- zaterdag 15 juli 2017
Belgie is de bakermat, laat daar geen misverstand over bestaan. Met duiven spelen kwam er begin vorige eeuw op, om in de dertiger jaren en direct na de oorlog als het ware te exploderen. Kan je geloven dat in de beginjaren van de televisie daarop in het seizoen elke vrijdagavond een praatje voor duivenliefhebbers was door Pol Jacquemyns?
NEDERLAND VOLGDE
Het kon niet uitblijven of ‘de duivenvlam’ sloeg over naar Nederland. En ook daar kreeg men de smaak te pakken van een nieuw soort volksvermaak, zo leek het wel. In bepaalde streken kon men de toeloop van mensen die ‘ook’ met duiven wilden gaan spelen amper aan en moest een ledenstop worden ingevoerd. Men kon pas lid worden als een ander er mee stopte of was overleden. Van wat ooit een nationale sport was is anno 2017 niet veel meer over. Maakten talloze duivenhokken vooral in Belgie ooit deel uit van het landschap, nu spreekt men in sommige streken over folklore.
Toch zijn voor duivensporters uit heel de wereld onze landjes nog altijd toonaangevend. Een wonderduif in pakweg Schotland blijft in China onopgemerkt. Slechts EEN gewonnen prijs voor een duif van hier kan volstaan om er heel veel geld voor neer te tellen. Maar dan moet het wel een eerste zijn van Barcelona of Bourges of zo.
BEKEND
Overal ter wereld waar met duiven gespeeld wordt kent men de oude Belgische rassen en ook de namen van de nieuwe kampioenen en hun duiven. Sla een Chinees duivenblad open (dat zijn daar overigens dikke boeken) en je ziet dat het vergeven is van foto’s van Belgen en Nederlanders en hun duiven. Overigens niet altijd van de grootste kampioenen, maar dat terzijde. Men begrijpt wat ik bedoel. Liefhebbers uit de lage landen vliegen ook niet half de wereld rond om duiven te kopen, ‘half de wereld’ komt naar hier. Zelfs meer dan ooit zo lijkt het. Maar zijn onze duiven ook nog wel zo superieur?
ONE LOFT RACES
Tijden veranderden dus en dat gold met name een compleet nieuw soort wedstrijden: One Loft Races. Amerikanen zouden er mee begonnen zijn, nu zijn er alleen in China honderden. De meest bekende is de One Million Dollar race in Zuid Afrika.
Duiven van overal op EEN hok? Alle duiven dezelfde verzorging, op dezelfde locatie zodat ze onder dezelfde omstandigheden zouden vliegen en de factor ‘ligging’ kwam te vervallen? Het gaf een nieuwe dimensie aan de sport. Hoe kon je die eerlijker maken?
Toch was er een grote ‘maar’. Hoe konden die mensen uit landen waar de sport nog in de kinderschoenen staat optornen tegen Nederlandse en Belgische duiven? Waren die niet volstrekt kansloos?
DE WERKELIJKHEID
Nee dus. Vooral de laatste jaren zijn het vaak, vooral als de omstandigheden zwaar zijn, niet ‘onze’ duiven die die eenhokwedstrijden domineren, eerder integendeel. Het zijn vaak duiven uit Duitsland, Amerika en zelfs landen als Kuwait die ‘de onze’ te kijk zetten. Duiven soms van volslagen onbekende buitenlanders die die van internationaal gekende tophokken uit Nederland en Belgie ‘klop geven?’ Het gebeurt te vaak om van toeval te kunnen spreken.
De ‘onze’ worden simpelweg op hun waarde geklopt al zullen velen dat niet graag horen. En daar hebben we het zelf naar gemaakt. We hebben onze duiven weliswaar ‘sneller’ gemaakt, bij mooi weer wordt de concoursduur steeds korter, maar ook ‘breekbaarder’. Of moet je zeggen ‘kwetsbaarder?’ Ze kunnen minder hebben, hebben minder weerstand zo lijkt het.
MEDISCHE BEGELEIDING
Een van de oorzaken is de wetenschap. Er kwamen steeds betere medicijnen, maar met de medicijnen kwamen de ziektes. Ik herinner me nog liefhebbers en hun duiven van een halve eeuw terug. Die, ik bedoel de duiven, leken van natuur gezonder. Die zaten strakker en gladder en van massaal jongen verliezen van onnozele lapvluchtjes was nooit sprake. Om over Adeno maar te zwijgen.
Trouwens lappen? Dat werd toen veel minder gedaan, velen hadden niet eens een auto! Duiven gezond houden lijkt vandaag de dag een stuk moeilijker dan ‘in de oudheid’, terwijl men toen de medicijnen van nu niet had en ook de dierenartsen niet. En dan is er nog iets.
INTERNET
Vandaag de dag hebben we de middelen die elk wolkje op de vlieglijn zichtbaar maken. En onder druk van groen uitgeslagen wereldverbeteraars en andere activisten werd men als maar voorzichtiger met lossen. Klinken die benamingen wat cynisch? Cynisch word je wel als ergens de aanleg van een snelweg wordt stopgezet vanwege een zeldzaam soort mos. Kosten honderdduizenden. Als het weer vroeger op de losplaats goed was en onderweg niet slecht werd gelost.
Op een Nederlandse TV-zender word je op vliegdagen geïnformeerd over het weer op de vlieglijn. Prima. Maar wat men daarop al niet kon lezen wat een hindernis zou kunnen zijn voor onze duiven is echt ongelooflijk.
Er werd gewaarschuwd voor een vore, een trog, occlusie, lage echo, een slepend front, een convergentielijn en de onvermijdelijke inversie. Gevolg was dat zelfs bij mooi weer soms werd gewacht met lossen. Verleden tijd dus want gelukkig worden de liefhebbers dit jaar minder met termen tegen de oren geslagen waarvoor men academisch moet zijn opgeleid om die te snappen. Men laat het nu bij inversie en dat is al erg genoeg. Dienaangaande zijn de Belgen nuchterder. Want inversie? Die is er bij helder weer bijna altijd! En is die ook niet van alle tijden? Vroeger kenden we het woord niet eens. En verloren we geen duiven.
BUITENLANDERS
In Nederland weet men hoe ‘vlot’ de Polen lossen. Het gebeurt regelmatig dat al hun duiven (in Nederland) zijn gelost, terwijl ‘van ons’ niet een mand open is. En navraag leert dat die vluchten daar meestal goed aflopen. Zo zei Daniel, een Pool, me:
Er gaan bij moeilijk weer wel duiven verloren maar dat zijn vooral nakomelingen van duiven die recentelijk werden ingevoerd uit Nederland en Belgie. Die duiven zijn weliswaar sneller, maar laten het af weten onder moeilijke omstandigheden. Gaan dan zelfs massaal verloren.
Mijn idee is dat men in andere landen sterkere duiven kreeg doordat ze de medicijnen niet hadden die wij hadden, dus niet ongecontroleerd antibiotica gebruikten zoals velen hier doen en ook… minder flauw zijn/waren met lossen.
SLECHT NIEUWS
Het slechte nieuws is dat er geen weg terug is. Je kan nu ineens niet bruut gaan lossen. Voor tientallen jaren pamperen betalen we nu een prijs. En wat dat ‘pamperen’ betreft denk ik ook aan die verfoeide groepslossingen. Want in tien groepen lossen in Momignies? Bijna dorp voor dorp? Sjonge jonge. Het haalt niet eens het niveau van de belachelijkheid. Straks hebben we een soort salonduiven die, overdreven natuurlijk, alleen nog geschikt zijn voor indoor wedstrijden.
