Zondag 1 oktober 2017. Vandaag verjaart mijn eens kleine zusje. Inmiddels is zij echter alweer 47 jaar. De tijd vliegt. Het toeval wil echter dat de twee kinderen uit het gezin van mijn ouders binnen 4 dagen verjaren en dit impliceert dat mijn teller sinds afgelopen donderdag inmiddels op 51 jaar staat.

Het gekke is dat dit nog steeds niet zo voelt. Van binnen voel ik mij vaak nog een “jonge hond” maar een blik in de spiegel leert mij natuurlijk dat dit niet echt meer het geval is. Ook de tijd die er tussen verschillende gebeurtenissen ligt en de ervaringen die worden opgebouwd maken duidelijk dat de tijd onverbiddelijk verder gaat.

Zo bezocht ik gisteren voor het eerst in 34 jaar de wereldstad Berlijn. Als 17-jarige VWO scholier deed ik dit eerder in het kader van een zeer geslaagde werkweek. Door mijn werkbezoek aan zusterbedrijf Wertdruck Leipzig deed de gelegenheid zich voor om de stad die in 1983 nog als het ware op een eiland in de toenmalige DDR lag te bezoeken. Per trein bleek het slechts vijf kwartier en combinatie met de weersvoorspelling besloot ik om de zaterdag te gebruiken voor een bezoek aan deze metropool.

Ook in Berlijn werd mij duidelijk dat de tijd niet had stil gestaan. Natuurlijk wist ik dit al maar al lopend door de stad werd mij dit meer dan duidelijk. Waar in de jaren tachtig voornamelijk het Westelijk deel bezocht werd (of beter gezegd kon worden} en slechts een dag in het Oostelijk deel kon worden doorgebracht is sinds de zogenaamde Wende de hele stad toegankelijk. Het werd daarom een pittige wandeling want ik was zo eigenwijs om niet van een hop on hop off bus gebruiken te maken. Het werd een tocht door memory lane maar het viel niet helemaal mee om sommige zaken te herkennen.

Vooral het Oostelijk deel bleek, logischerwijs, onherkenbaar. Veel nieuwbouw en het zwaartepunt van de gehele stad lijkt zelfs verschoven te zijn naar deze regio. De enorme inspanningen na de hereniging leveren duidelijk resultaat op. Zeker qua hoeveelheid toeristen maar ook zeker qua levensstandaard.

De stad ademde überhaupt een geweldige sfeer uit. Ontspannen, niet typisch Duits. Dit was vooral aan de oevers van de Spree duidelijk te zien. Niet alleen qua bouwwerken (mooi modern en ook niet typisch Duits) maar met name ook qua menselijk gedrag. De inwoners van het moderne Berlijn vierden in ontspannen toestand hun vrije dag met mooi weer. Zittend op een matje in het gras met een biertje in de hand. Keuvelen met enkele vrienden volstond voor hen. Opvallend.

Opvallend is ook hoe snel de afstand tussen mij en de duivenwereld lijkt te groeien. De vraag is of dit aan mij ligt omdat ik geen duiven meer hoef te verzorgen of dat dit door de duivenwereld komt. Op afstand ben je als volger, mijn nieuwe rol, natuurlijk afhankelijk van hetgeen er geschreven wordt op het worldwide web en daar verschijnt niet veel nieuws op. Vanaf afstand lijkt het daarom rustig in Duivenland. Wellicht komt dit doordat een aantal vaste schrijvers steeds minder vaak de pen ter hand neemt. Misschien zijn ze op vakantie of is gewoon de tank met inspiratie leeg. Zelfs op Facebook zijn de discussies minder fel.

Ook op bestuurlijk vlak is het stil. Zo is er voor zover ik weet van het afdelingsbestuur van de afdeling Noord Holland na het seizoen taal nog teken vernomen (of is niet alle mail doorgestuurd). Ook vanuit Veenendaal is het al maanden stil. Komt dit doordat er in stilte gewerkt wordt aan de grote problemen binnen onze sport of komt het doordat de al stukken minder nieuwe mannen stuiten op dezelfde weerstand en zaken waar ook andere besturen mee worstelden?

