Gerard Dekker
- dinsdag 20 maart 2018
En daar gaan we weer
Eind seizoen 2017 gunde we onze duiven nog even een nestje, maakte we gebruik van late jongen om ons soms door omstandigheden geteisterde hok aan te vullen met deze jongen. Bovendien dan hadden we in het stille seizoen ook wat te doen.
Maar toen met z’n allen maar gauw de duiven scheiden, behalve de overnachtfondspelers natuurlijk, dit in aanloop naar een goede rui, maar ook omdat voor velen eind november of begin december alweer lonkte. De koppeldata voor velen.
Ongeduldig als we zijn keken we na het koppelen de eieren alweer bijna uit de kont van de duivinnen, verheugde we op onze nieuwe jongen en stiekem op een supertje. En ongemerkt de tijd voortschreed vlogen de jongen alweer uit, sloegen hier en daar de stootvogels alweer toe, slachtoffers makend in de gevestigde en nieuwe orde.
Voor het eerst dit jaar probeerde liefhebbers samen een vuist te maken tegen de gevestigde orde van een ander soort vogelliefhebbers die helaas over een wat beter netwerk beschikken als wij en dan te denken aan de Partij van de dieren en helaas ook bij andere zwalkende partijen voor wie de duivensport geheel onbelangrijk is.
Maar alles is beter dan niets doen, dus met z’n allen werken voor deze petitie, dus er ruchtbaarheid aan geven bij buren en familie.
En nu half maart, terwijl er velen nog aan het kweken zijn staat het vliegseizoen alweer voor de deur. Nog een paar weken, wat zeg ik, een paar weken, als je vitesse wilt spelen moeten ze er al klaar voor zitten, gaat het spel op de wagen. Ook best moeilijk zo in het begin voor de liefhebbers die goed aan dit spel willen meedoen. Althans voor de werkende medeliefhebbers, want echt gelegenheid om hun duiven goed te trainen hebben ze door de dag cyclus nog niet gehad. Nog te lang donker in de morgen en je moet eind van de dag goed op tijd thuis kunnen zijn vanuit je werk om ze dan nog even te kunnen laten trainen. Niet te doen eigenlijk.
Duivensport is de laatste jaren rap veranderd. Natuurlijk mag je wel even verlangend over je schouder terug kijken en denken toen was het toch echt wel een beetje gezelliger. Klopt ook wel een beetje denk ik, maar was het ook gezelliger voor ons gezinsleven, altijd maar weg zijn, tijdrovend karweitje hoor op de avond van inkorven en wachten op je klok die allemaal tegelijkertijd op een bepaald tijdstip werd aangeslagen en je daarna pas naar huis kon. Met zijn allen na de vlucht de klok leeghalen en wachten tot de rekenaar de uitslag of althans in ieder geval de eerste 10 had uitgerekend. Ja het elektronisch systeem heeft daar ongetwijfeld verbetering in gebracht, maar zeker niet meer gezelligheid.
Ongeduld, tegenwoordig worden we met een heel ander in mijn ogen onplezierig fenomeen geconfronteerd, namelijk met de leden die zich niets meer aan de vereniging gelegen laten liggen en alleen nog aan zichzelf denken. Komen wel inkorven, maken gebruik van de diensten die anderen voor hen verrichten en zitten de duiven in de boxen, weg zijn ze. Moeten ze uitslaan en zitten ze niet vroeg, is het, hallo kan jij me klok even meenemen ik heb een verjaardag, of een andere smoes. Maar goed dat is een keuze die mensen maken net als je gezicht op geen enkele vergadering of feestje te laten zien en als het seizoen begint weer een teken van leven te geven. Goed het hoort er allemaal bij en de werkers en de organisatoren van de kampioenen of andere feestjes zullen er mee moeten dealen.
Zo worden vergaderingen tegenwoordig ook steeds minder bezocht, vergaderingen waarop besluiten ten aanzien van bijvoorbeeld het vliegseizoen worden genomen, maar in het seizoen wel commentaar hebben dat het allemaal anders moet.
Terwijl ik dit schrijf vraag ik me af of het vroeger echt allemaal zo anders was en als ik mijn 55 jarige carrière in de duivensport zo overdenk ! mahh, nee heel veel verschil zit er niet in. Het is een individuele sport die we grotendeels beleven op eigen erf, het grote verschil is eigenlijk het aantal leden en dat je elkaar vroeger meer nodig had dan nu. In de tijd van de computer en de vliegtuigen is de wereld zoveel kleiner geworden, heeft ons zoveel meer kansen gegeven om ander net zulke leuke dingen te doen of te ontdekken en ook dat is wat waard.
Een ding is niet veranderd, mijn of ons gevoel voor of in de duivensport, hoop het nog heel lang te kunnen volhouden maar voel me wel een beetje een uitstervend ras.
