- vrijdag 17 maart 2017
Zondag 12 maart 2017. Buiten is de avond zojuist gevallen. Een prachtige avond overigens na een even prachtige lekker lange leuke duivendag. De derde lekker lange leuke duivendag op een rij. Het was dan ook een topweekeind voor iemand zoals ik die duivensport op eigen erf graag combineert met activiteiten daarbuiten.
In februari spitsten mijn activiteiten zich namelijk toe op de voorbereiding op het seizoen op eigen erf maar vanaf maart ben ik eigenlijk weer helemaal los. Vorige week bezocht ik de beurs en deze week was ik dus drie dagen van huis waarbij de nodige kilometers werden afgelegd.
Afgelopen vrijdag stond een bezoek gepland aan mijn Limburgse soigneur. De afstand Aalsmeer Beek is altijd al pittig maar vrijdag bleek het nauwelijks te doen. Een vrachtwagen met pech blokkeerde twee rijbanen en hierdoor werd de reistijd met ruim een uur verlengd. Gelukkig bleek mij witte jas bijzonder flexibel en waren een aantal andere klanten te vroeg. Een en ander betekende dat ik uiteindelijk wel een tijdje in de wachtkamer doorbracht. Dit was echter allesbehalve een straf want ik had gezelschap van een aantal Duitse sportvrienden. Ze kwamen niet van “om de hoek”. Deze sportgenoten hadden er echt veel voor over om de dierenarts uit Limburg te bezoeken. Ze kwamen respectievelijk uit de regio van Bremen (380 kilometer met de auto) en de regio Regensburg (ongeveer 600 km). Klagen over mijn afstand van 200 kilometer komt dan ook een beetje kinderachtig over.
Eenmaal in de spreekkamer aangeland had vriend Peter gelukkig alle tijd om mijn zes duivinnen te onderzoeken. De mest van beide hokken was schoon en dat stemde mij tot grote tevredenheid. Een goede conditie begint bij goed werkende darmen. Ook de luchtwegen bleken prima in orde. Opmerkelijk was dat het zomerjong dat nog niet eerder medicijnen kreeg er het beste voor stond. De duiven uit het grote vlieghok hadden een beperkte geelbesmetting. Niet superzwaar maar toch zwaar genoeg om er tegen op te treden. Gek genoeg vliegen de duivinnen ondanks deze kleine hapering in de gezondheid al prima. Nadat ze pas twee weken geleden voor het eerst in vrijheid gesteld werden vliegen de meesten al met gemak een uur waarvan een groot deel al best hoog.
Gelukkig is er tussen het bezoek en de start van het seizoen nog voldoende tijd om de gezondheid honderd procent in orde te krijgen. Dit is ook de reden dat ik altijd ruim voor het seizoen het jaarlijkse bezoek aan de kliniek in Zuid Limburg breng. Om de duiven te laten checken en om te spreken hoe we in het seizoen de duiven gaan begeleiden. Gezien de resultaten van de laatste jaren zal in deze laatste aanpak niet veel veranderen. Het is feitelijk een soort “copy paste”, met daar waar mogelijk en indien noodzakelijk tijdens het seizoen hier en daar een kleine bijstuuractie.
Al bij al vloog de tijd en nadat ik op de terugweg nog even de Dierenambulance in Den Haag had aangedaan om een duif op te pikken was ik om 17:30 uur thuis. Niet gek na een vertrek om 8:30 uur in de morgen. De witte duivin die de mensen van de Dierenambulance hadden opgehaald met de ambulance (kosten €35) verkeerde in tegenstelling tot wat ik verwacht had in een blakende conditie. Ze is ooit gekweekt door mijn vader toen hij nog witte postduiven had. Wie de eigenaar is kan ik echter niet achterhalen, echter wellicht zegt het ringnummer een van mijn lezers iets. Het gaat om de NL2011-1559908. Iemand die iets weet kan zich via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. melden het is namelijk werkelijk een prachtige duivin.
