- zaterdag 15 februari 2020
Omdat de operatie erg duur zou zijn en niet zonder risico vond vooraf een gesprek met een psycholoog plaats. Ze was wel erg jong vond ik. Kennelijk las ze mijn gedachten want ze zei: ‘Ik ben nu je psycholoog’, weet U wat een psycholoog is?’ Ik stond perplex. Zag ik er zo dom uit? ‘Zou U zichzelf als een normaal persoon omschrijven?’ vroeg ze weer. Hmm. Ik heb twee ogen, twee oren, twee benen, twee handen en een p…s. Dat klinkt inderdaad redelijk normaal, maar is 24 uur op 24 pijn dat ook? Daarom dat ik zei ‘redelijk normaal’. ‘En vindt U dat pijn hebben niet vervelend?’ Sjonge, waar was ik terecht gekomen? Ik zei niets en haalde de schouders op.
ERGERNIS
‘Mijn vragen ergeren U, he Ad? Dat zouden ze mij ook doen, maar ik moet ze nu eenmaal stellen. Ik mag toch wel ‘Ad’ zeggen he?’ ‘U mag me noemen zoals U wilt’ zei ik en wierp een ongegeneerde blik op het plaatje op haar linkerborst. Het kan ook de rechtse zijn geweest, ze leken ook zo op elkaar in dat decolleté zo diep dat je er van duizelde. Ik vreesde/dacht/hoopte zowaar dat een van de twee er in slaagde te ontsnappen. ‘En mag ik U Sonja noemen?’ vroeg ik. ‘Ik ben ooit voor ergere dingen uit gemaakt. Ik wil U alleen maar beter leren kennen. Veel depressies zijn aan pijn gerelateerd.’
‘Maar ik ben niet depressief’, zei ik. Ze knikte, maakte een aantekening en na nog wat vragen, veelal onbenullig, zei ze ‘zo, nu heb ik het wel’. ‘Betekent dat dat de operatie door gaat?’ wilde ik weten. ‘Daar beslis ik niet over, maar uit ons gesprek kan ik afleiden dat U weet wat U wilt, dat U intelligent bent en veel mensenkennis hebt.’ (Ik had een IQ van 280 beweerde ze, maar dat moet je niet al te serieus nemen. Psychologen overdrijven wel meer. Ik denk dat ze 180 bedoelde). We namen afscheid en ik repte me naar de WC. Daar kon ik naar mijn eigen gezeik luisteren. Al pissende overliep ik ons gesprek nog eens. ‘Intelligent en veel mensenkennis?’ Hmm. Zij was toch goed, heel goed.
Best draag je op het hok steeds dezelfde kleren
BETER LEREN KENNEN
‘Beter leren kennen?’ Dat is nu juist wat veel liefhebbers missen. Wegens omstandigheden kom ik in B N nog amper op de hokken. Je wilt niet weten wat een impact dat heeft. Want je duiven (goed) leren kennen moet. En dat leer je niet uit de boeken, ook niet door mijn artikeltjes, maar op je hok, tussen je duiven.
SAMEN
Zo willen duiven samen zijn. Opgesloten zijn stresseert ze, maakt ze ongedurig en zenuwachtig. Sluit die daarom nooit op de dag van inmanden. Die natuurlijke neiging samen te zijn merk je als duiven van een vlucht komen en een vreemde die van jou achterna duikt, soms zelfs het hok in. Ook het gebruik van lokkers is er op gebaseerd. En je ziet het op vliegdagen aan die kladden overvliegende duiven. Die horen niet meer met zo veel samen te zijn, tenzij de hokken in elkaars verlengde liggen wat natuurlijk niet het geval is. De meeste zitten dus verkeerd, de voortrekkers zijn de duiven die je zou moeten hebben.
VLIEGERS PAREN
Met de ‘ziel’ van de duif krijg je met name te maken als je gaat koppelen. Sommigen hebben voor elke duif een partner in gedachten. Niets mis mee, maar… dwing een koppeling nooit af, zeker niet bij de vliegers. Laat ze liever vrij paren. Een opgedrongen partner kan onmogelijk motiveren als er gevlogen gaat worden.
