Zondag 2 april 2017. Buiten begint de avond te vallen. Op de televisie is zojuist de samenvatting van de Klassieker geweest. Een wonderbaarlijk fanatiek Ajax troefde Feijenoord af met de wapens van deze ploeg. Een gedreven spelopvatting die de mannen uit Rotterdam er niet aan te pas liet komen. Opmerkelijk dat de jonge ploeg het ditmaal wel kon opbrengen terwijl ze het in de relatief makkelijke potjes tegen Groningen en Excelsior lieten afweten. In de topsport is het vaak een kwestie van mentaliteit en die moet alle wedstrijden in een seizoen goed zijn om kampioen te worden.

Aan mentaliteit ontbrak het de topwielrenners niet in Vlaanderens mooiste. De “mooiste koers ter wereld” die tegelijkertijd met de Klassieker werd verreden. De slaven van de weg zoals ze ooit genoemd werden spaarden zich voor geen seconde. De veelal meervoudige miljonairs toonden dat de passie om te winnen bij de echte toppers niet verloren gaat als de bankrekening toch al flink gevuld is. De “grinta” zoals de Italianen de wil om te winnen noemen droop er vanaf. Het was topsport van de bovenste plank. Het boeide vanaf het eerste moment. Waar bij een groot aantal wedstrijden bij mij de luiken nog wel eens dicht willen vallen zat ik nu de gehele middag op het puntje van mijn stoel.

De uithaal van Gilbert was ongekend en zijn solo werd door de analisten als “Merckxiaans” betiteld. Ruim 55 kilometer solo over kleine vinnige bergjes veelal geplaveid met kasseien is geen sinecure. Ook mentaal is het geen uitgemaakte zaak om de jagende meute achter je voor te blijven.

Aan de andere kant was ook de mentale veerkracht van vooral van Avermaet ongekend. Ondanks een ongelukkige val die de koers in een feitelijke definitieve plooi legde weigerde hij op te geven. De eerzucht was dusdanig groot dat hij de achterstand nog bijna ongedaan maakte. Ook dit was een staaltje van zelden geziene topsport. Nooit opgeven totdat de finishlijn gepasseerd wordt.

Dit laatste aspect speelt ook een belangrijke rol in de duivensport. Dit geldt vooral voor de duif die feitelijk niet weet dat hij een wedstrijd vliegt maar coûte que coûte zijn thuisbasis wil bereiken.  Weer en wind en andere gevaren trotserend. Nog belangrijker is echter dat de melker achter de duif nooit opgeeft. Tegenslag is ongeveer synoniem aan duivensport en dit vergt veel van de mentale gesteldheid van de liefhebber. Duivensport is in dat opzicht echt topsport.

Neem maar eens de mannen uit de afdeling Oost-Brabant. Na het drama op de laatste vlucht van het seizoen 2016 was het op de eerste de beste vlucht van 2017 wederom raak. Weer een vreemde lossing bij een weerbeeld waarbij menigeen de deuren van de duivencontainers gesloten zou hebben gehouden. Ook vanaf een station waarvan de vraag is waarom men dit kiest zo vroeg in het seizoen. De duiven maar ook hun eigenaren zijn echter weer de klos. Het zal een echte topsport mentaliteit vereisen van de melkers uit het Oostelijk deel van Brabant om hun trein deze week weer op de rails te krijgen. Qua conditie van de achterblijvers maar vooral om de mentale tik te verwerken.

Bij ons in de afdeling was er gelukkig gekozen voor logischere losplaatsen. De duiven uit de Noordelijke regionen werden niet gelost op dezelfde losplaats als die van de liefhebbers uit het Zuiden van de afdeling. Hierdoor bedroeg de afstand voor de liefhebbers op de verste afstand “slechts” 120 kilometer. Nu was dit op de oefenvluchten altijd het geval maar het zal ook de komende drie weken nog zo blijven. Voor het eerst sinds de oprichting. Ook zorgt dit er voor dat de liefhebbers in het Zuiden van de afdeling juist wat verdere afstanden kunnen hebben op deze altijd zo moeilijke korte vluchtjes aan het begin van het seizoen.

De oefenvluchten van gisteren mochten voor de rest niet veel naam hebben. De lossers wachtten goed op beter weer en hierna verliepen de vluchtjes prima. Topsport is ook goed inspelen op de omstandigheden en dat deden de verantwoordelijken prima.

Iets minder prima was de kwaliteit van de uitslagen. De nieuwe rayonindeling is nog niet helemaal correct in de computers van de Compuclub gezet. Enkele liefhebbers zag ik in meerdere uitslagen. Niets aan de hand maar het had eenvoudig te voorkomen geweest door in de stille periode met de gegevens van vorig jaar eens een schaduw uitslag te draaien met de nieuwe indeling als basis. De foutjes die nu gisteren aan het licht kwamen hadden dan reeds in een eerder stadium gecorrigeerd kunnen worden. Hopelijk worden in de loop van deze week deze plooien gladgestreken want er is bijna niets zo vervelend dan verkeerd in de uitslag van een officiële wedvlucht te staan.