Ook de zaterdag werd een lekker lange en bijzonder leuke duivendag. Omdat ik een veertje van Gini nodig had voor een DNA onderzoek had ik contact met mijn sportvriend uit Reeuwijk waar Gini inmiddels bijna een jaar huist. Het oppikken van een veertje was geen probleem en Willem vroeg mij of ik zin had om mee te gaan naar het forum in Zevenhuizen. Willem was daar samen met klasbak Co Verbree de spreker van dienst. Een uitnodiging als deze kon ik natuurlijk niet laten lopen dus toog ik om 10:30 uur naar Reeuwijk omdat we voor het forum eerst gezamenlijk gingen lunchen. In de auto en tijdens de lunch genoot ik van het geanimeerde gesprek tussen beide grootheden uit de Nederlandse duivensport. Het is echt voor een gewone sterveling niet te bevatten hoeveel deze toppers er voor over hebben (en hadden) om hun duiven te laten presteren. Ook niet te bevatten is/was de vitaliteit van tafelgenoot Cor Zweere. Deze krasse knar van 87 jaar jong doet nog alles alleen en presteert ook nog eens op hoog niveau (6e liefhebber WHZB).
Veel van de onderwerpen die in de auto en in het restaurant aan de orde kwamen, werden ook tijdens het forum ter tafel gebracht. Willem loodste Co door het duivenseizoen en vroeg hem het hemd van het lijf. Ondertussen vulde hij de topper uit Putten aan met zijn persoonlijke ervaringen.
Tijdens het tweegesprek maakte ik op mijn oude Blackberry digitale aantekeningen. Hieronder de highlights.
Op het hok Verbree krijgen de kweekduiven al sinds vijf jaar geen Geelkuur meer. Sinds ze dierenarts en buurman Venema verruilden voor Fernand Marien. De eerste twee rondes levert dit geen problemen. Als het bij de derde ronde wat minder gaat worden wordt dit opgelost door de duiven even drie weken te scheiden. In deze periode herstellen de slijmvliezen zich en wordt de eventuele besmetting met het Geel overwonnen.
De vliegduiven brengen de tweede ronde van de kweekduiven groot. Hierdoor zit een deel van de vliegduiven op dit moment nog op nest (11 maart). De andere helft zit al op weduwschap.
In het seizoen wordt er getraind met de vlag maar op dit moment nog niet om vleugelblessures te voorkomen. Dit laatste is overigens een stuk minder een probleem sinds Co en Piet op aanraden van Marien de duiven eerder in januari zijn gaan loslaten. De in Putten (op de Veluwe) in grote getalen aanwezige roofvogels zijn dan minder actief dan in Maart en April. Wel wordt er gepoogd de duiven op een zo gunstig mogelijk tijdstip los te laten. In deze tijd van het jaar (en in de winter) betekent dit niet los voor 10:30 uur. In het seizoen gaat deze tijd naar voren naargelang de zon vroeger opkomt. Na 1800 uur wordt er niets meer losgelaten.
Een en ander neemt niet weg dat er genoeg roofvogelproblemen over blijven in deze bosrijke omgeving. Een hulpmiddel is wel het geluid van de Oehoe. Dit zorgt ervoor dat de Sperwers en de Haviken de duiven niet meer pakken in de tuin. Drie weken voor het loslaten wordt het Oehoe geluid aangezet. Dit staat dan constant aan. Met de buren is dit afgestemd.
Overigens waren zowel Co als Willem van mening dat we onze denkwijze inzake roofvogels moeten aanpassen. We moeten niet teveel stilstaan bij de verliezen maar de aandacht verleggen naar de duiven die nog er nog zijn. Het aantal roofvogels zal niet verminderen en het is zinloos om te blijven treuren over de verliezen.
De consequentie van de aanwezigheid van de roofvogels is dat de jonge duiven vliegangst ontwikkelen. Ze gaan simpelweg niet (op tijd) in een koppel vliegen.
De oude duiven gaan één keer per dag los. Ze worden in het voorjaar beperkt opgejaagd. Aanvankelijk gedurende maximaal een kwartier. Na de eerste vlucht (begin april) vliegen ze ongeveer een uur. Dit houden ze dan makkelijk vol. Deze intensieve training wordt makkelijker volgehouden doordat ze vanaf de eerste vlucht een vet en eiwitrijk mengsel tussen de middag krijgen waardoor ze later op de middag beter trainen. Dit mengsel bestaat uit jong belegen kaas plus eiwitkorrel voor vogels (vermoedelijk Harrison birdfood) en gebroken pinda’s met hennep. De hoeveelheid is een theelepeltje per duif. Op de inkorfdag krijgen ze ook dit mengsel maar dan zonder kaas omdat ze anders te veel dorst krijgen. Dit mengsel wordt op de vloer gevoerd.
Bij twee nachten mand worden de duiven ’s avonds dusdanig gevoerd dat ze met een halfvolle krop de mand in gaan. De eetlust op donderdagavond laat echter wel eens te wensen over als je niet oppast dus spelen ze in Putten met de hoeveelheid voer op donderdagmorgen en/of woensdagavond.