Bijna niemand weet het. Echter ik ben van mening dat er wel snel wat moet gebeuren. In de 33 jaar die ik ouder werd in de actieve duivensport heb ik namelijk wel heel erg veel zien veranderen. Een aantal zaken veranderde ten goede maar een te groot aantal bleef zoals het is. Onze sport veroudert en dit betreft niet alleen de leeftijd van de deelnemers (om over het aantal maar niet te spreken).

Zo zijn bijvoorbeeld onze uitslagen in het merendeel van de afdeling hopeloos ouderwets. Vanmorgen zocht ik op internet of ik toevallig een duivenliefhebber in Leipzig kon ontdekken die enigszins in de buurt woonde. Dit lukt niet helemaal maar ik stuitte wel op zeer goed gedocumenteerde uitslagensites. Niet alleen met de uitslag van de week (en de rest van het jaar), maar ook met eenvoudige verwijzingen. Naar de prestaties over meerdere jaren, etc., etc. Dit alles met enkele klikken, zonder sites die vastlopen en meer van dit alles. In Nederland heeft de Compuclub dit enkele jaren geleden geprobeerd. Door capaciteitsproblemen is dit toen gestopt en daarna is er niets meer van vernomen.

Misschien is bovenstaande wel iets dat kenmerkend is voor de stand van de Nederlandse Duivensport? Of zie ik het van een afstand iets te zwart? Er moeten echter een aantal zaken toch echt eens grondig aangepakt worden. Eenduidigheid van essentiële zaken als het vliegprogramma en puntentelling zouden toch echt eens geregeld moeten worden.

Ook zou er jaarlijks een evaluatie moeten komen van het ingezette beleid. Zitten we op het juiste spoor of zitten we dat niet. Een voorbeeld hiervan is het invliegduiventhema. Heeft dit gebracht wat we er mee voor hadden? Ik durf het te betwijfelen. In het Westen van het land werden vrijwel wekelijks midweeks oefenvluchten georganiseerd waarbij de duiven niet over de antenne hoefden? Onbegrijpelijk en volledig in tegenspraak met de argumenten waarom de duiven op de vluchten in het weekeinde wel over de antenne moesten.

In het uiterste Zuidoosten daarentegen zag ik de laatste weken dan weer uitslagen waar wel heel erg veel duiven over de antenne gingen die niet of nauwelijks in de uitslagen voor kwamen. Een concours duur van 80 minuten op een vlucht van 350 km is namelijk wel heel erg opvallend. Niet alleen zijn deze uitslagen opvallend, ze hebben ook invloed op (nationale) kampioenschappen of competities. Het bovenstaande beeld was namelijk niet alleen op de laatste vlucht van het seizoen van toepassing. Ook dit kan natuurlijk niet de bedoeling zijn!

Kortom er moet op de verschillende beleidsterreinen wat gebeuren en als er onder de oppervlakte al iets gebeurd moet dit zo snel mogelijk naar buiten komen!

OP EIGEN HOK

Zorgen mijn vader, vriend Rob en vrouw Erna nog voor mijn gevleugelde vrienden. Het is best een opgave voor hen want het bestand is slechts voor een beperkt deel geselecteerd. Gelukkig is twee derde van mijn werkreis door Duitsland inmiddels verstreken en kan ik het bestand komend weekeinde verder terugbrengen. Niet het leukste klusje maar het moet gebeuren.

Voor wat betreft de voortgang van mijn eigen duivenleven kreeg ik de laatste maanden en vooral weken vaak de vraag wat er met mijn duiven gaat gebeuren? Lang was dit nog niet (helemaal) duidelijk maar inmiddels kan ik klare wijn schenken. Ongeveer 90 duiven zullen op zondag 12 november worden verkocht in Rijsbergen, onder de goede zorgen van Sportblad De Duif. Meer informatie volgt nog. Geïnteresseerden in eerlijke prestatieduiven kunnen het alvast in de agenda noteren.

Voor het overige kan ik zelfsprekend niet veel melden van het duivenfront aan de Aalsmeerderweg, anders dan dat ik de komende weken eens alle resultaten op een rijtje zal zetten. Even mijn site bijwerken met voorlopig de laatste kampioenschappen.

Tot volgende week,

Michel Beekman

• Vorige
• Volgende