Aan de uitslagen viel op te maken dat de meeste topspelers die deelnamen hun duiven al weer aardig op punt hebben staan. Ook dat is een teken van topsport. Presteren als het nodig is en er staan vanaf de start.

OP EIGEN HOK

Werd niet deelgenomen aan de oefenvlucht. De weersvoorspelling was niet naar mijn zin en bij dit soort omstandigheden houd ik zelf graag controle over de terugkeer van de duiven. Niet dat ik direct zo’n scenario als in Oost-Brabant vreesde want wij hebben een zeer bekwame en zeer ervaren losser aan het roer staan. Echter een late lossing in combinatie met meewind zorgt bij mijn duiven altijd voor veel doorvliegers en hierop zit ik niet te wachten in deze fase van de voorbereiding. Vooral omdat als het even tegen zit de duiven dan een nachtje extra pakken. Een koud nachtje, met alle desastreuse gevolgen voor de conditie. Vandaar mijn keuze om ze thuis te houden.

Dit betekende overigens niet dat de duiven het hok deze week niet verlieten voor een trainingsvluchtje. Het voorbereiden op het seizoen is op mijn hok in deze tijd van het jaar ook best wel topsport want op een oefenvluchtje meer of minder wordt niet gekeken. De zogenaamde Treinweg in Alphen aan de Rijn (afstand ongeveer 20 km) werd namelijk vijf van de zeven dagen aangedaan. Op maandag, dinsdag en donderdag stelde ik er het clubje zomerjongen in vrijheid. Tweemaal dienden ze de weg naar het hok in groepjes van twee te zoeken. Dit duurde wat langer maar geeft ze hopelijk zelfvertrouwen voor de toekomst.

Tweemaal bezocht ik mijn vaste losplaats met de groep oude duivinnen. Vooral op vrijdagmiddag was het weer verre van ideaal. De hemel trok tijdens het autoritje snel dicht. Met samengeknepen billen liet ik mand voor mand los. Het vertrek was niet ideaal en dit bleek ook bij thuiskomst. De duiven uit slechts twee van de vier manden waren eerder thuis dan ik maar de rest liet nog op zich wachten. Gelukkig liet de groep uit de derde mand niet lang op zich wachten. De dames uit de laatste mand arriveerden een kwartiertje later. Waar ze gezeten hebben zullen we nooit weten maar het kompasje zal wel weer een beetje, hopelijk beter, gericht zijn.

Ook op dit tweede drachtvluchtje mochten de dames weer direct het dofferhok in. Dit ging stukken beter dan de eerste maal toen ze bijna een uur bleven vliegen.  Omdat ze op vrijdagavond niet ingemand werden liet ik de duivinnen een nachtje bij hun partners. Het was het eerste nachtje sinds ze op 19 februari gescheden werden. Dit bood op zaterdag nogmaals de gelegenheid om het snappen van het weduwschapspelletje aan te scherpen. Om twee uur ’s middags pakte ik ze bij hun doffers weg om ze nogmaals te gaan lossen op de Treinweg.

Hier werden ze uiteindelijk om 16:00 uur wederom mand voor mand in vrijheid gesteld. De lucht was nog niet super maar stukken beter dan de dag ervoor. Bij thuiskomst zaten alle dames dan ook keurig in het hok. Ook het aantal geconstateerde duiven toonde aan dat ze mooi compact over de plank waren gegaan. Er waren er namelijk zoals in dergelijke gevallen gebruikelijk een aantal niet geconstateerd …… Hierna mochten ze nog een nachtje bij hun partner blijven zodat ze hopelijk goed begrijpen waarvoor ze de komende weken naar huis vliegen.

Een duif weet namelijk niet dat ze strijd voor de punten van zijn of haar baas. Ze wil gewoon zo snel mogelijk naar huis. De kunst is om dat te prikkelen. Leuke informatie las ik hierover in oude duivenstukjes die ooit gepubliceerd werden in het roemruchte duivenblad “De Vredesduif”. Deze interessante stukjes werden begin jaren tachtig van de vorige eeuw geschreven door Chris Dusink. Een wat mij betreft vergeten begenadigd schrijver. Ik kreeg de artikelen te leen van sportvriend Herman, destijds clubgenoot van Dusink. Leuk leesvoer die mij tussen het verzorgen van de duiven de tijd prettig deed doorkomen.

De komende week zal ik normaal gesproken iets meer tijd hebben om de schrijfsels van deze duivenfilosoof uit vroeger tijden te lezen want ik zal nog slechts beperkt met de duiven op stap gaan. Wellicht een keer of twee met de zomerjongen en als de tijd het op woensdag toelaat nog eenmaal met de oude weduwen. De tijd zal het leren of deze  voorbereiding toereikend zal zijn. Volgende week om deze tijd weten we meer.

Tot volgende week,

Michel Beekman

• Vorige
• Volgende