- vrijdag 24 maart 2017
Zondag 19 maart 2017. Deze week maar weer eens een vroeg weekstuk. In tegenstelling tot de laatste weken en vooral vorige week toen mijn schrijfsel pas zondagavond tegen 22:00 uur het daglicht zag. Debet aan het laat verschijnen van mijn hersenspinsels zijn veelal drukke activiteiten op zondag waardoor er simpelweg geen tijd overschiet om nog even achter de PC te kruipen en dit tijdgebrek begint op een volgeplande zondag meestal al op zondagmorgen.
Het vroege tijdstip doet dus vermoeden dat er vandaag geen activiteiten op het programma staan. Niets is echter minder waar. Het is een vandaag zo mogelijk nog wel een drukkere zondag dan de vorige weken. In de middag staat een verjaardagsfeestje op de rol en vanavond gaan we uit eten met de andere tak. Er is echter één groot verschil ten opzichte van de vorige weken en dat betreft het “groot onderhoud” in het duivenhok. Door een enigszins onverwachte ontwikkeling afgelopen vrijdag hoeft dit namelijk niet meer persé op zondag plaats te vinden en dat scheelt aanzienlijk wat tijd.
Sinds afgelopen vrijdagmiddag ben ik namelijk toegetreden tot het grote legioen duivenmelkers dat fulltime aandacht kan besteden aan onze zo tijd vretende hobby. Vrijdagmiddag is er, zoals dat heet, “in goed overleg” besloten dat ik vrijgesteld word van mijn werkzaamheden en dat ik mij kan voorbereiden op mijn werkzaamheden bij mijn nieuwe werkgever. “Met behoud van salaris”, hetgeen betekent dat ik mij de komende vijf en een halve maand zonder zorgen inderdaad kan gaan richten op mijn avontuur in het Verre Oosten maar daarnaast ook vele uurtjes in en rond het hok kan gaan doorbrengen.
Los van het feit dat het plotseling afscheid nemen van een werkgever waarin ik de afgelopen zes en een half jaar wel mijn ziel en zaligheid heb gestoken een onbevredigend gevoel gaf en nog steeds geeft, is het hebben van zoveel vrije tijd natuurlijk een aanlokkelijk perspectief. Eindelijk eens tijd om de duiven te houden zoals ik dat wens. Het lijkt mij heerlijk om weer eens de duiven op het gemak te verzorgen in plaats van alles op een holletje.
Het heeft gewoon veel voordelen. Zo kan ik bijvoorbeeld vanaf morgen mijn duivinnen al ’s avonds loslaten. Hierdoor zitten ze een week eerder in het vaste ritme. Het daglicht is op het tijdstip van 16:00 uur immers na volgend weekeinde wanneer de zomertijd in gaat gelijk aan het daglicht om 17:00 uur. Het is weliswaar maar een klein stapje in de goede richting maar ik hecht er aan dat de duiven voor de eerste vlucht al een paar weken in het juiste ritme zitten. In het verleden kon ik dit alleen realiseren door een week of twee weken voor het ingaan van de zomertijd verlof te nemen.
Een ander voordeel is dat ik mijn, dit jaar zeer beperkte, groep jonge duiven op een zo veilig mogelijk tijdstip kan uitwennen. Andere jaren zette ik ’s morgens het hok open en zag ik ’s avonds wel hoeveel er nog aanwezig waren. Hierdoor vielen er de nodige jongen ten prooi aan de kromsnavel en erger nog ze ontwikkelden een angst om het hok te verlaten. Een angst die levenslang aanwezig blijf want nu nog moet ik oude duivinnen van twee jaar en ouder naar buiten jagen. Zoals ik er nu over denk zullen met ingang van morgen de junioren tussen 11:00 uur en 13:00 uur van de vrijheid mogen genieten. Als het loopt zoals ik hoop dat het gaat hopen zal ik ze na een week of twee, misschien drie, de lucht in jagen. Ik wil namelijk mijn groepje jongen opleren op de wijze zoals sportvriend Willem dit doet. D.w.z. dagelijks een klein stukje rond het middaguur. Gezien de leeftijd kan dit waarschijnlijk niet eerder dan vanaf half mei maar mijn tijd is in ieder geval geen probleem.