Qua voer krijgen ze volle bak maar die wordt wel weggehaald omdat ze anders te weinig trainen. ’s Morgens krijgen de duiven altijd superdieet, ’s avonds een sportmengeling.
Voor het seizoen worden de duiven intensief weggebracht. Het doel is training en niet zo zeer motivatie. Ze komen terug in hun eigen hok. Uiteindelijk worden ze zo’n tien keer weggebracht tot een afstand van 50 kilometer.
Medisch volgt met de aanpak van Marien met een kleine eigen touche. Zo geeft men Oregano olie op het voer op zondag dat wordt “afgeblust” met het bekende vismeel poeder. Op woensdag wordt voer verstrekt met lecithine olie dat droog gemaakt wordt met energie poeder. De Oregano olie helpt volgens Kees Bosua ter bestrijding van het geel. Het afgelopen jaar (2016) werd niets gedaan op medisch vlak. “Je moet durven niets durven te geven”. Het gaat om keuzes maken, de zwakkeren moeten eruit. De eerste jaren met deze aanpak hadden Co en Piet dan ook meer afvallers.
Qua hoeveelheid voer en intensiteit van het spel wordt er op Vitesse gespaard voor de rest van het seizoen. Het draait in Putten om de Midfond, Dagfond en de Navluchten alsmede om de nationale klassementen.
Het komende seizoen wordt voor het eerst afgeweken van het dubbele weduwschap. Er blijft een partner thuis en om aan voldoende vliegduiven te komen zijn er twee duivinnen gekoppeld aan een doffer. De gedachte achter deze keuze is dat er door de veranderende vluchtomstandigheden steeds grotere verschillen in aankomsttijden van de partners zullen optreden. Daarom is het beter dat er een partner thuis zit.
De duivinnen worden ’s nachts opgesloten. Overdag worden ze buiten opgesloten in kleine volières zonder zitplaatsen. Ze zitten dusdanig dicht op elkaar dat ze niet met elkaar koppelen. Waarschijnlijk uit nijd. Dit systeem is ook erg succesvol bij bijvoorbeeld Willy Daniels in België en Bosma in Friesland.
De duiven worden niet getoond. Op de dagfond wordt dit wel gedaan maar dan de dag voor de inkorving na de trainingsvlucht die ze dan afwerken. Na een vlucht van 70 kilometer mogen ze dan samen binnen lopen en worden ze na korte tijd weer gescheiden. Op donderdag gaan ze dan zo de mand in. Op een dag van een trainingsvlucht gaan ze bij huis niet los.
De duivinnen gaan elke week mee. De doffers niet. Als ze thuis blijven worden ze naar de grens gebracht. Vader en zoon rijden al met al toch wel heel wat af in het seizoen. Zoon Piet werkt ’s winters dan ook een uurtje meer zodat hij zomers meer tijd heeft voor de duiven (opwachten en wegbrengen wordt afgewisseld).
Overigens waren zowel Willem als Co van mening dat we moeten streven naar een sterkere duif die minder snel in paniek raakt bij minder goed weer. Door het te voorzichtig lossen kweken we een zwakkere duif.
De jonge duiven zijn de achilleshiel van de mannen uit Putten. Dit gaat niet superslecht maar ook niet naar het zin. De vele inspanningen ten spijt. De junioren willen niet vliegen rond het hok en dit geeft een valse start van hun carrière. Op de hokken van Willem is het spel met de jonge duiven juist een van de kurken waarop het hok De Bruijn drijft. Gek genoeg benadert Willem de jonge duiven best onverschillig. Hij hanteert het systeem van “the survival of the fittest”. Hij kweekt er een hoop uit goede ouders (die veelvuldig worden omgekoppeld) en gaat er vervolgens vrij onverschillig mee om. Vanaf eind januari komen ze buiten, iedere dag. Weer of geen weer en de roofvogels ten spijt. Ze moeten zich maar redden. Ze vliegen eigenlijk altijd binnen no-time. Ook worden de verschillende rondes al vlot bij elkaar gelaten. Juist deze week liet Willem groep een en twee (samen zo’n twee honderd jongen) bij elkaar omdat de conditie van groep een wat terug liep.
