Zondag 10 juni 2018. De klok wijst al weer bijna 13:00 uur aan. Wederom laat opgestaan want diep in de nacht zag ik “onze Max” zich als derde kwalificeren voor de Grand Prix van Canada. Best wel bijzonder gezien de druk die er momenteel op zijn schouders rust. Althans volgens de buitenwereld. Of ik komende nacht de Grand Prix zelf bekijk weet ik nog niet. Vermoedelijk niet of ik zou de wekker moeten zetten want morgen roept gewoon de plicht. 6:15 uur reveille en dan is sport kijken in het holst van de nacht eigenlijk geen doen.

Wellicht gok ik het toch als ik vroeg in slaap kan vatten want deze week is het een bijzonder korte werkweek. Tot en met woensdag, want daarna gaat ook onze tent dicht tot dinsdag. Suikerfeest of Hari Raya zoals ze het hier noemen is natuurlijk bijzonder groot in een land waarin 65% van de bevolking Moslim is. Grofweg het halve land valt stil omdat de vooral de grootstedelijke Moslims terug gaan naar hun roots. Het platteland waar hun familie woont. Hier vieren ze het einde van de vastenmaand, de Ramadan, samen met familie. Die Ramadan is al een gebeurtenis op zich. Los van het feit dat vasten en dan vooral niet drinken bij temperaturen van 30 graden een pittige opgave is voor degenen die er aan mee doen, is het ook voor de overige bewoners een bijzondere tijd. Het uit zich vooral in de avondspits (veel drukker en veel vroeger) maar ook door de aanwezigheid van vele markten waar je kant en klaar eten kunt kopen. Zelf bezocht ik tot op heden een dergelijk markt(je) al twee keer. Voor een bijzonder lage prijs koop je dan bijzonder lekker eten al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat het voor mij wel een drempel was waar ik over moest. Best bijzonder.

Ook best bijzonder is het verloop van het seizoen 2018 qua lossingen. Ik was aanvankelijk de tel een beetje kwijt geraakt hoeveel vluchten er al uitgesteld zijn naar zondag maar een blik op de site van de Compuclub leert mij dat dit nu de derde keer is in 4 weken voor wat betreft de afdeling Noord Holland. Voor veel afdelingen boven de grote rivieren is dit ook het geval. Ik kan mij niet herinneren dat het ooit eerder zo lastig was om duiven te lossen. Bijzonder voor de duiven maar ook de liefhebbers en dan vooral hun naasten. Van de familiedag die de zondag voor veel gezinnen is komt de laatste weken weinig terecht. Natuurlijk kan het EC-systeem zelfstandig zijn werk doen maar er zijn maar weinig liefhebbers die van deze mogelijkheid gebruik maken. In uiterste nood wellicht. Voor de meesten blijven de aankomsten het hoogtepunt van de week.

Onder de grote rivieren en ten Oosten van het IJsselmeer kent men het hierboven geschreven probleem dit jaar minder. Wellicht zijn ze iets gelukkiger met het weer of nemen de lossers aldaar meer risico. Men lost ogenschijnlijk iets makkelijker ondanks problemen onderweg. Uitgangspunt hierbij is dat duiven die eenmaal op koers liggen deze koers vaak vast weten te houden of wel een weg om het slechte weer weten te vinden.

Ook deinst men niet terug voor late aankomsttijden. De duiven van heel Oostelijk Nederland werden bijvoorbeeld in Gien gelost om 10:30 uur hetgeen voor de verste afstanden aankomsttijden na 19:00 uur betekende. Hetgeen natuurlijk ook zijn weerslag kent op het sluittijdstip. Concoursen van Dagfondvluchten die tegen 20:30 uur sloten kan ik mij alleen herinneren uit lang vervlogen tijden. Bijzonder maar gezien de tijd van het jaar an sich wel mogelijk al dient hierbij wel gerealiseerd te worden dat dan slechts 25 procent van de duiven hun hok heeft bereikt.

De laatkomers hebben natuurlijk deze dagen relatief lang de tijd om, nog steeds bij daglicht, kun hok te bereiken maar toch vind ik het best een risico. Immers een duif die een nachtje moet pakken wordt tegenwoordig best aan wat gevaar in de vorm van roofvogels blootgesteld. Niet zozeer in de nacht maar wel op het moment dat ze de andere dag op zoek gaat naar eten en drinken. Eenmaal verzwakt doet een duif over de laatste kilometer zeer lang en is het een makkelijke prooi.

De echte topspelers op de Dagfond die gisteren veelal weer vroeg en goed pakten hebben hier minder last van. Hun duiven zijn meer afstandsgeschikt en kunnen de moeilijke omstandigheden van gisteren (maar ook de weken er voor) beter aan. Vaak klokten deze mannen hoge percentages. Echter zonder concurrentie is dit ook niet mogelijk. Overigens viel ook op dat de meeste van de tophokken wederom zuinig gespeeld hadden. Zeker niet alle duiven werden ingemand voor de Dagfond.

