- dinsdag 21 november 2017
De man uit Kuwait was weer over. Gebeurt vaker als die andere man uit het Midden Oosten, Omar, hier eerder was om duiven te kopen. Waar Omar koopt gaan later andere Arabieren kopen. Zo is het al jaren en dat weten met name Luc van Mechelen, Johan Donckers en onlangs Harrie uit Pulle. Ik had de laatste gewaarschuwd, die staat immers niet op al dat bezoek te wachten, maar die Omar is iemand die in de Arabische wereld erg serieus genomen wordt. Als liefhebbers van hier op zijn site komen gaan bij liefhebbers daar belletjes rinkelen. Die weten dat die Omar iemand is die ’s nachts slaapt. Maar de man uit Kuwait had ook elders duiven gekocht en of ik die even wilde zien.
DE JONGE KUWAITI
Ik kon moeilijk nee zeggen maar die duiven zien was schrikken. Wat een ongelooflijke rommel. Niemand, behalve die man uit Noord Nederland, kan aan een duif zien of het een goede is maar sommige hebben zulke grote gebreken dat het geen goede kunnen zijn. Slechte duiven zijn dus makkelijker te kennen en deze duiven waren slechte. Uit twee stukken en harde pluimen en onder zulke zag ik nog nooit goede. Zorgvuldig mijn woorden kiezend zei ik ‘mijn gedacht’. Nu moest ik er nog een keuren, de laatste. Hmmm, die leek al ergens op, maar drie jaar oud? Ik schudde opnieuw mijn hoofd. Want wie doet er een goede weg van drie jaar oud en dat voor zo weinig geld? Nu begonnen hij en zijn twee metgezellen onbedaarlijk te lachen en al gauw bleek waarom. Het was een duif van mij die ze elders gekocht hadden.
‘En nog een kleinkind van je Home Alone ook’ ze de man uit Kuwait ‘So what?’ reageerde ik. En bleef bij mijn standpunt: Ook niets waard.
DE MEESTE
Wat veel liefhebbers, ook van hier, vergeten is dat ook goede duiven veel afval geven. ‘Bewezen kwekers?’ Het zegt iets maar zeker niet alles. Al gaf een koppel nog zulke goede, dan nog heb je geen enkele garantie dat dat ooit nog gaat gebeuren. De meeste ‘supers’ zijn verrassingen en waren er al vòòr het ‘kweekkoppel’.
Het kweekkoppel maakt niet de kampioenduif, maar de kampioenduif maakt het kweekkoppel.
SILVIU DE ROEMEEN
Roemeense Silviu en zijn vriend Costin zijn minder naïef dan veel andere buitenlanders die hier komen kopen. Beide vrienden gaan naar de juiste adressen, hoe onbekend ze in het buitenland ook mogen zijn. Zo waren ze met name bij Gert Heylen geweest en dat verbaasde me voor Roemenen. Maar die Silviu is wat slimmer en dat verklaart waarom hij zo goed speelt. Een frustratie heeft hij wel. Hij heeft meerdere bijzonder goede duiven, Nationale Asduiven zelfs, maar geen mens die er jongen van wil. Jongen verkopen kan hij wel en zelfs redelijk duur maar dat zijn er uit rechtstreekse Nederlandse of Belgische duiven. Hoe duur ‘redelijk duur’ is? 75 Euro per stuk of bijna een gemiddeld weekloon daar.
DANIEL DE POOL
Nederlanders is bekend hoe vlot Polen zijn met lossen. Dat zien ze op teletekst. Vaak al om 5.30 uur terwijl het amper licht is en ook bij twijfelachtig weer. Sommigen vragen zich af of daar geen massa’s duiven verloren gaan. Niet dus volgens Daniel. Op moeilijke vluchten zijn er inderdaad verliezen maar… dat betreft veelal duiven uit ouders die ze kochten in Nederland en België.
Volgens hen komt dat door het lossingsbeleid hier, veel te voorzichtig, vooral in Nederland. Daardoor zijn we hier in de loop der jaren een soort ‘mooi weer duiven’ gaan kweken dat weinig kan hebben. Salonduiven noemde ik die, duiven die bij slecht weer hun kat sturen en makkelijk opgeven.
Iets wat je vaak terug ziet in eenhokswedstrijden over heel de wereld. Die vinden vaak plaats onder moeilijke omstandigheden en dan zijn het niet onze duiven die domineren, maar die uit Duitsland en andere landen waar ze minder flauw zijn met lossen. Jonge duiven gaan in Polen ook veel verloren maar een soortgelijk verhaal. Dat zijn weer vooral jongen uit duiven van bij ons.
PETER DE DUITSER
Het doet denken aan Duitsland, ik schreef dat eerder. Het spel met jongen is er bijzaak met soms maar èèn vlucht van boven de 350 kilometer. Het jaar nadien wordt daar een prijs voor betaald. Men verliest enorm veel jaarlingen. Vanwege te weinig ervaring als jonge duif? Daar lijkt het op. In Nederland willen sommigen de Duitse toer op. Ze willen daarmee verliezen beperken maar het is ‘uitstel van executie’. Wat een verschil met sommige Belgen die menen dat twee nationaals voor jongen amper genoeg is om de nodige ervaring op te doen.
EEN FRANSMAN
Jean, niet zijn echte naam, is een Fransman. Hij haalde hier veel duiven en schopte het tot nationaal kampioen. Omdat ik hem wel een toffe vond gaf ik hem een oude kweker, maar wel op een voorwaarde. Hij moest me er elk jaar een koppel jongen van geven. En ‘die oude kweker’ was niet zo maar een duif.
Een nazaat won bij Luc van Mechelen een 2e Nationaal Montlucon tegen ruim 29.000 duiven, een andere bij Jochems van Hasselt een 1e Nationaal in de zone en weer een andere nazaat is ‘Indy’, die bij Nedandse F Ebben, zes eerste had gewonnen. Omdat nazaten ook in Taiwan enorm presteerden was er veel vraag naar de jongen en ook naar die oude zelf. Maar ik wilde de duif hier houden zodat ik er nog iets van terug zou kunnen halen. De Fransman deelde er inderdaad jongen van uit, alleen niet aan mij. Vergeten zeker? Mensen van wie je het niet verwacht die tegen vallen? Wie kent ze niet?
CHEN DE CHINEES
Had bij een kennis een duif gekocht die niet meer bevruchtte. Dat kan, maar hij kwam er pas na drie jaar mee voor de dag. Verkoper beloofde de duif te vervangen maar dan moest hij wel de ring sturen. Niets meer van hem gehoord. Vergeten zeker? Of was die duif, zoals de meeste, niets waard en wilde hij het met een andere proberen? Ik denk het laatste.
Die Chen ken ik overigens. Die heeft, en zo zijn er daar meer, de kwalijke eigenschap mensen hier te zeggen hoe ze hun duiven moeten koppelen. Dan willen ze er jongen van. Ik neem die even weinig serieus als mensen die, al of niet tegen betaling, Uw duiven koppelen.
AMERIKAAN
Dan is er die Amerikaan. Die kocht voor fortuinen duiven via internet maar hij bleef de beroerdste speler van de club. Zo pas hoorde ik dat hij in volle seizoen alles had opgeruimd, zijn verzorger had ontslagen, de hokken had afgebroken. Zo maar van de ene dag op de andere. Maar hij zou toch een speciale zijn, zo vernam ik:
Coulda been the whisky
Coulda been the pills.
Coulda been the dream he was trying to kill.
