Maandag 12 februari 2018. Zojuist las ik de bovenstaande kop in het AD van deze maandag. Maandag ja, want het was gisteren gewoon even te druk om een weekstukje te schrijven. Na drieënhalve dag in Leipzig en tweeënhalve dag in Zuid Limburg ontbrak mij simpelweg de puf om een stukje te schrijven. Daarom vandaag maar en de kop plus de bijbehorende column van Thijs Zonneveld brachten mij direct de broodnodige inspiratie.

Zonneveld verhaalde over super schaatser Sven Kramer en benadrukte zijn op en top prof zijn. Een prof die niets aan het toeval overlaat en alles uitsluit wat maar uit te sluiten valt om te komen tot zijn topprestaties. Als een van de weinigen, zelfs in het wereldje van profschaatsers. Gisteren, nog gelegen in bed in het kasteeltje in Doenrade (want er waren geen fatsoenlijke stoelen), zei ik het al tegen mijn vrouw: “het is net of hij naar zijn werk gaat”.

In diezelfde krant overigens geen woord over de twee andere stumpers die namens Nederland deelnamen aan de 5000 meter. Gewoon niet goed genoeg, lees niet professioneel genoeg. Van de parttime langebaan schaatser de Vries valt dit nog te begrijpen maar de bluffer Blokhuijsen zou toch eens bij zichzelf te raden moeten gaan. Als jongeling mag je nog zeggen dat je voor goud gaat maar als bijna 29-jarige komt het gewoon een beetje zielig over. Vooral als je de jaren ervoor geen deuk in een pakje boter gereden hebt. Waarschijnlijk een gevalletje van te weinig zelf kennis en ook niet goed te coachen.

Interessant in dit kader was het gesprek van zondagavond in het voor de rest een beetje saaie programma dat Studio Sportwinter heet. Het ging over de nummer twee van de 5000 meter. De voormalige Nederlander die nu als Canadees door het leven gaat was in zijn Nederlandse jaren zo goed als niet te coachen getuige bijvoorbeeld de anekdote over het slechts trainen met de fiets met wind mee. De huidige wereldrecordhouder op de 5 en 10 km nam in Nederland de trein tegen de wind in om zo op de fiets met wind mee zijn training richting huis af te leggen. Dan bouw je natuurlijk weinig weerstand/conditie op. Pas in Canada zag hij volgens zijn huidige coach het licht. Waar dit toe leidt zal de toekomst leren.

Ook in onze sport is het van belang om op en top prof te zijn. Letterlijk is dit natuurlijk niet voor iedereen mogelijk. Het is slechts enkelen gegeven om van de revenuen van onze sport te leven. Er zijn echter veel profs qua tijdbestedingsmogelijkheden, zoals ik al eerder schreef. De meeste duivenmelkers nemen namelijk niet meer aan het arbeidsproces deel zodat het gebrek aan tijd geen probleem is. Toch zijn de meeste van deze melkers geen op en top profs. Ze rommelen net als bijvoorbeeld Blokhuijsen maar wat aan. Waar de prof terugvalt op een vast programma met vaste ijkpunten wijzigen de melkers met mindere prestaties vaak bijna jaarlijks hun plan van aanpak. Ze horen iets en pakken het op goed geluk op.

Soms lukt dit maar meestal gaat het van kwaad naar erger. Ze schakelen tussen de systemen. Volle bak of het voeren met het lepeltje, het maakt nog wel iets uit. Vaak schakelen ze ook niet eens per jaar maar ook nog in het seizoen. Niet beseffend dat dit de situatie in de meeste gevallen alleen maar doet verslechteren. Zelf had ik al vroeg in de gaten dat hoe vaster je een systeem uitvoert hoe beter het gaat. Simpel en logisch omdat je duiven overhoudt die passen bij dit systeem. Als je dit een tijdje volhoudt en de lat ieder jaar een beetje hoger legt gaat het bijna als vanzelf een stukje beter. Vooral als je als melker een beetje talent hebt en een talentvolle kolonie onder de pannen weet te krijgen. Over dit laatste een andere keer meer.

