eerst getekende.
De eerst getekende bij Lei Martens had deze uitverkiezing mede afgedwongen door eerdere prestaties. Waar in de reclamewereld vaak wordt gezegd dat ‘in het verleden behaalde resultaten geen garantie zijn voor de toekomst’, ligt dat hier toch anders.
Lei: ‘Dat mag je gerust zo stellen. De ‘870’ liet zich als jaarling al direct zien en scoorde toen een 30e provinciaal Agen (182e nat.) en 103e provinciaal Marseille (524e nat.). Nu in 2016 heeft ze Valence (673 km) gevlogen en wint ze de 10e in het Afdelingsconcours tegen 2.316 d. Vervolgens was ze op Agen Z.L.U. (845 km) ook weer als eerste thuis en dat was goed voor de 13e provinciaal (741 d.) en 28e nat. tegen 6.897 d. Na 2 van zo’n top-resultaten begint het dan toch een beetje te kriebelen en vraag je je af: ‘wat heeft ze nog meer in huis?’
Goede duiven
Het behalen van top prestaties in welke sport dan ook is mooi maar wat vaak vergeten wordt is de weg er naar toe. Bijvoorbeeld schaatsers die in de winterperiode op de verschillende afstanden tijden voorleggen die bijna niemand voor mogelijk houdt. Dat komt niet zo maar aanwaaien, daar gaat een heel nauwkeurig opgebouwde voorbereiding aan vooraf: trainingskamp, hoogtestage, krachttraining, gezonde voeding en ga zo maar door. En je moet er aanleg voor hebben.
In de duivensport is dat in feite niet anders. Gooi je er in de voorbereiding met de pet naar dan mag geen absolute top prestaties verlangen. Misschien nog belangrijker is dat je het materiaal – de juiste duiven – voor moet hebben om in dit geval de marathonvluchten aan te kunnen. Tijdens mijn bezoek heeft Lei de uitspraak ‘goede duiven’ misschien wel 100 keer gedaan. ‘Daar draait alles om, dat is het belangrijkste, goede duiven! Heb je die niet dan wordt het moeilijk om top prestaties te leveren’.
‘Ik heb in de loop der jaren heel wat liefhebbers bezocht, veel duiven gezien en in handen gehad. Uiteindelijk ben ik toch in eigen omgeving gebleven toen er werd overgeschakeld naar de grote fond. In het Limburgse zitten veel goede liefhebbers en dito duiven, dan moet je niet ver gaan zoeken. Mijn basis heb ik opgebouwd met duiven van fond crack Hub Nijsten uit Geulle, vriend Thei Daalmans uit Elsloo, wijlen Huub van Mulken uit Beek, Jos Martens uit Stein en Kurvers – de Weerd uit Hulsberg. Stuk voor stuk liefhebbers die een goede stam hebben opgebouwd en bovenal goede prestaties neerzetten. Vervolgens zijn er maar drie criteria die tellen: kweken, spelen, selecteren. Dat is de weg die ik volg en uiteindelijk kom je zo tot goede duiven’.
Lei Martens
Voorbereiding
Een aantal jaren geleden vond Lei dat er een verandering in de spelsoort moest plaatsvinden. Tot dan werd voor het merendeel het traditionele weduwschap beoefend. Dat marcheerde goed maar hij vond dat er te veel duiven thuis zaten waar hij geen enkele idee van had wat ze in hun mars hadden.
