- vrijdag 18 juni 2021
Mea culpa is niet eenvoudig en wederom Zeeland
Zondag 13 juni 2021. De klokt wijst hier in Maleisië alweer bijna 20:00 uur aan en ik tik nu pas de eerste letters van het weekstuk. De oorzaak hiervan ligt ook deze week weer in het feit dat ik een aantal uurtjes heb zitten werken aan mijn wekelijkse bijdrage voor Het Spoor over de GPS-tracks. Dit blijkt iedere week een leuk maar toch ook wel tijdrovend klusje. Ik doe het echter met liefde. Het vormt daarnaast ook een mooie tijdsbesteding in de enigszins saaie FMCO-periode hier in Maleisië.
Het schrijven over de tracks deed mij ook een beetje vergeten dat er vandaag nog veel vluchten op het programma stonden. Of beter gezegd, vluchten die gisteren op het programma stonden maar weer eens geen doorgang konden vinden. De weergoden zijn de duiven en hun eigenaren dit seizoen nog niet bepaald gunstig gezind, al treffen ze het vandaag beter. De satellietbeelden tonen een onbewolkte vlieglijn en een zwakke wind uit richtingen tussen Noord en Oost in Frankrijk en West en Noord in België en Nederland. Goede maar toch weer pittige omstandigheden.
Mea culpa is niet eenvoudig – Pittige omstandigheden ook voor de duiven van Friesland en Noordoost Nederland die afgelopen week zulke klappen kregen op Sens en Sittard. Dat de meeste melkers uit het Hoge Noorden hier verstandig mee omgegaan zijn blijkt wel uit de deelname. Waar vorige week in het totaal nog bijna 40.000 duiven werden ingemand door deze twee afdelingen werden er nu zo’n 13.500 duiven samengebracht voor de Midfondvlucht van Chimay. Een ongelooflijke daling want bijvoorbeeld op Sittard alleen al stonden er vorige week nog meer dn 29.000 duiven.
Natuurlijk zijn niet al deze ontbrekende duiven nog achter. Velen herstellen thuis maar het zou de organisatoren toch eens achter de oren moeten doen krabben. Vooral omdat de dramatische vluchten van vorige week simpel voorkomen hadden kunnen worden door de manden gesloten te houden. Iets dat een aantal convoyeurs ook wilde gezien het weerbeeld op de losplaats. Helaas werden ze overruled.
Echter ook de lossingsverantwoordelijken hadden op grond van het weerbericht, de satellietbeelden en het lossingstijdstip heel eenvoudig kunnen inschatten dat het lossen in Sens en vooral Sittard een onzinnig besluit was. De vluchtlijn voor de afdelingen 10 en 11 was namelijk afgelopen zondag nooit goed. Het is feitelijk nog een wonder dat zoveel duiven hun hokken wisten te bereiken.
Wat mij echter het meest verbaasd heeft zijn de twee schrijvens die beide afdelingen gezamenlijk het daglicht deden zien naar aanleiding van de totaal mislukte vluchten. In beide schrijvens is de “mea culpa” niet eenvoudig en toch wel met heel veel pijn en moeite aan het papier toevertrouwd.
Ik zou beide stukken daarom willen betitelen als te gevoelloos, te zakelijk, te wetenschappelijk en te bestuurlijk. Het is toch niet zo moeilijk om gewoon een fout ruiterlijk te erkennen en je verontschuldigingen voor een fout als deze te bieden.
Iedereen weet daarnaast dat niemand deze fouten expres maakt dus dit behoeft geen uitleg in een schrijven. Iedereen weet ook dat de onjuistheid van het ongenuanceerd fulmineren op de sociale media geen nadere toelichting behoeft. Wat echter wel uitleg behoeft is waarom de regels gewoon niet worden opgevolgd door de lossingsverantwoordelijken en dat lees ik helaas nergens.
In de risicotabel lossingen staat het namelijk klip en klaar. In de rode kolom, “RISICO”, “factor geeft een risico op een verstoorde thuiskomst”, staat onder punt 6 “Bewolking” het volgende:
- “zones met 8/8 bewolking”
- “zones met Stratus, Altostratus, Cumulonimbus of Nimbostratus”.
De weersomstandigheden op beide losplaatsen voldeden 100% aan deze beschrijving evenals het leeuwendeel van de vluchtlijn. Volgens mij betekende dit dus een code Rood. Dat wil zeggen “niet lossen”. Na dit besluit zijn er twee duidelijke opties. Nogmaals uitstellen, naar de maandag (voor de Dagfond was dit in het verleden niet ongebruikelijk) of terug naar de lokalen. Simpeler en voorspelbaarder kan het niet.
Nu leek het erop dat er coûte que coûte gelost moest worden. Iets dat in de vele jaren dat ik al lossingen kritisch volg en analyseer zelden of nooit geleid heeft tot een succesvol verlopen vlucht.
Zeeland – Ik word er zo langzamerhand zelf ook wel een beetje misselijk van om er weer iets over te schrijven maar ook deze week valt er weer niet te ontkomen aan hetgeen er in het Zeeuwse speelt.
In de bijna oorlog om het voorzitterschap en het vormen van het bestuur en feitelijk de toekomst van de afdeling Zeeland lijken alle middelen geoorloofd. Meerdere berichten per week van beide kampen richting de verenigingen, een derde partij die eerst als bemiddelaar leek op te treden en zich nu als partij tegen het bestuur lijkt op te stellen, etc., etc.
Het is bijna niet meer te volgen en het lijkt in alles op de lelijke Amerikaanse presidentsverkiezingen van afgelopen najaar. Het is momenteel gewoon mannetjesmakerij of afkrakerij. “Kijk mij of onze kandidaat eens goed zijn voor het algemeen belang” en “kijk de anderen eens falen”. Men gelooft de eigen onwaarheden en/of sprookjes die men zelf verkondigt.
Ook de rol van sommige marktpartijen kan gerust als laakbaar beschouwd worden. Om juist nu als marktpartij met bepaalde informatie naar buiten te komen terwijl ook het vorige bestuur nalatig was riekt in mijn ogen naar belangenverstrengeling. Vooral als één van de bevriende kemphanen zich dan vervolgens opwerpt als redder van de afdeling Zeeland. Triest als je het mij vraagt maar ik zal volgens mijn criticasters wel weer te gekleurd naar de gang van zaken kijken.
De gewone Zeeuwse liefhebber die simpelweg met zijn duiven wil spelen zal er inmiddels in ieder geval wel helemaal horendol van worden. Iets dat ze vermoedelijk in Papendal bij het NPO-bestuur ook wel zullen zijn. Hoe krijg je deze kikkers ooit weer terug in de kruiwagen is een vraag die niet alleen hen zal bezighouden.
Tenslotte om criticasters die beweren dat ik niet op de hoogte ben de wind uit de zeilen te nemen. Ik kreeg deze week van alle schrijfsels afschriften of de officiële documenten. Soms zelfs op de dag dat ze verschenen en menig gewoon Zeeuws lid ze nog niet onder ogen zag. Of ik daar zo langzamerhand nog vrolijk van wordt is wel de vraag. Het lijkt namelijk een eindeloze geschiedenis te worden met uiteindelijk alleen maar verliezers. Ik vrees echter dat het laatste hoofdstuk in deze oneindige soap nog niet geschreven is.
OP EIGEN HONK
Is er feitelijk niets veranderd ten opzichte van de situatie van vorige week. We zijn een week verder in de totale lockdown en vermoedelijk gaan er nog twee weken volgen.
We maken er maar het beste van. Veel meer zit er ook niet.
Tot een volgend weekstuk,
Michel