Met dit laatste zit Willem helemaal niet. “Beter nu dan later in het seizoen” is zijn devies. Ze moeten het zelf overwinnen. Het is wat dat betreft vergelijkbaar met kleine kinderen die ook door de kinderziektes heen moeten. De kwakkelperiode houdt een aantal weken aan. Meestal wordt de conditie pas echt beter als ze behandeld worden tegen de pokken. Dit is meestal half april. Als de jonge duiven goed vliegen begint normaal gesproken het wegbrengen. Dit is meestal vanaf begin mei maar het afgelopen seizoen liet het weer dit niet toe. Hierdoor werden ze niet dertig tot veertig keer weggebracht maar “slechts” een tiental keer. De maximale afstand is niet groter dan een kleine tien kilometer. Zoals algemeen bekend doet Willem dit tussen de middag.
Qua voer is het simpel. In het jonge duivenhok staan zelfvullers die kunnen worden afgesloten. De jonge duiven mogen een paar uur eten maar voor de verduistering wordt dichtgetrokken worden de zelfvullers gesloten.
Meestal gaat het direct vanaf de eerste vlucht prima. Na een aantal weken worden de geslachten gescheiden en wordt er gespeeld op de schuifdeur. Willem laat de jongen gewoon op donderdagmiddag bij elkaar. Scheidt ze weer en voert ze voor de inkorving daar waar anderen dit tegenwoordig veelal de dag voor de inkorving doen. Al dan niet in combinatie met een lapvlucht. Dit laatste doet de Bruijn ook niet meer. Vroeger reed hij veel tussen de vluchten (sommige jaren wel iedere dag) maar tegenwoordig rijdt hij dus niet!
Het afgelopen jaar liep het vanaf vlucht twee meer dan uitstekend en zelfs een ziekenhuis opname kon de junioren niet stoppen. Toen sportvriend Wiebren het roer overnam gingen de jonge duiven zelfs nog een stukje harder!
Volgens Willem draait alles gewoon om goede duiven! “We kunnen alles verzinnen maar het gaat om de duiven”. Co bestreed dit niet maar voegde er aan toe dat ook de invloed van de liefhebber er toe doet. Hij of zij moet er alles uithalen door er veel energie er in steken.
Op wat losse vragen uit de zaal volgde nog wel een leuk weetje. Verbree bestrijdt een coli-aanval niet medisch maar door ze acht dagen Yakult Rood door het water te geven. Het hele flesje op twee liter water.
Al bij al vloog ook hier de tijd en werd dit leerzame forum na bijna drie uur om 16:45 uur afgesloten. De zaal had de hele tijd bijna ademloos en vooral geluidloos zitten luisteren naar de super gedreven toppers. Eens te meer werd mij duidelijk dat goede prestaties niet vanzelf komen.
De laatste dag van de drie lekker lange leuke duivendagen bracht mij in Friesland. Afgelopen winter kocht ik één bon, van de gebroeders Atema uit Noordbergum. Nog voordat duidelijk werd dat 2017 mijn voorlopig laatste jaar in onze sport zou worden. Ik koop graag bonnen van Friese melkers omdat ik van hun no-nonsense aanpak houd. Zo slaagde ik al eerder prima met duiven van Tjipke en Auke Bosma en hieraan werden vorig jaar de duiven van Pieter en Jelle Atema toegevoegd.
Vorig seizoen haalde ik de duiven later in het jaar voor het kweekhok maar dit jaar zorgden de veranderingen in mijn leven ervoor dat ik eerder naar het Hoge Noorden toog. De twee mooie jongen die dit jaar in mijn mandje mee naar Aalsmeer gingen zullen hun mogelijke kwaliteiten op de vluchten gaan tonen. Aan de wederom prachtige afstamming kan het niet liggen. De broers Atema hebben dan ook veel kwaliteit onder de pannen.
Daarnaast zijn het ook gewoon prima kerels met wie het goed praten is over de sport. Het is dan ook altijd lastig om er weg te komen. De tijd vliegt altijd en het moment waarop de thuisreis wordt aangevangen is altijd weer later dan gedacht. Vandaag betekende dit een vertrek om 15:30 uur en een aankomst in Aalsmeer om 17:30 uur. Juist op tijd om met het lekkere weer nog even de duiven te verzorgen. De drie lekker lange leuke duivendagen waren omgevlogen!
OP EIGEN HOK
Gezien de lengte van dit weekstuk houd ik dit vaste onderdeel van mijn wekelijkse schrijven maar heel erg kort. Het loopt lekker. De duivinnen trainen goed. Komende week zal ik eens proberen om de jonge duiven naar buiten te krijgen. Er zitten er nu een en twintig want afgelopen week haalde ik de tien jongen op die ik bestelde bij Cyriel en Carl Lambregts. Afwachten maar weer hoe alles hier mee gaat lopen. Tot volgende week,
Michel Beekman