ZIEN EN AANVOELEN
Toen Daniel Boeckx hier een doffer kwam halen voor samenkweek wilde hij weten waar die hier huisde. Links onder? Rechtsboven? Het typeert de duivenkampioen want inderdaad, zo iets weten kan een hoop ellende voorkomen. Over ‘duiven leren kennen’ denk ik aan die Limburger die me vroeg zijn Witpen eens te bekijken. Die kon geen prijs meer winnen. Mee dat hij het hok opende zag ik het al. Hij zat op de bodem waar hij volgens de baas meestal zat. ‘Je mag van geluk spreken dat je hem niet verloor’, zei ik. ‘Duiven die meestal op de bodem zitten missen elke conditie.’
SCHABJES
Neem ook schabjes. Horen die in het hok of niet? Beide.
- Op het vlieghok horen die niet. Of, ter motivatie, een incidenteel schabje/plankje na een aantal weken spel. Zo’n schabje niet te ver van de bak van een vlieger doet soms wonderen. Bij de duif die er bezit van nam en ook bij de duif die zich bedreigd voelt. Koen Minderhoud meent dat een omgekeerde emmer (of was het voerbak) zijn befaamde Geeloger destijds deed exploderen.
- Op het hok waar gekweekt wordt horen wel schabjes. Duiven bevuilen liever niet de eigen nestbak, ze lopen van het nest om een grote stinkende drol elders te deponeren. ‘Opgespaard’ om het eigen nest niet te bevuilen.
Goed, maar zoals Charles hoeft het niet. Mag iets minder.
INTERIEUR EN SFEER
Ook het interieur is belangrijk en daar maakt de liefhebber deel van uit. Hij moet a.h.w. ‘een zijn’ met de duiven. Dat is hij niet als ze bang van hem zijn. Er zullen beslist van natuur bange duiven zijn meer de meeste worden zo gemaakt. Zie ook hoe sommigen hun duiven pakken. Behoedzaam benaderen ze die, beide handen achter het hoofd om dan toe te slaan. Zulke duiven verliezen elk vertrouwen en hoe kan je daar van verwachten dat die zich van een vlucht binnen haasten. Zelfs het onnozel los laten van een duif is iets wat niet iedereen beheerst. Ze laten die plomp uit handen vallen, niet beseffend wat voor inspanningen het vergt om op beide pootjes terecht te komen.
Een goede liefhebber doet er gewoon alles aan om het op de hokken zo aangenaam mogelijk te maken. Voor hem en zeker de duiven.
CONCREET
Leo Heremans had op het hok van kwekende duiven een plank op ongeveer een meter hoogte waarop hij de schotels met jongen zette als die zo’n dag of zestien oud waren. En telkens als hij op het hok kwam streelde hij die jonge gastjes over hun bol. Zo kweek je wel vertrouwen. Ik/we kregen afgelopen jaar veel complimenten over het presteren van onze duiven van begin tot einde seizoen, vooral van de kampioenen. Vanwege zulke goede? Hmm. Ik zou eerder zeggen vanwege zo veel vorm. Vorm is immers belangrijker dan kwaliteit. Veel liefhebbers zouden er beter aan doen eerst te leren met duiven om te gaan alvorens te gaan kopen.
Als ik destijds op de hokken kwam in B N was dat steeds met een blikje waarin wat snoep, pinda’s en grit. Daarvan legde ik wat in elk schab, al gauw kenden ze dat en kwamen toe gevlogen als ik mijn hand uitstak. Sterker nog, en ik lieg niet, sommige doffers begonnen spontaan te koeren als ze me zagen. En sportgenoten maar zeggen dat ik een soort had dat van de vluchten binnen suisde. Als dat ergens NIET aan lag was het de soort.
Want ‘soort’ had ik niet, heb ik niet en zal ik, zolang ik geloof in kruisen, ook nooit krijgen.