Daarnaast overweeg ik zelfs om mijn doffers weer dagelijks in vrijheid te stellen. In de ochtenduren zo tussen 7:00 en 8:30 uur. Niet om ze te gaan spelen op de oude duivenvluchten maar gewoon omdat het een mooi gezicht is zo’n grote koppel doffers die door de lucht razen. Vorig jaar ben ik hier door tijdgebrek (en een beetje gemakzucht) mee gestopt maar de komende maanden is er niets dat mij belet om dit te doen.
Tenslotte biedt de zee van tijd die ik nu krijg mij de mogelijkheid om mijn hokken op mijn gemak klaar te maken voor de grote stap. Ik wil de achter- en zijkanten beplaten met een soort damwand profielen waardoor ze de komende jaren onderhoudsvrij door kunnen komen. Dit toch wel erg aardig tijdrovende klusje stond gepland voor augustus. Na het oude duivenseizoen en in de maand die ik oorspronkelijk thuis zou zijn. Door de extra vrije tijd kan dit nu gewoon tussen de bedrijven door plaatsvinden.
Al bij al een hoop voordelen bij een nadeel. Werk geeft ook een hoop sociale contacten en die zal ik de komende maanden missen. Gewoon het praatje bij de koffieautomaat over de situatie thuis of de voetbalwedstrijd van de dag ervoor. Gelukkig heb ik duivenvrienden en bekenden genoeg om tussen de bedrijven door even op te zoeken en daar even mee bij te kletsen. Ook zal ik de pen wat vaker hanteren om een reportage op te tekenen. Wellicht voor het Spoor en anders voor mijn site en duivenvaria. Gewoon omdat ik het leuk vind. Ook verheug ik mij al op het moment dat ik gezeten in een korte broek in het zonnetje een boek kan lezen. Iets dat mij anders alleen lukt als ik op vakantie ben.
OP EIGEN HOK
Is de voorbereiding op het vliegseizoen meer dan in volle gang. Sterker nog “de machine” draait op volle toeren. Ik heb de oude duiven de laatste week regelmatig in handen gehad. Afgelopen zondag en maandag pilde ik alle duiven uit de wedstrijdploeg tegen Het Geel en zaterdag had ik de witte jas op bezoek om dezelfde duiven te enten tegen de Paratyfus.
Tijdrovende klusjes maar m.i. noodzakelijk. Sinds ik mijn duiven met levende entstof laat spuiten tegen de Paratyfus heb ik geen problemen meer en dat wil ik graag zo houden. Over de behandeling tegen Het Geel kun je van mening verschillen. Ik ken inmiddels veel goede liefhebbers die dit niet meer doen maar ik sta op het standpunt dat als er een besmetting, lees een behoorlijke besmetting, geconstateerd wordt je moet ingrijpen.
Het komt er op neer dat ik dit ieder jaar voor het seizoen doe en vervolgens in het seizoen zo min mogelijk optreedt tegen deze kleine zweepdiertjes. In het seizoen krijgen ze bij mij wekelijks Usneano van Peter Boskamp en hiermee blijft Het Geel behoorlijk ogenschijnlijk onder controle. Als ik het niet vertrouw steek ik ze gedurende het seizoen wel een pil op maar dit doe ik zo min mogelijk. In het seizoen 2016 liep het niet helemaal naar het zin maar in de seizoenen 2014 en 2015 behandelde ik niet tegen deze ooit zo gevreesde duivenziekte gedurende een periode van acht tot tien weken.
Het is een kwestie van “durven”. Als voormalige medicijnman jeuken mij handen bijna letterlijk om te kuren. Echter mijn ervaring is dat in het seizoen de duiven steeds beter gaan vliegen hoe minder je tegen Het Geel behandeld. De kunst is dan wel om de terugval die soms volgt op tijd te zien aankomen.
Overigens ga ik met een klein hokje duivinnen experimenteren met de bekende gele druppels. De zomerjongen die nog nooit een officiële reismand van binnen zagen zal ik zodra ze in contact komen met andere duiven gaan behandelen met deze vooral in België zo populaire druppels.
Ik ben benieuwd naar het resultaat. Mocht ik twijfelen dan biedt de zee van tijd die ik vanaf heden heb mij ook de mogelijkheid om overdag en doordeweeks mijn Limburgse soigneur te bezoeken. Weer een voordeel ….
Time will tell, tot volgende week!
Michel Beekman
