Gerard Dekker
- maandag 23 januari 2017
Klusjes
Als ik zo over mijn erf loop zie ik nog wel de nodige klusjes. Geen klusjes voor nu, nee voor later, het voorjaar, als het langer licht blijft en de temperaturen oplopen.
Zie nog een aantal struiken die moeten verdwijnen en plaats moeten maken voor anderen. Maar ook bomen die nog op de juiste manier gekort en gesnoeid moeten worden. En ook aan mijn hok moet nog gesleuteld worden.
Zo komen er in deze tijd ook landelijk diverse zaken bij, meer op ons duivenvlak. Zoals het aanscherpen van de regels voor slachtduiven.
Naar aanleiding daarvan kreeg ik vanmorgen nog een telefoontje van een goede vriend die zei: ik kan het zelf niet, wil jij het voor me doen. Ook ik vind het niet het leukste klusje maar heb wel ja gezegd, klinkt voor de buitenstaander misschien hard, maar het gaat snel en zonder onnodig lijden.
Wat ik altijd al vreselijk vond is dat duiven die afgevoerd moesten worden naar de markt, om uiteindelijk te belanden op een bord, maar die duiven, voor het zover was na een lange reis, in volgepropte manden, zonder water en voer dagenlang rond gezeuld werden om uiteindelijk te arriveren op plaats van bestemming.
Nee afvoeren, ik heb dat altijd zelf gedaan, ik leerde dat van mijn grootvader, kippen en duiven slachten deden we zelf en Oma of mijn moeder trokken daar dan heerlijke soep van of maakte overheerlijke duivenborst die we ons als groot gezin heerlijk lieten smaken. Dat was natuurlijk wel in een tijd dat dieren veel meer gezien werden als nutsdieren, die na een behoorlijk leven eindigde op onze borden. Tegenwoordig worden dieren veel meer gezien als de bij kinderen in een gezin, een gevolg van een veranderende tijd.
Er is meer veranderd en ook dat heeft met regelgeving te maken. Ik kan me bijvoorbeeld zo goed als niet herinneren dat ik zo rond 1960 – 1963 dat ik mijn duiven ook maar aan enig medicijn bloot stelde, laat staan dat er specifieke medicijnen voor waren en nog anders of ik daar als jonge jongen geld voor had.
Dit is in deze tijd inderdaad anders, ook al zou je weinig medicijnen geven, de verplichte enting is er wel en als er iets aan mankeert ben ik er van overtuigd dat iedereen ingrijpt.
Dus nee, duiven die ik zelf afvoer verdwijnen niet in de voedselketen.
Wij duivenliefhebbers zijn eigenlijk rare snoeshanen, zomers als we wat jonge duiven kwijtraken op de vluchten schreeuwen we moord en brand en in het najaar hebben we er geen enkele moeite mee om de overtallige duiven in te leveren.
Wat mezelf betreft zal ik, hoewel ik het heerlijk vind, niet gauw meer duif eten, zeker niet via een vreemd hok.
Gezien ik zelf spaarzaam met medicijnen om ga (maar wat moet, dat moet.) zou ik misschien nog weleens lekker duivenborst willen eten, maar nee toch maar liever niet, mijn leeftijd gaat denk ik meespelen, misschien ben ik te close geweest met mijn gevleugelde vriendjes of misschien toch gevoelig voor het feit dat dieren tegenwoordig een deel van het gezin vormen. Wie zal het zeggen.
Maar goed ik ga zo meteen toch even naar mijn vriend, even helpen om het door hem beoogde aantal duiven op zijn hok weer op tal te brengen. Ondanks dat ik het nu ook één van de mindere klusjes vind