‘En dat is natuurlijk doodzonde. Juweeltjes van duivinnen in de ren zien zitten en geen prestaties. Dat was het moment dat ik besloten heb totaal weduwschap te gaan spelen. Zo haal je alles uit je duiven en breng je je stam op een hoger niveau omdat je nog beter kunt selecteren. Ik speel nu 3 jaar op deze manier en de slechtste prestatie van de weduwduivin en is een 10e prijs provinciaal’. Zeker niet slecht, hoe ziet dat systeem en dus de voorbereiding er uit? Lei gaat verder: ‘Het is een simpel systeem. Drie hokken, links en rechts zitten de doffers en er tussenin de duivinnen. Ik heb altijd gemeend dat je alle gaatjes en kieren dicht moet maken zodat ze zich niet kunnen zien. Geloof er niet in dat dat noodzakelijk is, horen doen ze elkaar toch! Tussen beide hokken heb ik aan de buitenkant een kleine ren met houten roostervloer gemaakt. Hierin zitten de duivinnen tijdens het seizoen elke dag, maakt niet uit of het regent of de zon schijnt. Ik
denk wel eens: ‘Zal ik ze toch naar binnen laten omdat het te veel regent?’ Als ik dan de ramen openzet blijven ze toch buiten zitten, dus….. Onderling paren? Geen last van, al moet je natuurlijk wel opletten. Als ze echt te driftig worden laat ik ze even bij de doffers, dan is dat probleem weer opgelost. Zoals gezegd bevalt dit systeem goed alhoewel…..ik voor 2017 toch iets ga veranderen. Ik heb gemerkt dat als beide partners thuis zijn beiden niet de volle aandacht voor elkaar hebben. De doffer of de duivin zit er dan moe bij en dat is voor de motivatie niet het allerbeste. Ik ga de doffers van de weduwduivinnen niet meer spelen. Is de vaste partner (nog) niet thuis dan wordt wel een andere gezocht maar dat is volgens mij toch niet het beste’.
Koppelen gebeurt hier half maart, alle duiven brengen een jong groot en mogen dan nog een keer op eieren komen. Na zo’n 5 tot 7 dagen gaan alles op weduwschap, dat is zo eind mei. Alles wordt ingespeeld op de afdelingsvluchten en eind mei staat dan een 500 km-vlucht (Bourges) op het programma. En dan wordt verwacht dat ze zich laten zien. Tussen Bourges en Agen gaan ze elke week de mand in. Voorkomen moet wordend at de duivinnen onderling gaan paren, dus 1 of 2 keer per week komen ze bij de doffer of de deur wordt op een kier gezet, dat is vaak ook al voldoende.
Extra training
Het trainen aan huis is een manier de duiven in topconditie te brengen. Iemand die wil winnen is altijd bereid iets extra’s te doen. Voor deze Marseille is dan ook niets aan het toeval overgelaten. ‘Klopt! Vanaf zo’n 5 dagen voor het inkorven heb ik de duivinnen elke avond gelapt op zo’n 80 km. En dan niet lossen om bijvoorbeeld 18 uur, nee op dusdanig tijdstip dat ze nog net thuis kunnen komen, elke keer rond 21.05 uur of 21.10 uur. Voor en na het lapvluchtje worden geen doffers getoond. In die periode is het alleen ‘trainen, eten, rusten en weer trainen’. Soms komen ze dan in de schemer thuis en dan is het hopen dat ze op de vlucht net wat langer doorvliegen dan de concurrentie’.
De winnares ‘Miss Mistral’
Zij is misschien mede aanleiding tot een wijziging in het spelsysteem voor 2017. Lei lachend: ‘Dat zou best wel eens zo kunnen zijn. ‘Miss Mistral’ is best wel een aparte duivin die ook nog eens eenkennig is. Zij heeft een vaste partner, een bonte doffer, en heb gemerkt dat ze geen ander wil. Steeds weer terug naar die bonte doffer. De aantrekkingskracht van de vaste partners is volgens mij een van de pijlers van succes. Motivatie is heel belangrijk, maakt niet uit op welke manier’.
De aantrekkingskracht van haar bonte doffer heeft er vast en zeker toe bijgedragen dat ze op Marseille haar ultieme prestatie heeft kunnen leveren! Vanaf dat moment gaat ze als ‘Miss Mistral’ door het leven.
De uitspraak ‘goede duiven’ wordt bij het bekijken van de afstamming van ‘Miss Mistral’ nog maar eens bevestigd. Haar vader ‘Nieuwe Bandiet’ is onder andere een broer van de 7e afd. Cahors en 13e nat. Agen en heeft als vader de ‘Bandiet’ stamvader en topkweker uit ‘Irunha’ 1e nationaal Irun van Thei Daalmans terwijl de ‘Nieuwe Bandiet’ als moeder een kleindochter van ‘Perpignan King’ bij Kurvers – de Weerd is. ‘Miss Sagan’ is de moeder van ‘Miss Mistral’ en komt uit ’t Streepke’ een absolute topper op de nationaals terwijl de ‘Sagans-moeder’ weer een dochter is van ‘Irunha’ 1e nationaal Irun.
Met goede duiven naar de top!!
Hans Bodelier – Echt