De echte kampioenen hebben jaarlijks dus een vaste planning met af en toe een nieuwe prikkel. Van de ploeg Orie in de schaatswereld is bekend dat men het jaar voor de Olympische Spelen al werkt en traint als in het Olympisch jaar. Simpelweg om te kijken of de aanpak en vooral de planning van de topvorm werkt. Bij het houden van duiven is het al niet veel anders. De meeste grote kampioenen laten zoals gezegd niets aan het toeval over en werken op een enkeling na ieder jaar met een vaste planning. Scheiden, enten, kweken, kuren, de start van de training, etc. alles gebeurt op vaste data. Bij sommigen worden deze data letterlijk op de kalender geschreven bij anderen zitten deze “in het hoofd”. Het komt niet op een dag maar ik ken weinig kampioenen die het ene jaar bijvoorbeeld eind november hun vliegploeg koppelen en het andere jaar dit pas medio februari doen.

http://www.beekman-tilmans.nl/wp-content/uploads/2018/02/20180212_100630-300x225.jpg 300w, /cache/remote_images/9435fe274ca92eab1179802de3f9a737.jpg 768w, http://www.beekman-tilmans.nl/wp-content/uploads/2018/02/20180212_100630-400x300.jpg 400w" sizes="(max-width: 640px) 100vw, 640px" width="640" height="480">

De echte toppers hebben gewoon een vaste planning die uiteindelijk leidt tot een vaste aanloop naar het seizoen. Hoe deze aanloop er precies uitziet verschilt van kampioen tot kampioen maar dat de aanloop volgens een vast patroon dient te verlopen staat voor mij als een paal boven water. Ditzelfde geldt voor zaken als voersysteem, wijze van trainen en medische begeleiding. Vasthouden aan een methode is ook hierin het devies en slechts kleine accenten wijzigen mocht het toch niet helemaal naar het zin gaan.

Dit laatste treft de meeste echte kampioenen echter niet. Het zijn dan ook niet toevalligerwijs bijna ieder jaar dezelfde hokken die met de prijzen gaan lopen. Zij zijn succesvol omdat ze naast talent een plan hebben en zich hiervan niet zo een twee drie aflaten brengen. Als het een keertje niet naar wens loopt zoeken ze naar de oorzaken. Ze analyseren grondig maar zullen zelden of nooit ingrijpende veranderingen doorvoeren. Ze houden vast aan de basis en wijzigen hoogstens een klein detail.

Ook zoeken ze niet naar excuses. Het gezegde is niet voor niets “winnaars hebben een plan en verliezers een excuus”. Zojuist, al typende, zag ik op de buis hiervan weer een voorbeeldje. Onze nationale snowboard hoop in bange dagen was twee keer gevallen en als 23^e geëindigd. Nog niet slecht voor een landje zonder bergen maar wat tekenend was waren haar uitspraken na afloop. Door de weersomstandigheden had ze de “moed om te trainen maar een beetje opgegeven”. Om uit je vel te springen. Deelnemer aan een van de grootste sportevenementen ter wereld en dan zo’n verhaal. Vooral omdat het van weinig zelfkennis getuigde. De winnares van het goud was namelijk dezelfde als die van vier jaar geleden. Kennelijk had zij geen last van de moeilijke weersomstandigheden …. Waar kennen we dit in onze sport ook al weer van …..

Tenslotte zijn de meeste toppers die ik ken keiharde werkers. Ze weten dat alleen de zon voor niets opkomt en dat je dus niets komt aanwaaien. Zij trainen ook met wind tegen om het eerdere genoemde voorbeeld nog maar eens aan te halen. Ze staan vroeg op om hun duiven te verzorgen. Min of meer op een vast tijdstip of het nu zomer of winter is. Ze gaan rijden met de duiven voor of na het werk ondanks het krappe schema. Ze weten namelijk dat de meeste inspanningen normaal gesproken terug betaald worden.

Kortom ze leven voor hun sport, iets dat dus niet alleen voor een groot kampioen als Sven Kramer geldt maar ook binnen onze sport nodig is om tot de beteren te behoren.

OP EIGEN HO(N)K

Kwam er van het verder opruimen van hokken en schuur afgelopen week niet veel terecht. Ik was sinds het verschijnen van het vorige weekstuk slechts op donderdag thuis. Toen ontbrak mij een beetje de puf.  Na drie dagen in een vergaderzaal gevolgd door een vliegreis in de avonduren sta je op donderdagmorgen toch niet zo fris en fruitig op.

Wel bracht ik donderdagmorgen nog even mijn broedmachine naar een van mijn beste sportvrienden. Hij, al zijn hele leven een groot kampioen, gaat deze broedmachine de komende jaren gebruiken om de eieren van zijn betere kweekkoppels te vrijwaarden van schade. Een broedmachine is hiervoor ideaal maar toch gebruiken niet veel melkers dit eenvoudige hulpmiddel. Niet toevallig is mijn sportvriend een melker die behoort tot de hierboven geschetste categorie. Een op en top prof die nog altijd probeert te verbeteren op kleine details, ondanks een parttime werkkring op hoge leeftijd.

Tot volgende week,

Michel Beekman

• Vorige
• Volgende