Gerard Dekker
- vrijdag 29 december 2017
Fris weer op, maar buiten nog erg donker, terwijl de donkere dagen voor kerstmis al geweest zijn. Zal veroorzaakt worden door de vele regenwolken
Zo nu en dan overdenk je datgene dat in je leven passeert. Je eigen levensloop, dat van je kind(eren) en dat van je kleinkinderen. En met name even onder de loep waar het de duivensport betreft. Je opvolging in deze.
Nou mijn dochter hielp altijd wel, met het ontluizen of enten tegen pokken. En als heel jong meisje had ze wel een heel tam duifje dat gewoon binnen bij ons sliep op de rand van een schilderij, dat meeging als ik haar ophaalde van school en rustig de terugreis aanvaarde door stevig op haar hoofd te blijven zitten. Maar die tijd ging voorbij, vervangen voor belangstelling van andere zaken (jongens ) Als ik haar nu zou vragen op haar 43e en moeder van 4 kinderen zou ze best bereid zijn om te helpen, maar zelf duiven houden nee.
Mijn oudste en ook mijn jongste kleinzoon hadden in hun jeugd allebei eigen duifjes op mijn hokken, meestal kozen ze bont gekleurde duifjes uit. Maar zoveel als ze vroeger gewoon de hokken in konden gaan en voeren, zo weinig is er van overgebleven nu. Hoewel ze wel belangstelling tonen door zo nu en dan te vragen van opa hoe is het met de duiven of heeft u nog goed gevlogen dit weekeinde is er geen enkele neiging om zelf er ook nog mee bezig te zijn.
Kan ook niet, de oudste heeft het heel druk met school en dat doet hij fantastisch en in de schaarse vrije tijd die hij over heeft werkt hij in de horeca. Heeft ook gewerkt bij diverse andere bedrijven zoals Praxis, maar zijn hart ligt meer bij het omgaan met mensen, het directere contact. Afgelopen kerst had ik nog een gesprek met hem over het salaris dat hij daarmee verdiend. Zelfs in de winkel verdien je meer. Boeit hem niet, hij gaat voor mensen en gezelligheid. Duiven, leuk hoor opa, voor u maar niet voor mij.
Mijn jongste kleinzoon was eigenlijk het gekste op de duiven, best veel foto’s van, maar ook dat zakte in de benen, helemaal geen belangstelling meer. Naast school, bijlessen volgt hij nog een D.J. cursus en thuis weet hij zich omringd met voldoende dieren, 2 cavia,s, 4 katten en een hond, zijn hart is er groot genoeg voor.
Mijn oudste kleindochter heeft het helemaal niet zo op dieren, O ja ze is gek met onze hond, maar allemaal een beetje afstandelijk
En dan mijn jongste prinses, ze ademt dieren, loopt als ze op visite is en het mooi weer nog weleens met me het hok in om jonge duifjes te aaien, ze vreet onze hond bijna op van liefde. De kiem is wel gelegd, maar tegenwoordig krijgen de allerjongste al huiswerk mee van school en daarnaast turnt ze, zwemt ze en zit ze op ballet. Zij danst letterlijk door het leven.
Maar bovenal, ze wonen te ver weg om gewoon maar even dagelijks langs te komen en te helpen bij de duiven van opa. Misschien is de wil er wel en misschien heb ik in hun prilste jeugd wel een zaadje geplant, maar voorlopig zal dat nog niet tot bloei komen.
Of ik dat jammer vind ? Aan de ene kant wel want ik gun de mooie momenten die ik in mijn leven heb gehad in onze duivensport ook graag aan zij die na mij komen. Aan de andere kant kan ik er niet zo rouwig om zijn, de wereld is veranderd er is zoveel ik, ik, ik bijgekomen. Het lijkt wel of delen alleen nog een som is, delen met je medemens een unicum.
Gelukkig zijn zij die het wat hun wens om opvolging betreft in onze mooie sport en daar wel in slagen. IK ben daar eigenlijk wel een beetje jaloers op .
Toch maar weer eens kijken in 2018 of er jongeren te interesseren zijn. Lukt me ongetwijfeld niet in mijn eigen, naaste omgeving, want hier wonen alleen nog oudjes, alhoewel die zouden toch wel tijd hebben ?
O nee, die zijn nu in een warm land aan het overwinteren, geef ze eens ongelijk.
Streven is een ding, worden een geluk en blijven een inspanning,
iedereen een gezond en succesvol 2018.