Iets dat natuurlijk in de hand wordt gewerkt door de mogelijkheid om duiven op een kortere afstand voor de punten te spelen. In veel afdelingen is dit tegenwoordig een kortere Midfondvlucht of een langere Vitesse. Bijzonder was gisteren dat deze vluchten in veel gevallen helemaal niet gelost konden worden doordat de losplaats ergens in Noord Frankrijk lag. Hier was het weerbeeld het slechtst. Grijs en vaak zeer laaghangende bewolking. Degenen die in België stonden konden nog net los. Laat weliswaar en het verloop was ook niet ideaal gezien de tijd die het duurde voordat de prijzen vervlogen waren. Zo duurde het in Noord Holland bijna 25 minuten voordat de prijzen van Quievrain vervlogen waren.

Helemaal bijzonder is de situatie voor de afdeling Zuid Holland. Hier konden de duiven van zowel Issoudun als Peronne niet gelost worden. Echter nog bijzonderder is het vervolg hierop. De lossingscommissie aldaar besloot namelijk om beide vluchten te verkassen naar Laon. Reden het voorspelde weer voor zondag. Door deze beslissing die qua afstand nog wel te billijken valt doet zich het bijzondere fenomeen zich voor dat er van een afdeling meerdere lossingen vanaf dezelfde losplaats zullen plaatsvinden. Van de site van ZH haalde ik het volgende bericht dat op zaterdagmiddag verscheen: “Op advies van de concourscommisie gaan morgen (= vandaag) bij een eventuele lossing eerst de Vitesse duiven in 3 groepen los en daarna met een tussenpauze van een half uur pas de eendaagse fond duiven, alles natuurlijk afhankelijk of het weer het toelaat”.

Echt bijzonder, uniek zelfs, want als het zo wordt uitgevoerd als beschreven zouden we het effect van een groepslossing versus een massale lossing goed kunnen zien. Snelheid, spreiding, etc. Is dit anders of is alles identiek. De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat ik alles gewoon in een keer zou lossen maar ik vermoed dat dit weer tot gekrakeel zou leiden. Wordt vervolgd.

Overigens zitten ook de eendaagse fond duiven van Noord Holland nu in Laon want dat is de consequentie van het samen vervoeren. Voor het spel in deze afdeling telt deze vlucht gewoon voor het kampioenschap van de eendaagse fond. Hiermee zal niet iedereen het eens zijn maar dit is al lang geleden ooit eens bepaald. Rond de eeuwwisseling toen ik nog deel uitmaakte van het afdelingsbestuur. Reden was de duiven niet voor de kat zijn staart te laten vliegen en een minimum afstand te creëren waarbij een vlucht nog telde voor een bepaalde categorie. Voor de eendaagse fond was dit destijds Morlincourt en voor de Midfond was dit Strombeek. Of vergelijkbare stations. Mochten de duiven loskomen dan ben ik wel benieuwd hoe de uitslag zal zijn en wat de invloed hiervan zal zijn op het kampioenschap. De tijd zal ook dit leren.

Tot slot nog even de winnaars van de vlucht vanuit Quievrain. De finale vlucht van het Vitesse kampioenschap al weer. De snelste van de lossing viel in Amsterdam West bij Henny La Grouw. Het werd overigens een vlucht met gaten. Ook veel goede liefhebbers hadden een lucky, d.w.z. een vroege duif om vervolgens een tijd te moeten wachten op een tweede duif.  In het Amsterdamse noemt met dit overigens “een zwemmer”.

De winnaars.

Kring 1:

• 1A: Rens van der Zijden, Den Helder – 1178 mpm
• 1B: P.C. Sentveld – 1205 mpm

Kring 2:

• 2A: Ton van der Gulik – 1167 mpm
• 2B: Jelger Klinkenberg, Schermerhorn – 1195 mpm

Kring 3:

• 3A: Ron van Rijn, Uitgeest – 1213 mpm
• 3B: Joop Jansen, Haarlem – 1186 mpm

Kring 4: Cor Kroon, Krommenie – 1208 mpm

Kring 5:

• 5A: Henny La Grouw, Amsterdam-West – 1221 mpm
• 5B: Hans Half, Amstelhoek  – 1196 mpm

OP EIGEN HO(N)K

Valt weinig te melden anders dan dat ik over 5 weken weer voet zal zetten op vaderlandse bodem. Een bijzonder bezoek want het is het laatste bezoek voordat de hele familie zal emigreren. Dit betekent de laatste hand leggen aan het opruimen van het huis en de beplating van de hokken. Ook zal ik natuurlijk weer wat (duiven)vrienden bezoeken en een aantal vluchten zien aankomen hetgeen natuurlijk veel leuker is dan duiven te zien landen via internetsites of Facebook. Ook betekent het afscheid nemen van vrienden en familie. Kortom iets om naar uit te zien, waarover ter zijner tijd meer.

Tot volgende week,

Michel Beekman

• Vorige
• Volgende